က်ေနာ္နဲ ့ကပ္သည္းကပ္ဖဲ့မ်ား

က်ေနာ္လက္ရွိေနထိုင္တဲ့ Americanနိုင္ငံ၊New Yorkျပည္နယ္က Rensselaerဆိုတဲ့ ရြာေလးမွာ Room mate ေလးဦးနဲ႔ အတူေနထိုင္စဥ္ကာလကျဖစ္သည္။ က်ေနာ္တို ့အားလုံးအလုပ္ပိတ္ရက္ျဖစ္တဲ့ weekend တခုမွာ မိမိတို႔၏အိပ္ခန္းမ်ားကို ကိုယ့္ဘာသာသန္ ့ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ထို ့ေနာက္ အတူသုံးၾကသည့္ဧည့္ခန္းမ်ား၊ ၊မီးဖိုေခ်ာင္မ်ားကိုမူ အတူတကြ သန္႔ ရွင္းေရးလုပ္ၾကသည္။ အားလုံးေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္နွင့္ ေျပာလိုက္ဆိုလိုက္ ေျပာင္လိုက္ေနာက္လိုက္ႏွင့္ေပါ့၊ ထိုစဥ္ တခ်ိဳ ့ပစၥည္းမ်ားမွာ လႊင့္ သာပစ္ရသည္။ အေကာင္းမ်ားပင္ရွိေသး၏။ ထို႔ေၾကာင့္က်ေနာ္ကေမးသည္ ဘယ္ပစၥည္းကိုလႊင့္ပစ္ရမလဲ ဘယ္ကစၥည္းကို သိမ္းထားရမလဲေပါ့။ ပစ္ရမလား မပစ္ရဘူးလားေပါ့။ ထိုစဥ္ ေတာ္ေတာ္ေခ်ာင္က်က်တေနရာမွ သူတို ့မသုံးဘဲ ထားသည္မွာအေတာ္ၾကာျပီျဖစ္ေသာဖိနပ္တစ္ရံ ကိုေတြ ့၍ လႊင့္ပစ္လိုက္ရေတာ့မလားဟုေမးပါသည္။ထိုစဥ္က်ေနာ္၏ room mateတဦးမွ ''ေဟ့ သိပ္ေမးမေနနဲ ့ကြ ၊ေျဖရတာအလုပ္ရႈပ္တယ္၊မင္းအတြက္အသုံးမတည့္ဘူးထင္ရင္ အကုန္သာ လႊင့္ျပစ္ကြာ'' ဟုမဆိုင္းမတြပင္ျပန္ေျဖပါသည္။အဲ့ဒိအတြက္ က်ေနာ္ျပန္ေျပာလိုက္ပုံကား ...........ဟုတ္...........အဲ့ဒါဆိုလဲ ခင္ဗ်ားကို အမႈိက္အိတ္ထဲထည့္ျပီး ျပဴတင္းေပါက္က ပစ္ခ်လိုက္ဖို ့ပဲရွိေတာ့ တယ္ဗ်ာ....................ဟူ၍............

                                   က်ေနာ္ႏွင့္အတူေန room-mate တဦးသည္ အလြန္ဒဏ္တပ္ၾကမ္းသလို အလြန္လည္းအကဲ့ရဲ႕ထူ၏။ဒဏ္တပ္သည္  ဆိုသည္မွာအျခားမဟုတ္ က်ေနာ္၏ပစၥည္းတခုခုအခန္းျပင္ပတ

ေနရာရာတြင္ေမ့က်န္ခ့ဲပါကေကာက္သိမ္း၍ ''ခင္ဗ်ားကိုစည္းကမ္းမရွိတဲ့အတြက္ဒဏ္တပ္လိုက္ျပီ'' ဟုေျပာျပီး ၄င္းပစၥည္းအားျပန္မေပးေတာ့ျခင္းပင္ျဖစ္၏၊၊တခါလည္း က်ေနာ္က နို ့ဆီးဗူးမွား၍ ကိုယ့္ဗူးကို ကိုယ္မေဖာက္ဘဲ သူ ့ဗူးကိုသြားေဖာက္မိ၏။က်ေနာ္ေဖာက္ေနစဥ္ မည့္သည့္တခြန္းမွ်ဝင္မေျပာဘဲ အဆုံးထိၾကည့္ေန၏။ ျပီးသြားေတာ့မွ ''ခင္ဗ်ားေဖာက္လိုက္တာ က်ဳပ္ဗူးဗ်''ဟုေျပာလာ၏။'' ဒါဆိုလည္းက်ေနာ့ဗူးကို ခင္ဗ်ားယူလိုက္ေလဗ်ာ'' ဟုေအးေအး ေဆးေဆးပင္ျပန္ေျပာလိုက္၏။ တပတ္ခန္ ့့အၾကာတြင္ က်ေနာ္ ေကာ္ဖီေသာက္ခ်င္၍ နို ့ဆီဗူးကိုၾကည့္ေသာအခါ တဗူးမွာအမႈိက္ပုုုံးထဲသို ့ေရာက္၍ တဗူးမွာ ကုန္လုနီးပါျဖစ္ေနေပျပီ။ထိုေန ့ညေနတြင္ ''ခင္ဗ်ား က ကိုယ့္ပစၥည္း ကိုယ္မမွတ္ထားဘဲ သူမ်ားပစၥည္းကို မွားသုံးတဲ့ အတြက္ ဒဏ္တပ္တဲ့အေနနဲ ့နွစ္ဗူးစလုံး က်ေနာ္ေသာက္လိုက္ျပီ''ဟုစပ္ျဖဲျဖဲနွင့္ေျပာပါသည္။ထိုကဲ့သို ့ေသာျဖစ္စဥ္မ်ားမွာအခါ ေပါင္း မနည္းေတာ့၍မေရးလိုေတာ့ပါ။အကဲ့ရဲ ့ထူသည္ ဆိုျခင္းမွာလည္း က်ေနာ္ဘာဝတ္ဝတ္ ဘာစားစား ဘယ္သြားသြား အျမဲမ်က္စိေဒါက္ ေထာက္ၾကည့္၍ေဝဖန္ကဲ့ရဲ ့ေနျခင္းျဖစ္၏။သူ ့အဆိုအရေတာ့ သူမွလဲြ၍ တရြာလုံးလူေကာင္းမရွိ။က်ေနာ္သည္ပင္လွ်င္ တခါတရံ ဘီယာေသာက္ ေဖာ္မရွိ၍ ေခၚတိုက္ေသာ အခါ မ်ားတြင္သာ လူေကာင္းျဖစ္ရရွာ၏။

                နယူးေယာက္ျပည္နယ္၏ ေဆာင္းဥတုုသည္အလြန္ ခ်မ္းေအးလြန္း၍ အဆုပ္ေရာင္ ေရာဂါရွိသည့္က်ေနာ့္အဖို ့ေနရထိုင္ရတာ သိပ္အစဥ္မေျပလွေပ။ ထို ့ေၾကာင့္ အျပင္ထြက္ သည့္အခါမ်ားတြင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတထပ္အျပင္ အားကစားေဘာင္းဘီ ပြပြတထည္ ကိုပါအျပင္မွ  ထပ္၍ဝတ္ေလ့ရွိ၏။ တေန ့မွာေတာ့ က်ေနာ္၏ ခ်စ္လွစြာေသာ ဒဏ္တပ္ထူ အကဲ့ရဲ ့ထူသည့္ မိတ္ေဆြၾကီးသည္ ဘယ္လိုက ေနဘယ္လို ျမင္သြားသည္မသိ၊''ခင္ဗ်ားကလည္းဗ်ာ ပိုကိုပိုလြန္းတယ္ ေဘာင္းဘီ ကိုနွစ္ထပ္ဝတ္ရတယ္လို ့့့''ဟု ေျပာပါသည္။ က်ေနာ္လည္းျပန္ေျပာ လိုက္ပါသည္။

''သိပ္ခ်မ္းလို ့ရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ.........လုံလုံျခံဳျခံဳမဝတ္မိလို ့မေတာ္တဆအခန္းျပင္မွာ ထြက္က် သြားရင္.......ခင္ဗ်ားဒဏ္တပ္တာခံေနရမွာေၾကာက္လို ့''..................ဟူ၍...............

                          က်ေနာ္သည္ အဂၤလိပ္စာႏွင့္ ကြန္ပ်ဴတာကို အသက္အားျဖင့္၂၇ ႏွစ္၊ သကၠရာဇ္အားျဖင့္ ၂၀၀၇ခုႏွစ္အထိလုံးဝေလ့လာဆည္းပူးခဲ့ျခင္းမရွိေသးေသာ အလြန္ေခတ္ ေနာက္က် သည့္ လူသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။၂၀၀၇ ခုႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေၾကာင္း အမ်ိဳးမ်ိဳး ေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္နယ္စပ္ထိုင္းႏိုင္ငံ၏တစ္ေနရာသို ့ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါသည္။ထိုေနရာသို ့ေရာက္ေ
သာ အခါတြင္ ကား ၄င္းပညာရပ္မ်ားကို သင္ဖို ့ရန္တက္တက္ၾကြၾကြျဖစ္ေနသည္ကတေၾကာင္း၊ အခြင့္အခါကလည္း သင့္ေနျပီျဖစ္တာက တေၾကာင္းေၾကာင့္စတင္၍သင္ၾကားခဲ့ပါသည္။ က်ေနာ္ကြန္ပ်ဴတာ သင္ယူရာ ေနရာ သည္ က်ေနာ့္အိမ္ႏွင့္သိပ္မေဝးလွေသာ္လည္း အဂၤလိပ္စာ သင္ယူရာေနရာ သည္သုံးမိုင္ခန္ ့ေဝးေသာ ေၾကာင့္ ၄င္းနိုင္ငံရွိ ပုလိပ္မ်ားကို  ေရွာင္ရင္း  ပုန္းရင္း  ေျပရင္း   လႊားရင္းျဖင့္  ေသနတ္ေတာင္ကိုေက်ာ္၍လက္ထိပ္ပင္လယ္ကိုျဖတ္ျပီးသြားရပါသည္။

                        ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က စိတ္ဝင္တစားေလ့လာခ်င္ေသာေၾကာင့္ ဘယ္လို အခက္အခဲပဲရွိရွိ ေပ်ာ္ပါသည္။ေနရာသစ္မွာအေပါင္းအသင္းအသစ္ေတြ၊လႈပ္ရွားမႈအသစ္ေတြနဲ ့မို ့လည္းပိုမို
 ေပ်ာ္ရႊင္ ရပါ သည္။ ထိုသို ့သင္ယူေနစဥ္ကာလအတြင္းအလြန္တရာမွအဂၤလိပ္စကားကိုတတ္ေၾကာင္း၊ သင္ယူေန ေၾကာင္း ၾကြားဝါလိုေသာသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ႏွင့္ သြားတူလာတူေပါင္းေဖာ္မိ ပါသည္။လူေရွ႕ေရာက္လွ်င္ အဂၤလိပ္လိုေျပာခ်င္တာတခုကလဲြလွ်င္ အလြန္စိတ္ေကာင္းရွိသူ လည္းျဖစ္ပါသည္ ။ သူ သည္ဘီေအဘဲြ ့တစ္ခု ရထားျပီးသူလည္းျဖစ္၍က်ေနာ့္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာသာပါသည္။သို ့ေသာ္ အသံထြက ္မမွန္ျခင္း၊ ဂရမၼာ နည္း စနစ္မက်ျခင္းတို ့ေၾကာင့္နားေထာင္ရတာအလြန္နားၾကားပ်င္းကပ္သလို အင္မတန္ မွလည္း စက္ဆုပ္ ဖြယ္ေကာင္းလွပါသည္။က်ေနာ့္ကိုလူေရွ ့တြင္ျမန္မာလိုမေျပာရန္မၾကာခဏေျပာသည့္အျပင္ ''ပညာရဲ ရင့္မွပဲြလည္တင္တယ္ေမာင္ရင္ရဲ ့''ဟုလည္းဆရာၾကီးေလသံျဖင့္ေျပာတတ္ပါေသးသည္။အိမ္ျပန္ေရာက္၍

ႏွစ္ေယာက္အတူေလ့က်င့္ခ်င္လွ်င္ေတာ့မသိဟန္ေဆာင္ေနတတ္ပါသည္။တခါတရံတြင္ အလြန္ ရွည္လွ်ား ေသာ အက္ေဆးမ်ားကို ညအခါတြင္အလြတ္က်က္မွတ္၍ ေန ့အခါက်ေနာ္ႏွင့္အျပင္သြားစဥ္ လူေရွ့ ေရာက္ တိုင္းက်ေနာ့္ကိုရြတ္ျပပါသည္။ထိုအခါမ်ားတြင္ က်ေနာ္အင္မတန္စိတ္ညစ္ ရပါသည္။က်ေနာ္သည္သူ ့ေလာက္မေျပာနိုင္ေသးတာကတေၾကာင္းလူေရွ ့သူေရွ ့တြင္ ဟိတ္ဟန္လုပ္ရတာ ကို ရြံမုန္းမိတာက တေၾကာင္း ေၾကာင့္သူနဲ ့အတူ လူေရွ ့သူေရွ ့သြားရမွာကိုပင္ထိတ္လန္ ့ေနမိပါေတာ ့သည္။ အခါေပါင္း မ်ားစြာ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း သူ၏အက်င့္ကိုလုံးဝမျပင္ပါ။ က်ေနာ္တို ့သြားရလာရတာ ကိုခက္ခဲမွန္း သိေသာ ဆရာက အေၾကာင္းတစုံတရာရွိလွ်င္ဖုန္းၾကိဳ၍ဆက္ပါသည္။တစ္ေန ့တြင္ က်ေနာ္အား ဖုန္းဆက္ လာပါသည္။ထို ့ေၾကာင့္က်ေနာ့္မိတ္ေဆြအား ထိုကိစၥကိုေျပာျပရန္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ တြင္ေစာင့္ေနခဲ့ပါသည္။ သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ သူေရာက္လာ၍ က်ေနာ္နားမလည္ေသာ ဘာသာရပ္တခုကို လူအမ်ားၾကား တြင္ ေရပက္ မဝင္ေအာင္အားရပါးရေျပာဆိုေနပါသည္။ က်ေနာ္လည္းစိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ''အာစရိေယာ ဂိလာေနာ၊တသၼာ ေသာ နာဂမိႆတိ''ဟု က်ည္းကုလားသံပါပါ နွင့္ေျပာေပးလိုက္ပါသည္။သူကလည္း ''I understand you ,so you can decide it as you wish.This is ademocracy country.Right? '' ဟုဘာမဆိုင္ညာမဆိုင္စကားမ်ားကိုေျပာျပီး စာအုပ္ဆြဲကာေက်ာင္း သို ့ထြက္သြားပါသည္။က်ေနာ္လည္း သာဓု သုံးၾကိမ္ေခၚလိုက္ရုံမွအပ ဘာမွ်မတတ္နိုင္ေတာ့ေလျပီတည္း။

မွတ္ခ်က္။ ။အထက္ပါ ပါဠိ စကား၏အဓိပၸါယ္မွာ ''ဆရာေနမေကာင္း၍ ေက်ာင္းလာမည္ မဟုတ္'' ဟုျဖစ္ပါသည္။


နန္း ရွင္