ကယ္တင္ရွင္

တခါတုန္းက ခ်က္ဂ်္ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အသင္ဝင္းအေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ထြက္ခြါသြားျပီး ငါး ဦး သာ က်န္ေတာ့တဲ့အတြက္ ရပ္တည္ဖို ့ခတ္ခဲတဲ့ အေျခေနတစ္ခုကိုေရာက္ခဲ့တယ္။ တစ္ဦးက ဓမၼဆရာနဲ ့က်န္ေလး ဦးက အသက္ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္ အဖိုးၾကီးေတြ။

ခ်က္ဂ်္ေက်ာင္းရဲ့ အနီးနားက ေတာင္ေပၚမွာ အသက္ၾကီးလို ့အနားယူသြားျပီျဖစ္တဲ့ ခရစ္ယာန္ဘုန္းေတာ္ၾကီး တစ္ပါး သီတင္းသုံးေနတယ္။ ဓမၼဆရာက ဘုန္းေတာ္ၾကီးဆီကို ဆည္းကပ္ခစားျပီးေတာ့ ခ်က္ဂ်္ေက်ာင္းၾကီး ဆက္လက္လည္ပတ္နိုင္ေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္သင့္သလဲဆိုတာနဲ ့ပတ္သက္ျပီး အၾကံဥာဏ္မ်ားရယူ ဖို ့ရန္ အတြက္ သြားေရာက္ ခဲ့တယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးနဲ ့ဓမၼဆရာတို ့ဟာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာၾကာေလးစကားေျပာျဖစ္ခဲ့

ျပီး ဓမၼဆရာက အၾကံဥာဏ္ေတာင္းလာတဲ့အခါမွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကက်ဳပ္မွာ အၾကံဥာဏ္ေတာ့ ေပးစရာမရွိဘူး

ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာတာတစ္ခုေတာ့ေျပာရဲတယ္၊အဲ့ဒါကဘာလဲဆိုေတာ့ ဒီေက်ာင္းေတာ္ၾကီးအတြက္ ကယ္တင္ရွင္ ဟာ သင္တုိ ့ငါးေရာက္ထဲက တစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ လို ့ေျပာလိုက္တယ္။

ဓမၼဆရာက ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တဲ့အခါမွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေျပာလိုက္တဲ့အတုိင္း တျခားအဖိုးအိုေလးေရာက္ကို ျပန္ေျပာျပတယ္။ေနာက္လအနည္းငယ္ၾကာလာတဲ့အခါမွာ အသင္းသားေတြအခ်င္းခ်င္း ေမးျမန္းလာၾကတယ္။

ကယ္တင္ရွင္ဟာ က်ဳပ္တို ့ထဲကတစ္ေယာက္..ဟုတ္လား..လို ့။ အဲ့ဒိေနာက္မွာ ဘုန္းေတာ္ၾကီးကေတာ့ မဟုတ္ တန္းတရားေတြ ေလွ်ာက္ေျပာမွာမဟုတ္ဘူး က်ဳပ္တို ့ထဲက ကယ္တင္ရွင္ဟာ ဘယ္သူမွန္းလဲ မသိဘူး အဲ့ဒိေတာ့က်ဳပ္တို ့အေနနဲ ့တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ အျပန္အလွန္ ရိုရို ေသေသေလးေလးစားစား ဆက္ဆံ မွျဖစ္မယ္လို ့ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္လည္း တကယ့္ကယ္တင္ရွင္ စစ္စစ္ေတြလို ့ သေဘာပိုက္ထားလုိက္ၾကတယ္။ အရင္နဲ ့မတူလုံးဝ ထူးကဲေသာ ရိုေသသမႈေတြနဲ ့တုန္ ့ျပန္ဆက္ဆံၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ ့အခ်ိန္အနည္းငယ္ၾကာလာျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ခ်က္ဂ်္ေက်ာင္းက လူအနည္းငယ္ လာလည္စျပဳလာျပီး သူတို ့ရဲ့ အခ်င္းခ်င္း နဴးညံ့သိမ္ေမြ ့စြာ ဆက္ဆက္ပုံ၊အျပန္အလွန္ ၾကင္နာၾကပုံ၊ တစ္ေယာက္ကို တစ္ေယာက္ ဂရုစိုက္အေလးထားပုံေတြကို သတိထားမိလာၾကတယ္။အဲ့ဒိေနာက္ ဘာရယ္မသိ ခ်က္ဂ်္ေက်ာင္း ဝင္ထြက္တဲ့ သူေတြျပန္မ်ားစျပဳလာတယ္။ေနာက္ေရာက္လာတဲ့သူေတြကလဲ အဆင့္ဆင့္ သူတို ့ရဲ့ မိတ္ေဆြေတြကို ေခၚ ေဆာင္လာၾကတယ္။ဒီလိုနဲ ့ခ်က္ဂ်္ေက်ာင္းေလးဟာ အရင္ထက္မက ျပန္လည္စည္ကားလာခဲ့တယ္။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးရဲ့ ၾကီးမားတဲ့ အၾကံဥာဏ္နဲ ့အေမွ်ာ္အျမင္က ေလးစားထိုက္ပါေပတယ္။

ကြ်န္ေတာ္တို ့ဝန္းက်င္လူ ့အဖဲြ ့အစည္းေတြမွာလဲ ဒီအတိုင္းပါပဲ။ အဖဲြ ့အစည္းအတြင္းမွာမွ အခ်င္းခ်င္း ေလးစာ ယုံၾကည္မႈ၊ျမတ္နိုးခ်စ္ခင္မႈေတြ ဆိတ္သုန္းလာမယ္ဆိုရင္ အထီးက်န္လူ ့အဖဲြ ့အစည္းတစ္ခု ျဖစ္သြားမယ္ဆို တာ ေျမၾကီးလက္ခပ္မလဲြပါပဲ။

တီအာဝိုင္

6/25/2013

Once a church had fallen upon hard times. Only five members were left: the pastor and four others, all over 60 years old.

In the mountains near the church there lived a retired Bishop. It occurred to the pastor to ask the Bishop if he could offer any advice that might save the church. The pastor and the Bishop spoke at length, but when asked for advice, the Bishop simply responded by saying, “I have no advice to give. The only thing I can tell you is that the Messiah is one of you.”

The pastor, returning to the church, told the church members what the Bishop had said. In the months that followed, the old church members pondered the words of the Bishop. “The Messiah is one of us?” they each asked themselves. As they thought about this possibility, they all began to treat each other with extraordinary respect on the off chance that one among them might be the Messiah. And on the off, off chance that each member himself might be the Messiah, they also began to treat themselves with extraordinary care.

As time went by, people visiting the church noticed the aura of respect and gentle kindness that surrounded the five old members of the small church. Hardly knowing why, more people began to come back to the church. They began to bring their friends, and their friends brought more friends. Within a few years, the small church had once again become a thriving church, thanks to the Bishop’s gift.