တစ္ေယာက္ေယာက္က္ုိ ထူသြားခ်င္တယ္။
ဒြတၱေဘာင္မင္းနဲ႔ ကေနာင္မင္းသားကိုလဲ
အၾကံဥာဏ္ေတြ ေပးခ်င္ေသးတယ္။
ေရခဲမုန္႔ မစားဖူးလိုက္တဲ့
မင္းတုန္းမင္းၾကီးကိုလဲ သနားတယ္။
ဒီလိုပါပဲ
ဓူဝံၾကယ္ေပၚက စကားလုံးေတြကို
ထမ္းၿပီး ေလွ်ာက္သြားတတ္တာ
ငါ့ရဲ႕အက်င့္ မဟုတ္လား။
အမွန္ေတာ့လဲ
ေျမႀကီးက ေရႊသီးတယ္ ... ဆိုတာကို
ေသၿပီးမွ သိမဲ့သူ တစ္ေယာက္ပါ။
ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္လူ
ပ်ားတစ္ေကာင္ရဲ႕ရစ္ဝဲမႈမွာ
ဆႏၵတခုပဲ ပါတယ္လို႔
မင္းေျပာရဲလား။
ပန္းသီးတလုံးဟာ
ဒဏ္ခတ္ဖို႔ သက္သက္
ျဖစ္လာခဲ့တာ မဟုတ္ပါဘူး။
အိုင္တီရဲ႕ ေရွ႕ေျပး
နိယာမကိုလည္း
ေမြးထုတ္ ခဲ့ပါေသးတယ္။
အဲ့ဒီေန႔ကေပါ႔ ... ...
ငါနဲ႔အတူ ငါ့ႏွလုံးသားကို
ေမြးဖြားခဲ့တယ္။
မသိျခင္းနဲ႔ ဆင္းရဲျခင္းက
ငါ့ရဲ႕ဖြားဘက္ေတာ္ေလ။
အမွတ္မဲ့စြာနဲ႔ပဲ
မွတ္မွတ္ရရ ျဖစ္ခဲ့တာပါ…
ငါစျပီး ငိုခဲ့တဲ့ ေန႔ကေပါ့
ငါ့နဲ႔မသိျခင္း ဆင္းရဲျခင္း
သုံးေယာက္ကိုေပါင္းၿပီး
ဖိနပ္စိမ္းႀကီးေတြနဲ႔ ဝိုင္းကန္ၾကတယ္။
ငါဘယ္သူ႔ကို
ဘယ္လိုထူမလဲ ... ...?။
အနိုုင္လိုုသူနဲ့
ခ်ိဳင္လိုုသူတိုု ့ၾကား
မဆိုုင္သလိုုေနျပီး
ဒိုုင္ရွိဴေလးနဲ ့
ထိုုင္ငိုုရတဲ့ရက္ေတြ
ျမန္ျမန္သာ ပ်က္ေၾကြပါေစေတာ့...လိုု ့။ ။၀၂-၀၁-၂၀၁၃
နန္းရွင္ 21/10/10
No comments:
Post a Comment