Thursday, June 6, 2013

ေမာင္ေငြမက္ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း




ေမာင္ေငြမက္ဆိုျပီး ေမာင္တပ္ထားလို႕မေခ်မငံဆက္ဆံဖို႕ေတာ့မစဥ္းစားနဲ႕ေနာ္။   ခ်ာတိတ္ေလးမဟုတ္ဘူး။                  အသက္က
 ေျခာက္ဆယ္ျပည့္ေတာ့မယ္။ က်ဳပ္ဆိုတဲ့ေကာင္ကသူမ်ားကိုပဲေက်ာခ်င္တာ ကိုယ့္ကိုလာေက်ာရင္နဲနဲမွ ခံခ်င္တာ မဟုတ္ဘူး။ အသက္ ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္စာေရးဆရာၾကီးေတြကသူတို႕ကိုယ္သူတို႕ကေလာင္မွာေမာင္တပ္ျပီးေရးတာကိုလဲ အားက်တယ္။ထူးခၽြန္ ထက္ျမက္သူတိုင္းဟာ သူတို႕ ရဲ႕အေၾကာင္းကို ကိုယ္တိုင္ေရး အတၳဳပၸတၱိတုိ႕တစ္သက္တာမွတ္တမ္းတို႕ျပဳစု ေရးသားသြားၾကတာကို လည္းအားက်တယ္။                   ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ရဲ႕ မွတ္သားဖြယ္ရာ ဘဝအေတြ႕အၾကံဳ ေတြကုိလည္း ေနာင္လာ ေနာက္သားမ်ား
ေရွာင္ခ်င္ရင္လည္းေရွာင္၊ ေဆာင္ခ်င္ရင္လည္း ေဆာင္နိုင္ဖုိ႕ ရည္ရြယ္ျပီး'' ေမာင္ေငြမက္ တစ္သက္တာမွတ္တမ္း''ဆိုတဲ့ ဒီစာတမ္းကုိျပဳစုေရးသားလိုက္ရပါေတာ့တယ္။
က်ေနာ့္မိဘေတြက က်ေနာ့္လို    လည္လည္ဝယ္ဝယ္မရွိခဲ့လို႕ က်ေနာ့္ရဲ႕ဘဝဟာ ဆင္းဆင္းရဲရဲ မဲြမဲြေတေတ နဲ႕ ၾကီးျပင္းခဲ့ရတယ္။
ဒါေပမဲ့ ကိုးတန္း အထိေတာ့ က်ေနာ့္ ကိုေက်ာင္းထား ေပးနိုင္ခဲ့ၾကတယ္။က်ေနာ္ဆယ္တန္းတက္မဲ့ႏွစ္မွာ အေဖဆုံးတယ္။အေမက က်မၼာေရးမေကာင္းဘူး။ညီတစ္ေယာက္နဲ႕ ညီမတစ္ေယာက္ ကလည္းရွိေသးတယ္။ က်ေနာ္က အၾကီးဆုံးသား။ အဲ့ဒါေတြထားပါ။ က်ေနာ္စဥ္းစားတာကသူတို႕အတြက္မဟုတ္ဘူး။ကိုယ့္အတြက္ကိုယ္စဥ္းစားတာ။ဘာ အကိုၾကီးအဘရာလဲ။ လက္မခံဘူး။သူတို႕လဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ကိုယ့္သား ကိုယ့္မယားနဲ႕ျဖစ္သြားၾကမွာ။ အေမ့ အတြက္လား။ အေမကဆင္းရဲေပမဲ့ သူ႕ေဆြမ်ိဳးေတြက ေတာင့္တယ္။ခ်မ္းသာတယ္ ေပါ့။အဲ့ဒိေဆြမ်ိဳးေတြကိုလဲ မေက်နပ္ဘူး။သူတို႕ကေတာ့ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနျပီး က်ေနာ္တို႕ကိုေတာ့ နည္းနည္းေလးမွလွည့္မၾကည့္ၾကဘူး။ဘာ ဗုဒၶဘာသာေတြလဲ။ဗုဒၶဘာသာမွန္ရင္ "ဥာတကာနဥၥသဂၤေဟာ" ဆိုတဲ့ ဘုရားေဟာ မဂၤလာတရားနဲ႕အညီ ေဆြမ်ိဳးေတြကို ခ်ီးေျမွာက္ေထာက္ပံ့ရမယ္မဟုတ္လား။ရမလားလို႕ေတာ့ အညံ့ခံ ဆက္ဆံၾကည့္ ပါေသး တယ္။ လုံးဝမစြန္တဲ့ေဆြမ်ိဳးေတြမို႕ လမ္းေတြ႕ေတာင္ ႏႈတ္မဆက္ပဲ ခပ္စိမ္းစိမ္း ေနျပစ္ လိုက္တယ္ ။ ဒါေပမဲ့သူတို႕ကအေမ့ကိုေတာ့ၾကည့္ၾကတယ္။ေစတနာနည္းနည္းရွိၾကတယ္ေပါ့။အဲ့ဒိေတာ့ အေမ့အတြက္လဲ ထည့္စဥ္းစား မေနေတာ့ဘူး။အတိုခ်ဳပ္ေျပာရရင္ေတာ့ အေမအပါအဝင္ေဆြမ်ိဳးအားလုံးကိုစြန္႕ျပီးေတာ့ သူေကာင္းျဖစ္ဖို႕ တစ္ရြာေျပာင္းခဲ့တယ္။

ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ကိုေရာက္တယ္။ အလုပ္ရွာတယ္။ ပန္းရံဆိုက္တစ္ခုမွာ အလုပ္ရတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ သူမ်ား ထက္ ႏွစ္ဆ ေလာက္ပိုျပီး ၾကိဳးစားလုပ္ကိုင္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးရွိမဲ့သူ ကိုပဲ ေရြးေပါင္းတယ္။ကိုယ့္အတြက္ အက်ိဳးမရွိတဲ့သူေတြ ဘာမွားလဲ ဘာလိုအပ္လဲ ဘာေတြညံ့ဖ်င္းေနလဲ အကုန္မွတ္ထားတယ္။ အလုပ္ထဲမွာ ကိုယ့္အတြက္ အက်ဳိးရွိနိုင္တဲ့သူဆိုေတာ့ အလုပ္သမားေခါင္းနဲ႕ ကန္ထရိုက္တာ ေတြေပါ့ဗ်ာ။အက်ဳိးမရွိတဲ့သူဆိုတာကေတာ့ အလုပ္သမားေတြေပါ့ဗ်ာ။အလုပ္သမားေတြဘာလုပ္တယ္ ဘာကိုင္တယ္ ဘယ္သြားတယ္ ဘာညံ့တယ္ဆိုတာေတြကိုျပန္ေျပာျပျပီးအလုပ္သမားေခါင္းေတြ ကန္ထရိုက္တာ ေတြက ိုေပါင္းတယ္။ သူတို႕ကသေဘာက်တယ္။ ေနာက္ပိုင္း သူတို႕ကိုယ္တိုင္အလုပ္ထဲမွာ မရွိရင္ေတာင္ က်ေနာ္ရွိေနတယ္ဆိုရင္ စိတ္ခ်ၾကတယ္။ ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိနည္းနဲ႕ ပါဝါကိုခ်ဲ႕ထြင္တယ္၊ အထက္လူၾကီးရဲ႕ယုံၾကည္ကိုးစားမႈကိုရယူတယ္။

အလုပ္သမားေခါင္းရဲ႕ ခ်ီးေျမွာက္မႈေၾကာင့္ ကန္ထရိုက္တာ နဲ႕အေတာ္ေလးက ိုရင္းႏွီးခြင့္ရခဲ့တယ္။ ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ ရင္းႏီွးျပီ ဆိုမွေတာ့ အလုပ္သမားေခါင္း ေလာက္ကို ဘာဂရုစိုက္စရာလိုေတာ့လို႕ လဲဗ်ာ။ တစ္ေန႕အလုပ္သမားေခါင္းက ပစၥည္းနည္းနည္း လိုအပ္လို႕အျပင္မွာ သြားဝယ္ၾကရေအာင္ဆိုျပီးက်ေနာ့္ကို ေခၚသြားတယ္။ က်ေနာ္လ ဲဆိုင္ကယ္ေနာက္မွီး ကခြထိုင္ျပီး ပါသြားတယ္။ တျခားသူေတြထက ္အခြင့္ ထူးခံအဆင့္ေရာက္လာျပီ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလးေတာ ့ျမဴးမိတယ္။ သူမ်ားေတြ အလုပ္ကို ကုန္းရုံးလုပ္ေနရတဲ့အခ်ိန္မွာ   က်ေနာ္ကဆိုင္ကယ္ေနာက္မွာျငိမ့္ျငိမ့္ေလးထိုင္ျပီး အျပင္    မွာေလေကာင္းေလသန္႕ထြက္ရွဴနိုင္ေနျပီ
မဟုတ္လား။ အိမ္ေဆာက္ပစၥည္းဆိုင္တစ္ဆိုင္ေရွ႕မွာရပ္ျပီးေစ်းဆင္းဝယ္ၾကတယ္။သူ ဘာေတြလုပ္လဲ က်ေနာ္အေသအခ်ာလိုက္မွတ္တယ္။ေနာင္မွာ က်ေနာ္လည္း ဒါမ်ိဳးေတြလုပ္ဖို႕အခြင့္ေရးေတြၾကံဳရဦးမယ္ မဟုတ္လား။ အဲ့ဒိလို ၾကံဳလာေအာင္လဲ ဖန္တီးေနသူ တစ္ေယာက္ပဲေလ။ တစ္ရာတန္ပစၥည္းကို တရာ့ငါးဆယ္နဲ႕ေဘာက္ခ်ာဖြင့္ခိုင္းတာကိုေတြ႕လိုက္တယ္။အဲ့ဒါကိုက်ေနာ္ ျမင္သြားေတာ့ က်ေနာ့္ကိုျပံဳးစိစိနဲ႕ၾကည့္ျပီး "ဟဲဟဲ"တဲ့။ဘာမွ မသိေသးတဲ့"အ အ"ေလးတစ္ေယာက္လိုပဲမသိဟန္ေဆာင္ျပီး သူဘာေတြလုပ္လဲ ဆိုတာကို အေသအခ်ာ လိုက္မွတ္ေနတယ္။ က်ေနာ္ ဘာမွသိဟန္မရွိတာကိုလဲ အေတာ္ေလး သေဘာက်သြားတဲ့ပုံပါ။ျပီးေတာ့ သူကစားေသာက္ၾကီးတစ္ဆိုင္ကိုခၚသြားျပီး ၾကိဳက္ရာမွာ စားဖို႕ေျပာတယ္။ က်ေနာ္ ဘယ္လို မွာရမွန္း မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူဘာမွာမလဲ ဘယ္လိုမွာမလိုဆိုတာ ကိုေစာင့္ၾကည့္မယ္လို႕စိတ္ကူးလိုက္တယ္။သူကိုေသတြင္းပို႕ျပီးသူ႕ေနရာကိုရယူဖို႕ေခ်ာင္းေနတဲ့က်ေနာ့္ကိုမွ လာျပီးေကာင္းေန တဲ့သူ႕ကိုသနားေတာ့သနားမိသလိုပါပဲ။ၾကည့္ေလ။က်ေနာ့္ကိုဘယ္လိုမွာဘယ္လိုစားဘယ္ဟာကဘယ္လိုေကာင္းတာနဲ႕ရုတစိုက္ကို သင္ေပးေနတာ။ သူနဲ႕ဒါမ်ိဳးမၾကာမၾကာသြားျဖစ္ခဲ့လို႕လဲလူနဲ႕သူနဲ႕တူေအာင္ေနထိုင္ စားေသာက္တတ္လာ ကိုေတာ့ ျငင္းလို႕ရမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုနဲ႕ သူဆီကပညာစုံတတ္ေျမာက္လာတဲ့တစ္ေန႕မွာသူ႕ရဲ႕မသမာတဲ့ လုပ္ရပ္အားလုံးကို ကန္ထရိက္တာဆီမွာ သြားျပီးဖြင့္ခ်လိုက္တယ္။ က်ေနာ္က်ိတ္ပိုးေနတဲ့ ပန္းရံအလုပ္သမေလးကို ေၾကာင္တဲ့ကိစၥပါမက်န္ရေအာင္ ဖြင့္ခ်ေပးလိုက္တယ္။သူမ်ားကိုလုပ္ၾကံခ်င္ေပမဲ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လုပ္ပါတယ္ ဆိုတာၾကီးကိုေတာ့ အသိမခံခ်င္ဘူးေလ။ ဒါေၾကာင့္က်ေနာ္ေျပာတယ္ဆိုတာကိုဘယ္သူ႕ကိုမွမေျပာဖို႕လဲ တိုးတိုးေလးကပ္ေျပာလိုက္တယ္။ သူ႕အလွည့္ ဘယ္ေတာ့ ေရာက္လာမယ္ဆိုတာကို မတြက္ဆတတ္ေသးတဲ့ ကန္ထရိုက္တာၾကီးကေတာ့ စိတ္ခ်ပါကိုယ့္လူတဲ့။

က်ေနာ္ အလုပ္သမားေခါင္းအျဖစ္ခန္႕အပ္ခံရတဲ့ေန႕မွာပဲ ကန္ထရိုက္တာက သူနဲ႕အတူ စည္ဘီယာလိုက္ေသာက္ဖို႕ေခၚသြားတယ္။ အတူထိုင္ေသာက္ျဖစ္တဲ့အခ်ိန္မွာ သူဘာလိုလဲဆိုတာကို အေသခ်ာၾကည့္ျပီးအားလုံးက်ေနာ္က အလိုက္ တသိေဆာင္ရြက္ေပးတယ္။ဘီယာကုန္သြားရင္ ထပ္ငဲွ႕ေပးတယ္။ အျမီးတုံးေတ ြၾကီးေနရင္ ေသးေအာင ္ဖဲ့ေပးထားတယ္။ သြားၾကားညပ္တာျမင္ရင္ သြားၾကားထိုးတံယူေပးတယ္။ တခုခုစားျပီးတိုင္း တစ္ရွဴးတစကို ကိုယ္တိုင္ျဖဲေပး တယ္။ ေဆးလိပ္ထုတ္လိုက္ တာနဲ႕မီးညွိေပးတယ္။ သူေျပာသမွ်စကားအားလုံးကို ဟုတ္သည္ျဖစ္ မဟုတ္သည္ျဖစ္ေစ ဟုတ္ေၾကာင္း မွန္ေၾကာင္းေထာက္ခံတယ္။ဘီယာတစ္ငုံ ငုံျပီးတိုင္းမွာ အျမီးမစားျဖစ္ဘူးဆိုရင္ စိတ္ပူသေယာင္ေယာင္နဲ႕ ခြံ ့ေၾကြးဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။သူအေတာ္ေလးမူးေနျပီဆိုေတာ့မွ ေနာက္ထပ္မွာလိုက္ျပီး အားပါးတရ ေသာက္စားျပစ္လိုက္တယ္။ ''အိမ္က မိန္းမေတာင္ မင္းေလာက္ အျပဳစု မေကာင္းဘူးကြာ'' လို႕ရူးေၾကာင္ မူးေၾကာင္ျဖစ္ျပီးထေအာ္တယ္။မသိဟန္ေဆာင္ေနလိုက္ျပီး ဝီစကီသုံးလုံးေလာက္ထပ္မွာတယ္ ။ၾကက္ေၾကာ္ ပါဆယ္ သုံးထုတ္ေလာက္ထုတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ဘာေတြမွာတယ္စားတယ္ဆိုတာသူလုံးဝမသိဘူး။ အားလုံးရွင္းျပီးမွ သူကေျပာတယ္။ မင္းဘာမွလဲမစားပါလားကြတဲ့။ က်ေနာ္အေတာ္ေလးကို သေဘာ က်သြားတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ အလုပ္ထဲကပန္းရံအလုပ္သမေလးနဲ႕ခ်ိန္းထားတာမို႕ သူ႕ကုိ အိမ္ျပန္ပို႕ျပီးရင္ ဒီတစ္ညအတြက္ေတာ့ ေလာကစည္းစိမ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႕သိရေပဦးေတာ့မယ္။

အလုပ္သမားေခါင္းျဖစ္လာျပီဆိုေတာ့ အားလုံးကတရိုတေသ တေလးတစားရွိလာတယ္။မၾကည္ သူကလဲရယ္ျပတယ္။ မုန္းသူကလဲ ျပံဳးျပတယ္။အရပ္ထဲက ဇာတ္ပဲြမွာ ေငြမက္တို႕ ေနတတ္ဖို႕ ပဲလိုေတာ့တယ္မဟုတ္လား။ စာရင္းဇယားအားလုံးကိုမွန္မွန္ကန္ကန္လုပ္ျပလိုက္တယ္။ဘယ္ကိုသြားသြား ဘယ္သူ႕ကို မွမေခၚဘူး။ ဒါေပမဲ့ အသက္ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ရွိမယ္ လို႕ထင္ရတဲ့ အလုပ္သမေလး         တစ္ေယာက္ကိုေတာ့ တခါတရံအလုပ္ပိတ္ရက္ေတြမွာ  ရုပ္ရွင္လိုက္ျပဖို႕စ သလိုေနာက္သလိုနဲ႕လမ္းေၾကာင္း ထားတာ ရွိတယ္။ သူကလဲစသလိုလိုေနာက္သလိုလိုနဲ႕ျပန္ လက္ခံတယ္။ဒီလိုနဲ႕ရုပ္ရွွင္ရုံ ကို ႏွစ္ေယာက္အတူ မၾကာမၾကာ သြားျဖစ္တယ္။ဒီေန႕ညေတာ့က်ေနာ္တစ္ေယာက္တည္းေနတဲ့အိမ္ကိုရွစ္နာရီေလာက္လာလည္ ဖို႕ေျပာၾကည့္ လိုက္တယ္။ ကိုကိုနဲ႕သာဆိုရင္ ဘယ္ေရာက္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ေပါက္ ဘယ္အခ်ိန္မွာ ဘာေတြျဖစ္ျဖစ္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ လစ္လိုက္ခ်င္တယ္ ဆိုပဲ။ေခေတာ့ မေခဘူး။အဲ့သေလာက္မေခတဲ့ မိန္းကေလးကိုၾကာၾကာ မေပါင္းသင့္ဘူး လို႕သိလိုက္တယ္။ သုံးလေလာက္ေနေတာ့ သူနဲ႕ ေကာင္ေလး တစ္ေယာက္အလုပ္ကို အတူတူလာတာေတြ႕တယ္။ ေကာင္မေလးကို ေဖာက္ျပန္သူအျဖစ္နဲ႕ စြတ္စဲြတယ္။ ေကာင္ေလးကိုေတာ႔မင္းနဲ႕အဲ့ဒိေကာင္မေလးနဲ႕ကျဖစ္ေနတာလား စသည္ျဖင့္ အစ္ေမးတယ္။ေကာင္ေလးက မဟုတ္ေၾကာင္းျငင္းတယ္။ဒါဆိုမင္းၾကိဳက္ေရာမၾကိဳက္ဘူးလားလို႕ ေမးလိုက္တယ္။ ၾကိဳက္တယ္ဆိုပဲ။ သူကမယူခ်င္ဘူးလား လို႕ ေမးေတာ့ ရရင္ေတာ့ လိုခ်င္တာေပါ့တဲ့။ သူတို႕ ႏွစ္ေယာက္ ကိုပိုျပီး နီးစပ္ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္တယ္။ တဖက္ကိုလဲ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေလးစြတ္စြဲေပးလိုက္သလိုတဖက္ကိုလဲ ခပ္သြက္သြက္ လႈပ္ရွားဖို႕ တိုက္တြန္းေပးလိုက္တယ္။   မၾကာပါဘူး။ ခိုးေျပးၾကပါေလေရာ။ ေတာ္ေသးတယ္ ။ေကာင္မေလး က ႏႈတ္လုံတယ္။သူႏႈတ္လုံလို႕လဲ အခုထိ အလုပ္ျမဲေနတာ မဟုတ္လား။ ဒါေပမဲ့ ၾကာရင္ စိတ္ခ်ရမွာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္အတြက္ အႏၱရာယ္ တစုံတရာျဖစ္လာနိုင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ စလုံးကို အလုပ္ကထုတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ဒီလိုနဲ႕က်ေနာ့္အလုပ္ဆိုက္ကိုေရာက္လာသမွ် ပ်ိဳပ်ိဳအိုအို လုံးၾကီးေပါက္လွ လုံေမေခ်ာေလးမ်ား အားလုံးလိုလိုဟာ က်ေနာ့္အတြက္အပန္းေျဖစရာ ညစာေလးေတြျဖစ္လာေတာ့တယ္ ။ေျခာက္လေလာက္ထိစာရင္းမွန္အင္းမွန္လုပ္ျပလိုက္လို႕ ကန္ထရိုက္တလဲ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ရွိလာတာမို႕အေတာ္ေလးႏွစ္သက္ျပီး လက္ရင္းတပည့္တစ္ေယာက္လို သေဘာထား လာတယ္။ ဒါေၾကာင့္သူေ႒းအေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တယ္။ က်ေနာ္ကအလုပ္သမားေခါင္းဘာမွသိပ္လုပ္စရာမလိုဘူး။ အလုပ္သမားေတြကို ညႊန္ၾကား ခိုင္းေစရ ုံသက္သက္ပဲ။ အဲ့ဒိေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ အခ်ိန္ပိုေလးေတြ ရွိေနတယ္ ေပါ့ဗ်ာ။ရသမွ်အခ်ိန္ပိုေလးေတြနဲ႕ခင္မင္ရင္းႏွီးလာတဲ့သူေ႒းေတြကိုအရင္းျပဳျပီး ကန္ထရိုက္တာေပါက္စျဖစ္လာခဲ့တယ္။ က်ေနာ့္ဆရာဆိုတဲ့ကန္ထရိုက္တာကိုေတာ့အဲ့ဒိလုပ္ငန္း အေၾကာင္း အသိမေပးဘူး။ အသိေပးလို႕လဲ မျဖစ္ဘူးေလ။ သူယုံၾကည္သြားတဲ့အခါမွာ သူ႕ဆိုက္ကဘိလပ္ေျမသံ သြပ ္သစ္ စသည္ခိုးမွန္းမသိခိုးထားတာေလးေတြနဲ႕အရင္းျပဳထားတာ။ ဆိုက္ထဲကခိုးလိုက္ေစ်းေခ်ာင္လို က်ေနာ့္ကိုငွားၾကတဲ့ သူေ႒းေတြဆီကခိုးလိုက္နဲ႕ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္သူေ႒းေပါက္စအဆင့္ထိေရာက္ခဲ့တယ္။ အဲ့သလိုလုပ္တဲ့အခါမွာလဲ ကိုယ့္ဆိုက္မွာ လုပ္တဲ့လုပ္တဲ့ အလုပ္သမားသီးသန္႕ထပ္ငွားတယ္။က်ေနာ္ စလုပ္ေတာ့ ၾကီးၾကီးမားမားမဟုတ္ပါဘူး ။ေရကန္တို႕အိမ္သာတို႕ေစ်းဆိုင္ခန္းတို႕လိုအေသးစားေလးေတြပါ။ အဲ့ဒိကိုယ္ပိုင္ဆိုက္ ေလးေတြအတြက္ အလုပ္သမားငွားတဲ့အခါမွာေတာ့ အလုပ္ျပဳတ္ျပီး စားစရာမရွိျဖစ္ေနတဲ့ အလုပ္သမားမ်ိဳးကိုေရြးငွားတယ္။လုံးဝမတတ္တဲ့သူဆိုရင္ သင္ခိုင္း ခိုင္းေနရေတာ့ က်ေနာ့္ အတြက ္သိပ္ မက်န္ဘူး။အလုပ္ရွိျပီးသားလူေတြကို ငွားရရင္လဲ ေငြပိုေပးရလိမ့္မယ္။အဲ့ဒိေတာ့ ေပါေခ်ာင္ ေကာင္းအလုပ္ သမားေတြကိုပဲ ေရြးငွားတယ္။ လက္ဘက္ရည္တိုက္မယ္ ဆိုျပီး အခ်ိန္ပိုတစ္ေန႕မွာ ေလး ငါးနာရီေလာက္ ခိုင္းတယ္။ ျပီးရင္ လဘက္ရည္ ဆို လဘက္ရည္ပဲ မုန္႕မပါဘူး၊ တိုင္ကီမျဖစ္ရ၊ ႏွစ္ ခြက္မျဖစ္ရ၊ၾကိဳက္သေလာက္သာေသာက္။ကိုယ့္စေကး မကုန္မခ်င္းေပါ့။ေဆးလိပ္လည္း တိုက္တယ္ ။ဖက္ၾကမ္းကိုႏွစ္ေယာက္တစ္လိပ္ႏႈန္းနဲ႕ေပါ့ဗ်ာ။အဲ့ဒိလိုလဘက္ရည္ဖိုးနဲ႕ရင္းတဲ့အတြက္က်ေနာ့္ရဲ႕အက်ဳိး အျမတ္ကေတာ့ ငါးရက္စာကိုသုံးရက္နဲ႕ အျပီးျဖတ္နိုင္တဲ့အတြက္ႏွစ္ရက္စာက်ေနာ္စားရတာေပါ့ဗ်ာ။ တခ်ိဳ႕ေကာင္ေတြကလာေသးတယ္။"လဘက္ရည္မေသာက္ခ်င္ဘူးအရက္ပဲတိုက္"တဲ့။ဘယ္ရ လိမ့္မလဲ။ အရက္ကပိုေစ်းၾကီးတယ္ဆိုေတာ့ "ေဟ့ ဘုရားမၾကိဳက္တဲ့ သုရာေမရယကံကိုေတာ့ ငါကိုယ္ တိုင္ လဲမၾကဴးလြန္ဘူး ။ဘယ္သူၾကဴးလြန္တာကိုမွလဲအားမေပး ဘူး" လို႕ရုပ္တည္ နဲ႕ ေဟာက္ ျပစ္ လိုက္တယ္။အိမ္ျပန္ေရာက္မွအလွည့္က် ခ်ိန္းထားတဲ့ အလုပ္သမေလးနဲ႕၀ီီစကီေလးနဲ႕ ကိုေရာျပီးျမည္းလိုက္တယ္။
 
က်ေနာ့္ဆရာကန္ထရိုက္တာက လူေတာ္ပါ။လူေကာင္းလဲ လူေကာင္းပါ။ဒါေပမဲ့ မိန္းမေတာ့အလြန္ၾကိဳက္ဆုိပဲ။ကမၻာေပၚမွာ အၾကိဳက္ဆုံးစားေသာက္ဖြယ္ရာကိုေျပာပါဆိုရင္ေတာင္ မိန္းမ နုပ္နုပ္စင္းလို႕ေျဖမိမွာ အမွန္ပဲတဲ့။အစပိုင္းေတာ့ သူမဟုတ္သလိုပဲေနခဲ့တာပါ။ပုံတုံးတုံး အလုပ္သမေတြနဲ႕စခန္းသြားေနရတာ ျငီးေငြ႕လာတဲ့အတြက္ အေျပာင္းအလဲေလးတစ္ခုကို ဖန္တီးဖို႕တည္းခိုးခန္းကိုေရာက္သြားတဲ့ေန႕မွာ မထင္မွတ္ပဲ သူ႕ကိုေတြ႕လိုက္ရတယ္။သူ႕ကိုက်ေနာ္က စျမင္တာဆိုေတာ့ က်ေနာ့္ကိုသူမျမင္ေအာင္ ေရွာင္ေနျပီး သူဘာလုပ္မလဲလို႕ အကဲခတ္ ေနလိုက္တယ္။အဲ့ဒါထီေပါက္တာပဲ။ဟုတ္တယ္။က်ေနာ္က သူတပါးရဲ႕လွ်ိဳ႕ဝွက္ခ်က္ကို သိလုိက္ရတာ ဟာအသုံးခ်တတ္ရင္ ပြဖို႕လမ္းစပဲ လို႕ခံယူထားသူတစ္ေယာက္မဟုတ္လား။ေနာက္တေန႕ ကန္ထရိုက္တာနဲ႕ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ "ဆရာ….အသည္းေလးေတြ အေသးအမႊားေလးေတြရွိရင္ အိမ္ကိုေခၚခဲ့ေနာ္"လို႕က်ေနာ္ကစသလိုေနာက္သလိုလိုနဲ႕ေျပာလိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့သူ႕မွာမိန္းမရွိေၾကာင္း၊ ဒါမ်ိဳးေတြ မလုပ္တတ္ေၾကာင္းကို ခပ္တည္တည္နဲ႕ျပန္ေျပာတယ္။ဒါေပမဲက်ေနာ့္ဘက္ ကေတာ့ မေလွ်ာ့ဘူး။"ဟုတ္လို႕လား ဆရာရယ္ ကိုယ့္တပည့္ကို ကိုယ္ရွက္မေနပါနဲ႕၊က်ေနာ္က လူပ်ိဳလူလြတ္ တစ္ေယာက္တည္းသမားပါ၊ဆရာသမားအတြက္ တညတေလ ေရွာင္ရွားအိပ္ေပးရတာ အပန္းမၾကီးပါဘူး၊ကိုယ့္ဆရာကိုသာ မသင့္ေတာ္တဲ့ေနရာေတြကို ေလွ်ာက္သြားမိျပီး ဟိုလူျမင္ဒီလူျမင္နဲ႕ သိကၡာက် အထင္ေသးခံရမွာကိုစိုးရိမ္တာပါ" လို႕         နားလည္မႈရွိတာလိုလို သူ႕အက်ဳိး ကိုေမွ်ာ္ကိုး တာလိုလိုေျပာျပီး သူ႕ေသတြင္းကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ဝိုင္းတူးေပးလိုက္တယ္။က်ေနာ့္စကားေၾကာင့္ တခ်က္ျငိမ္က်သြားျပီး"ေအး လိုအပ္ရင္ေျပာမယ္ကြာ"တဲ့။"ကိုယ္ပိုင္မရွိလဲ လာသာလာခဲ့ပါဆရာ က်ေနာ္အားလုံးကို ဖန္တီးစီစဥ္ေပးပါ့မယ္"လို႔လဲ က်ိမ္းေသေအာင္ ထပ္ေျပာလိုက္ေသးတယ္       ။ေသ ခ်ာေပါက္ ယုံၾကည့္လိုက္ပါတယ္။က်ေနာ့္ အၾကံအစီေတြေအာင္ျမင္သြားျပီလို႕။
ေနာက္ေန႕ညေန မွာေကာင္မေလးတစ္ေယာက္နဲ႕ က်ေနာ့္ဆီေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ္ကိုပိုက္ဆံငါးေထာင္ထုတ္ေပးျပီး "မင္းသြားလိုရာ သြားေပေတာ့ မနက္မွျပန္လာ ေတာ့"တဲ့။ က်ေနာ္အရမ္း ဝမ္းသာသြားပါတယ္။ပိုက္ဆံေၾကာင့္မဟုတ္ဘူး။အဲ့ဒိေနာက္မွာ ပိုက္ဆံ ငါးေထာင္ထက္ တန္ဖိုးၾကီးတဲ့အရာေတြ တသီၾကီးပါလာတယ္ေလ။ က်ေနာ္အဲ့ဒိညက တန္းခိုခန္းမွာ သြားအိပ္ လိုက္တယ္။အဲ့ဒိေနာက္ပိုင္း သူနဲ႕ပတ္သက္ျပီးခင္မင္းရင္းႏွီးခဲ့တဲ့ အလုပ္ရွင္ေတြအားလုံးကို ဒီလူဟာ မိန္းမရွိရဲ႕နဲ႕ဒါမ်ိဳးလုပ္ေနေၾကာင္းနဲ႕ေထြရာေလးပါး အပုတ္ခ်အသိေပးလိုက္တယ္။လူဆုိတာမ်ိဳးကလဲ က်ေနာ့္အၾကိဳက္ခ်ည္းပဲ၊ဟုတ္တယ္၊ေကာင္းသတင္းေျပာရင္ မယုံသလိုလိုလုပ္တတ္ေပမဲ့မေကာင္သတင္း ကိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းလက္ခံယုံၾကည္လိုက္ၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕သူေခၚလာတဲ့မိန္းခေလးမ်ားမွာလင္ရွိမယားမ်ားျဖစ္ ေၾကာင္း ကိုလဲပိုပိုသာသာေလးတုတ္ေပးလိုက္ေသးတယ္။သက္ေသခိုင္လုံဖို႕အတြက္ ၄င္းျဖစ္စဥ္ေတြအားလုံးဟာက်ေနာ့္အိမ္မွာ ပင္ျဖစ္ခဲ့ေၾကာင္းနဲ႕ကိုယ့္အထက္လူမို႕ဘာမွမေျပာရဲ၍လႊတ္ထားလိုက္ရေၾကာင္း၊သူ႕အမ်ိဳးသမီးနဲ႕မိန္းကေလးေတြရဲ႕ အမ်ိဳးသားေတြအတြက္ မခံခ်င္စိတ္ေပါက္ခဲ့ရေၾကာင္း စသည္စသည္ ေထြရာေလးပါးေကာင္းနိုးရာရာေလးေတြကိုပါ အေျပာက်က်ေလး ေျပာျပလိုက္တယ္။တစ္ေနရာမေကာင္းတဲ့လူဟာဘယ္ေနရာမွာမေကာင္းနိုင္ဘူးလို႕လဲ 
ေကာက္ခ်က္ခ်ေပးလိုက္ေသးတယ္။      က်ေနာ္ ကိုယ္တိုင္ကေတာ့ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ မစင္ဘင္ပုတ္ ကဲ့သို႕ရြံရွာမုန္းတီးေၾကာင္းကိုေ ၾကာ္ျငာဝင္လိုက္တယ္။   က်ေနာ္ေျပာမိသမွ်အလုပ္ရွင္အားလုံးက်ေနာ္ေျပာတာကိုယုံၾကည္သြားၾကတယ္။ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႕ ဆက္မလုပ္လို ေၾကာင္း ေျပာျပီး က်ေနာ္နဲ႕ပဲ ဆက္လုပ္ျဖစ္ၾကတယ္။

ဒီလိုနဲ႕ကန္ထရိုက္တာၾကီးျဖစ္လာ ျပန္တယ္။က်ေနာ့္ အျမင္ကေတာ့ ကိုယ္ ကိုယ္ တိုင္ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ဖို႕ကအဓိကပဲေလ၊ဘယ္သူေတေတ ငေတမာရင္ျပီးေရာဆိုတဲ့စကားပုံဟာ က်ေနာ့္အတြက္မ်ားျဖစ္ခဲ့ေလသလားလို႕ေတြးေတြးျပီး တည္ထြင္သူပညာရွင္ကိုေတာင္ ဦးခိုက္ ခ်င္ စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ငေတက နာမည္သာပ်က္တာ ျမိဳးျမိဳးျမက္ျမက္ေတာ့ ရွိတယ္ မဟုတ္လားဗ်။အလုပ္ရွင္တစ္ဦးက ျမန္ျမန္ဆန္ဆန္ျပီးေစခ်င္တာေတြရွိေနေတာ့ က်ေနာ့္ကို ကားေမာင္းသင္ေပးျပီး ခပ္စုပ္စုပ္ကားေလးတစ္စီးဝယ္ေပးခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕ၾကံရည္ဖန္ရည္နဲ႕ ကားသစ္ေလးတစ္စီးကို လစဥ္ေၾကးေပးျပီး ဝယ္နိုင္ခဲ့တယ္။ဒါေပမဲ႕ အဲ့ဒိကားေလးကို အရင္းျပဳျပီးျဖတ္လမ္းနည္းနဲ႕စီးပြားရွာလိုက္တာ အလည္လြန္ျပီး မိန္းမတစ္ေယာက္ ရသြား တယ္။သူေ႒းသမီးဆိုျပီး အရခ်ိဳင္လိုက္တာပါ။ေသခ်ာသြားေအာင္ ကေလးယူလိုက္မယ္စိတ္ကူးျပီး ဘာေဆးမွေတာင္ မတိုက္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ကိုယ္ဝန္ရျပီဆိုတာေသခ်ာေတာ့ခိုးေျပးတယ္။သူမိဘေတြ လိုက္မလာပါလား၊မစုံစမ္းၾကပါလားလို႕ေအာက္ေမ့ေနတာ၊ေနာက္မွ သိလိုက္ရတာက သူ႕မိဘ ေတြ မဟုတ္ဘူးတဲ့။သူ႕ရဲ႕ေတာရြာေလးက ရပ္ေဆြရပ္မ်ိဳးေတြတဲ့။မိဘေတြနဲ႕ရင္းႏွီးေနလို႕ ေက်ာင္းလဲ ထားေပးမယ္ ၊အိမ္မႈကိစၥလဲတတ္နိုင္သေလာက္ ဝိုင္းလုပ္ဆိုျပီး ေခၚထား တာတဲ့။ ဆူလြန္းေငါက္လြန္းလို႕အိမ္ကေနထြက္ေျပးခ်င္ေနတာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ဆင္းရဲတဲ့ဒဏ္ကိုလဲ မခံခ်င္တာနဲ႕ေအာင့္ျပီးေန ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ က်ေနာ္နဲ႕ေတြ႕ ေတာ့လြတ္ျပီကၽြတ္ျပီဆိုျပီး ခ်က္ခ်င္း လက္ခံ လိုက္တာတဲ့။ကိုယ္ဝန္ရလုိ႕က်ေနာ္က ခိုးေျပးမယ္ဆိုေတာ့အရမ္းနဲ႕ကို ဝမ္းသာျပီး လိုက္လာခဲ့တာဆိုပဲ။က်ေနာ္ကလည္း သူေ႒းသမီးပဲဆိုျပီး အပိုင္အုပ္လိုက္တာ။အခုေတာ့ ေသျပီေပါ့ဗ်ာ။မတတ္နိုင္ဘူး။ျဖစ္လာတဲ့ ဇာတ္ေပၚမူတည္ျပီး အေကာင္းဆုံး ကရေတာ့မွာပဲ။သူမကို ျမိဳ႕နဲ႕ေဝးတဲ့ ဆင္ေျခဖုန္းရပ္ကြက္ေလးတစ္ခုမွာ သြားထားလိုက္တယ္။ ဆယ္ေလး ငါးရက္ေလာက္အတူေနျပီး မ်က္ေခ်ျဖတ္ထားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ကို္ယ္တိုင္လဲ တျခားျမိဳ႕တျမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရႊ႕ေနထိုင္ လိုက္တယ္။ ကိုယ့္အတြက္အက်ိဳးမရွိလို႕ကေတာ့ သေဗၺသတၱာကမၼသကာပဲ။

သိပ္မၾကာခင္မွာပဲ က်ေနာ္ေဆာက္တဲ့ တိုက္ေတြ ျပိဳက်တာတို႕ေရစိမ့္ တာတို႕ျဖစ္ပါေလေရာ။အလုပ္ရွင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက က်ေနာ့္ကို တရားစြဲထားၾကတယ္။ ဝယ္ထားတဲ့ကားကလည္း ႏွစ္လေလာက္ထိ အေၾကြးမဆပ္ျဖစ္လို႕ ရဲနဲ႕တိုင္ထားတယ္။အဲ့ဒိအခ်ိန္မွာ အညာသား တစ္ေယာက္နဲ႕မိတ္ေဆြျဖစ္ျပီး၄င္းအညာသားရဲ႕ဇာတိအညာေဒသေလးကိုအလည္လိုက္ သြားခဲ့တယ္။ျမိဳ႕ကျပႆနာေတြကို ေရွာင္ရင္းတိမ္းရင္းနဲ႕ေပါ့။အဲ့ဒိမွာ ရုပ္ရည္ေလး ကလဲ ေခ်ာတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသူလဲျဖစ္တဲ့ ခ်ာတိတ္မတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕တယ္။သူ႕အေၾကာင္းကို စုံစမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႕မိဘေတြက က်ိက်ိတက္ခ်မ္းသာၾကတယ္ဆိုပဲ။ဒါေပမဲ့ ေသခ်ာေအာင္ေတာ့ ထပ္ျပီး စုံစမ္းလိုက္ရေသးတယ္။သမီးအရင္းမွဟုတ္ရဲ႕လားလို႕။ေသခ်ာျပီဆိုတဲ့အခ်ိန္မွာ သူ႕ရဲ႕မိဘ ေတြကိုဝင္ေရာက္ခ်ဥ္းကပ္တယ္။အိမ္ထဲကိုကားေမာင္းျပီးေတာ့ဝင္သြားတာ။စိန္လက္စြပ္ကလဲ ရွစ္ကြင္း တိတိဝတ္ဆင္ထားတယ္။က်ေနာ့္ရဲ႕လုပ္ငန္းျဖစ္တ့ဲေဆာက္လုပ္ေရးနဲ႕ ပတ္သက္ျပီးဘာမွမေျပာဘူး။ကိုယ့္ ကိုယ္ကိုေက်ာက္ကုန္သည္တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕မိတ္ဆက္တယ္။အဖိုးၾကီးေရာ အဖြားၾကီးပါ က်ေနာ့္ရဲ႕ၾကြားလုံးထဲမွာေျမာျပီးသေဘာေတြက်ေနၾကတယ္။အဖိုးၾကီး အဖြားၾကီးဆိုေပမဲ့ က်ေနာ္နဲ႕ေတာ့ သိပ္မကြာပါဘူး။ဒါေပမဲ့ သူတို႕သမီးကိုလိုခ်င္တာဆိုေတာ့ အန္တီတို႕အန္ကယ္ တို႕နဲ႕ ေခၚလိုက္တယ္။သူတို႕က ေက်ာက္အေၾကာင္းနားမလည္ လို႕မဝယ္ေသးဘူး လို႕ျငင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ကဒီေနေျမမွာ အခုမွစတင္ေျခခ်သူျဖစ္ေၾကာင္းနဲ႕ပထမစတင္ရင္းႏွီးသူမ်ားမွာလဲ အန္တီတို႕ပဲျဖစ္တဲ့အတြက္ လက္ေဆာင္အေနနဲ႕လက္စြပ္ေလးတကြင္းေပးခ်င္ပါတယ္ဆိုျပီး အတင္းထိုးေပးလိုက္တယ္ ။ျပီေတာ့ သူတို႕ရဲ႕ယုံၾကည္မႈကိုရေအာင္ တျခားစိတ္ဝင္စားသူမ်ားရွိပါကလဲ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို ေၾကာ္ျငာေပးဖို႕ေျပာလိုက္တယ္။ဒီလိုနဲ႕ သူတို႕မိသားစုနဲ႕ရင္းႏွီးသြားျပီး စားအိမ္ေသာက္အိမ္ လိုျဖစ္လာခဲ့တယ္။အခြင့္သာတဲ့တစ္ေန႕မွာ ျမိဳ႕ကိုအလည္ေခၚခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာေတာ့ သူတို႕မွာ ဝမ္းသာလြန္းလို႕ေက်းဇူးတင္ၾကတာ အခါခါပဲ။အဖိုးၾကီးကဘာမွသိပ္မသိသာေပမဲ့ အဖြားၾကီး ကသိသိ သာသာၾကီးကို ေျပာင္းလဲလာျပီး ညီမေလးကိုလဲ တရင္းတႏွီးေနဖို႕ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႕ဘာညာ ေျပာလာေတာ့တာပါပဲ။က်ေနာ္လိုခ်င္တာ ဒါပဲေလ။ စေနတနဂၤေႏြလိုေက်ာင္းပိတ္ရက္မ်ိဳးမွာ ခ်ာတိတ္မကိုေခၚျပီး ဟိုလည္ ဒီလည္ေလွ်ာက္လည္ျဖစ္တယ္။သူကလဲ ဘယ္ေခၚေခၚ ျငင္းတယ္လို႕မရွိဘူး။ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕ႏွစ္ေယာက္ ခ်စ္သူရည္းစားအျဖစ္ထိတိုးတက္လာခဲ့တယ္။က်ေနာ္က လက္ထပ္ဖို႕ေျပာတယ္ ။ဒါေပမဲ့ ငယ္ေသးလို႕လက္မထပ္ခ်င္ေသးဘူးတဲ့ရွက္တယ္တဲ့။က်ေနာ္အမ်ိဳးမ်ိဳး စည္းရုံးၾကည့္တယ္။ အစဥ္မေျပဘူး။ဒါေပမဲ့ အခြင့္သာမဲ့တေန႕ကိုေတာ့ လက္လြတ္မခံပဲ အပိုင္လႈပ္ရွားနိုင္ဖို႕အျမဲတန္း အဆင္သင့္ အေနအထားနဲ႕ျပင္ဆင္ထားတယ္။ သူမရဲ႕ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္တစ္ေန႕မွာ သူတို႕မိသားစုနဲ႕အတူ ရန္ကုန္ကို ဘုရားဖူးထြက္လာခဲ့တယ္။ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေတာ့ ဘယ္သြားသြား ဘာလုပ္လုပ္ သူ႕အနားမွာပဲက်ေနာ္ အျမဲကပ္ေနတယ္။ျမိဳ႕လယ္ေခါင္တစ္ေနရာ အေရာက္မွာ သူ႕ရဲ႕မိဘေတြနဲ႕အနည္းငယ္မ်က္ေျချပတ္သြားတယ္။သူကမေတြ႕တာပါ။က်ေနာ္က ေတြ႕ေနရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ အခြင့္ေကာင္းပဲလို႕သိလိုက္တဲ့ က်ေနာ္က ရသမွ်အခြင့္အေရးကို အပိုင္အသုံးခ်ဖို႕ သူတို႕မိဘေတြနဲ႕ေဝးတဲ့ေနရာဘက္ကိုညႊန္ျပီး အဲ့ဒိဘက္ကိုထြက္သြားေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။သူကေတာ့ စိတ္ေတြပူျပီး အသဲအသန္လိုက္ရွာေနတယ္။ က်ေနာ္ကလည္းအရမ္းကိုစိတ္ပူတဲ့ဟန္နဲ႕ လိုက္ရွာျပလိုက္တယ္။မိုးသာခ်ဳပ္သြားတယ္။လုံးဝမေတြ ့ေတာ့ဘူး။ထိုေန ့အတြက္ လက္ေလွ်ာ့လိုက္ရန္ ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာဆိုျပီး တည္းခိုခန္းတစ္ခုမွာ သြားတည္းလိုက္ၾကတယ္။က်ေနာ့္ရဲ႕ရွိသမွ်အစြမ္းအစ အကုန္ထုတ္သုံးျပီး ႏွဴးႏွပ္လိုက္တယ္။အဲ့ဒိညမွာ က်ေနာ့္ရဲ႕အလိုဆႏၵပန္းတိုင္ကိုေရာက္ရွိသြားတယ္။ သူ႕ရဲ႕အလစ္မွာ မိဘေတြကိုေတာင္းပန္သလိုလိုနဲ႕ က်ေနာ္ေယာက်္ားေကာင္းပီသစြာ ကိုယ့္တာဝန္ကိုယ္ယူမယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းဖြင့္ေျပာလိုက္တယ္။ ဒီကိစၥနဲ႕ပတ္သက္ျပီး သူဘာမွ်မသိလိုက္ဘူး။ဒါေပမဲ့ အဖိုးၾကီးအဖြားၾကီးေတြကေတာ့ က်ေနာ္တို႕ကိုလက္ထပ္ထိမ္းျမားေပးဖို႕ပဲ စီစဥ္ေတာ့တယ္။ ဒီလိုနဲ႕ေယာကၡမအိမ္မွာပဲတက္ေနျပီး ကေလးတစ္ေယာက္ရခဲ့တယ္ ။ေယာက္်ားေလး။ ကားလဲျပဳတ္ အလုပ္ကလဲမယ္မယ္ရမရွိဆိုေတာ့ အရပ္ထဲကလဲ တစတစ အတင္း တုတ္စျပဳလာျပီျဖစ္သလို ေယာကၡမေတြကလဲသိပ္မၾကည္ခ်င္ေတာ့ဘူး။မိန္းမကလဲ ပြစိပြစိလုပ္လာျပီ။ဘာမွမဟုတ္လဲ တေန႕တေခါက္ျမိဳ႕တက္ျပီးရွိတဲ့လက္စြပ္ေလးေတြကို ေရာင္းခဲ့ဖို႕အၾကံေပးတယ္။လက္စြပ္ေတြက အစစ္ မဟုတ္ေၾကာင္းနဲ႕ မင္းမိဘေတြကိုေပးဖို႕လုပ္လာခဲ့တဲ့ လက္စြပ္ကြင္းအေသးေလးတစ္ခုသာ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း မိန္းမကိုဖြင့္ေျပာျပီး ဒါေတြအားလုံးဟာ မင္းကိုခ်စ္လြန္းလို႕ၾကံမိၾကံရာ ၾကံမိေၾကာင္းေျပာ၍ ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္လိုက္တယ္။ မိန္းမကေတာ့လင္အလုပ္မရွိရင္ရွက္လြန္းလို႕အျပင္ေတာင္ မထြက္ဝံ့ဘူးတဲ့ေလ။ဒါေပမဲ့က်ေနာ္ကေတာ့ ဂရုမစိုက္ပါဘူး။ ေန႕စဥ္ယူသုံးေနက်ေငြကို တစ္ျပားမွမေလွ်ာ့ပဲပုံမွန္အတိုင္း ယူသုံးေနခဲ့တာပဲ။

အညာဘက္မွာကေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္ကရွားလဲရွားတယ္။ရွိတယ္ဆိုရင္ေတာင္ က်ေနာ္ မကၽြမ္းက်င္ တဲ့နယ္ မို႕မတိုးခ်င္ဘူး။ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ကလဲဘာမွမလုပ္ပဲ အျငိမ့္သား ေနရတဲ့ ဘဝကိုပဲလိုခ်င္တာ။ဒါေပမဲ့ ၾကာလာရင္ ကန္ထရိုက္အမႈေတြ ကားအေၾကြးမႈ ေတြနဲ႕ မိသြားခဲ့ရင္ေထာင္ထဲေအာင္းေနရမွာကို ေတြးျပီးလန္႕ လာတယ္။ ေနာက္ဆုံး မေလးရွား ကိုထြက္ဖို႕စိတ္ကူးလိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။က်ေနာ္စုံစမ္းေလ့လာမိသေလာက္ေတာ့ စကၤာပူ လိုနိုင္ငံမ်ိဳးမွာက ပညာတတ္မွတဲ့ ပညာမတတ္ရင္ အိမ္ေဖာ္ေလာက္ပဲလုပ္ရမယ္တဲ့။က်ေနာ့္မွာက မိဘေတြသင္ေပးထားတဲ့ေသစာရွင္စာေလးနဲ႕ဟိုလိမ္ဒီပတ္ ပညာေလာက္ပဲရွိတာ အစဥ္မေျပ နိုင္ဘူး။ထိုင္းနိုင္ငံမွာက်ေတာ့လဲ အႏၱရာယ္မ်ားတယ္တဲ့။ဒါေၾကာင့္ မေလးရွား ကိုေရြးလိုက္တယ္။ မေလးရွားမွာ အလုပ္လုပ္ဖို႕ဆိုျပီးေယာကၡမေတြဆီမွာ ေငြေတာင္းတယ္။မိန္းမကလဲ ဝိုင္းငိုျပေတာ့ ေရွာေရွာရွဴရွဴပဲ ထုတ္ေပးတယ္။ အသြားစရိတ္ရဲ႕သုံးဆေလာက္ကိုေျပာျပီးေတာင္းလိုက္တာဆိုေတာ့ အစစအရာရာ အားလုံးအစဥ္ေျပေျပေခ်ာေခ်ာေမာေမာနဲ႕မေလးရွားကိုေရာက္ခဲ့တယ္။မေလးရွားေရာက္ေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္ပဲဆက္လုပ္ျဖစ္တယ္။ထြက္လာကတည္းက လြတ္ျပီကၽြတ္ျပီလို႕သေဘာထားျပီးထြက္လာခဲ့တာဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံဘယ္ေလာက္ရရမိန္းမဆီျပန္မပို႕ျဖစ္ခဲ့ဘူး။ အဆက္အသြယ္ လဲမလုပ္ေတာ့ဘူး။ဒါေပမဲ့ ဒုကၡေရာက္တဲ့အခါ အကူညီေတာင္းလို႕ရေအာင္ သူတို႕အိမ္က ဖုန္းနံပါတ္တစ္ခုကိုေတာ့ လိုရမယ္ရသိမ္းထားတယ္။မေလးရွားက အလုပ္ဆိုက္ထဲမွာလဲအရင္ဗ်ဴဟာအတိုင္းပဲက်င့္သုံးတယ္။ အခုေခတ္စကားနဲ႕ဆိုရင္ေတာ့ အထက္ဖား ေအာက္ဖိေပါ့။သူမ်ားထက္အနည္းငယ္ အခြင့္အေရးပိုရတာေလးကလဲြျပီးဘာမွ မထူးဘူး။ ရတဲ့ေငြ ကလဲက်ေနာ့္အသုံးစရိတ္နဲ႕သူေ႒းျဖစ္ဖို႕မလြယ္ဘူး။ ‘’အ‘’မလို႕ေခၚတ့ဲအင္ဒိုနီးရွားအမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ ကိုအိမ္မွာေခၚထားတယ္။အဲ့ဒါက က်ေနာ့္အတြက္မရွိမျဖစ္ဗ်။ ေပါေပါရတဲ့ ေနရာဆိုေတာ့ ေခၽြတာေနစရာလည္းမလိုဘူး။ တပတ္ကိုတစ္ေယာက္ ေျပာင္းတယ္။ အိမ္ကမိန္းမကို သတိေတာင္မရဘူး။သူ႕ကို ဆင္းရဲဒုကၡခံျပီးေငြပို႕ေနမဲ့အစား ဒီလမ္းစဥ္က က်ေနာ့္ အတြက္ပိုျပီးအစဥ္ေျပတယ္။ဒါေပမဲ့ ဒီအတိုင္းစခန္းသြားေနရင္ က်ေနာ့္ဘဝအတြက္ ခိုင္လုံတဲ့ အာမခံခ်က္မရွိဘူး။ အလုပ္လုပ္လိုက္၊ေသာက္လိုက္၊စားလိုက္၊ ‘အ’ မအသစ္ ေနာက္တစ္ေယာက္ ရွာလိုက္နဲ႕က်ေနာ့္ဘဝရဲ႕ဇာတ္သိမ္းခန္း ဟာဘယ္ေတာ့မွ လွပလာမွာ မဟုတ္ဘူး။တစ္သက္စာခ်မ္းသာ ၾကီးပြားမဲ့ အလုပ္ကေတာ့ မေလးရွားမွာ မရွိတာေသခ်ာသြားျပီ။ဗီဇာကလဲသက္တမ္းကုန္လို႕ အိုဗာစေတး ျဖစ္ေနျပီ။သက္တန္းလဲ ထပ္မတိုးနိုင္ေတာ့ဘူး။ လုပ္လာလိုက္တဲ့အလုပ္ေတြ ကလဲစုံေနျပီ။ စားေသာက္ဆိုင္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား က်ေနာ္မလုပ္ဘူးတဲ့ ဆိုင္မရွိသေလာက္ျဖစ္သြားျပီ။ ေဆာက္လုပ္ေရးဆိုက္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္းက်ေနာ္မလုပ္ဘူးတဲ့ဆိုက္မရွိသေလာက္ ျဖစ္သြားျပီ။ ဘာလုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲ။ နိုင္ငံေရးလုပ္စားတယ္ဆိုတဲ့စကားလုံးကိုၾကား ဘူးတယ္။ အဲ့ဒါက ဘယ္လိုလဲ။စုံစမ္းၾကည့္တယ္။ နိုင္ငံေရးအဖဲြ႕စည္းဆိုတာေတြကို ခ်ဥ္းကပ္ၾကည့္တယ္။ အရမ္းခ်မ္းသာေနတဲ့လူေတြရွိသလို ထမင္းငတ္ေနတဲ့လူေတြလဲ ရွိတယ္။အဲ့ဒိအဖဲြ႕ေတြထဲ ဝင္ရင္က်ေနာ့္အေနနဲ႕အရမ္းခ်မ္းသာတဲ့လူမျဖစ္နိုင္ဘူးဆိုတာေသခ်ာတယ္။ နိုင္ငံေရးအေၾကာင္း လဲက်ေနာ္ဘာမွမသိဘူး။သူတို႕လုိစာေတြေပေတြလဲစိတ္မဝင္စားဘူး။ သူတို႕ကလဲက်ေနာ္ဝင္ထြက္သြားလာ တာကို သိပ္ၾကိဳက္ပုံမေပၚဘူး။သူတို႕လူေတြအခ်င္းခ်င္းထဲက တစ္ေယာက္ကေတာ့ မင္းကိုေထာက္လွမ္းေရး ထင္ေနတာကြတဲ့။အားပါးပါး ကိုယ့္ကိုေတာင္အထင္ၾကီးမိသလိုျဖစ္သြားတယ္။ဆယ္တန္းေတာင္မေအာင္တဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ေထာက္
လွမ္းေရးလို႕ထင္တယ္ဆိုေတာ့ေလ။နိုင္ငံေရး အဖဲြ႕အစည္းကလူေတြဟာ တစိမ္းျမင္ရင္ ေထာက္လွမ္းေရးထင္တဲ့ေရာဂါရွိၾကပါလားလို႕လဲ ေကာက္ခ်က္ခ်လိုက္တယ္။ဒါေပမဲ့ ၾကီးမားတဲ့အက်ဳိးအျမတ္တစ္ခုေတာ့ ရခဲ့တယ္။ဒုကၡသည္ ဟန္ေဆာင္ျပီး အေမရိကန္၊ၾသစေတလ် စတဲ့နိုင္ငံျခားတိုင္းျပည္ေတြကို ထြက္လို႕ရတယ္ ဆိုပဲ။ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲ။ဘယ္လိုဒုကၡသည္ လဲ။က်ေနာ္ဘာမွ မသိဘူး။ေနာက္ဆုံးေတာ ဒဲ့ပဲ ဝင္ေမးလိုက္တယ္။က်ေနာ္ နိုင္ငံျခား ကိုထြက္ခ်င္တယ္။ဒုကၡသည္အျဖစ္ဘယ္လို ဟန္ေဆာင္ရမွာလဲေပါ့။ မင္းေငြေၾကးတတ္နိုင္ရင္ ဟန္ေဆာင္စရာမလိုဘူး၊တစ္ႏွစ္အတြင္း သြားလို႕ ရေအာင္ ခ်ိတ္ေပးနိုင္တဲ့သူရွိတယ္ ဆိုပဲ။ဟန္ေဆာင္ျပီးလုပ္မယ္ဆိုရင္ႏွစ္ေတြအၾကာၾကီးေဆာင့္ရမယ္၊ပိုက္ဆံေပးျပီး သြားရင္ သိပ္မၾကာဘူးတဲ့။ဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲ လို႕ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ျမန္မာေငြ သိန္းခုဆယ္ ေလာက္ဆိုရင္ရတယ္တဲ့။ျမန္မာသိန္းခုနစ္ဆယ္က်ေနာ္ဘယ္ကေနဘယ္လိုရနိုင္မလဲ။ စဥ္းစားတယ္။အၾကံထုတ္တယ္။က်ေနာ္ကေတာ့ အေမရိကန္ကို သြားခ်င္တယ္။အေမရိကန္မွာဆိုရင္ ဘယ္လိုညာလိုနဲ႕ ဟိုလူကတစ္မ်ိဳးေျပာ ဒီလူကတစ္မ်ိဳးေျပာနဲ႕အမ်ိဳးမ်ိဳးၾကားေနရေတာ့ ခ်က္ခ်င္းကိုထသြားခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။သူတို႕စကားနဲ႕ ဆိုရင္ေတာ့ လူ႕အခြင့္အေရး ျပည့္ဝတဲ့နိုင္ငံဆိုပဲ။ ဘာလူ႕အခြင့္ေရးမွ နားမလည္ဘူး။ခ်မ္းသာရင္ျပီးေရာ။ေငြရရင္ျပီးေရာ။ အိုဗာစေတးလဲ မျဖစ္ေတာ့ဘူးတဲ့။ငါးႏွစ္ျပည့္တာနဲ႕နိုင္ငံသား အျဖစ္ေလွ်ာက္ခြင့္ရွိတယ္တဲ့။ဟုတ္တာမဟုတ္တာ အပထား။ငယ္ငယ္ကတည္း အေမရိကန္ အက္ရွင္ကားေတြၾကည့္ျပီး ဒီလိုနိုင္ငံမ်ိဴးကိုေရာက္လို႕ကေတာ့ ေသျပီးေနာက္ဘဝမွာေတာင္ လူျပန္ျဖစ္ရင္အဲ့ဒိမွာပဲျဖစ္ေအာင္ အဲ့ဒိမွာပဲေသတဲ့အထိေနျပစ္မယ္လို႕ စိတ္ကူးခဲ့တာ။အခုေတာ့အဲ့ဒိနိုင္ငံကိုသြားဖို႕ လမ္းစေတာ့ရျပီ။လိုေသာ္ ၾကံဆ နည္းလမ္းရ ဆိုတဲ့အတိုင္း ၾကံဆခဲ့ရတာေပါ့။
တေန႕ ျမန္မာစားေသာက္ဆိုင္တစ္ခုမွာ ထမင္းသြားစားတုန္း ျမန္မာျပည္ကျပန္လာတဲ့သူတစ္ေယာက္ကသူ႕အေတြ႕အၾကံဳေတြကို ေဖာင္ဖဲြ႕ျပီးေျပာေနတာကို ၾကားလုိက္ရတယ္။အဲ့ဒိအခ်က္ကပဲ က်ေနာ့္အတြက္ေရႊသတင္း ေငြသတင္းျဖစ္ခဲ့တယ္။ဟုတ္တယ္။ သူက အိုဗာစေတးျဖစ္ေနလို႕ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ဖို႕ခက္ေနတာနဲ႕ ဘန္ေကာက္ကိုေရာက္ေအာင္သြားျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကိုေတြ႕ေအာင္ရွာတယ္ျပီးေတာ့အဖမ္းခံတယ္။ထိုင္းပုလိပ္က သူ႕ကိုမိေတာ့ ထုိင္းျမန္မာနယ္စပ္က မဲေဆာက္ကိုပို႕တယ္။မဲေဆာက္ကေနတဆင့္ျမန္မာျပည္ထဲျပန္ပို႕တယ္တဲ့။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ ပိုက္ဆံကုန္စရာ မလိုပဲ အေစာင့္အၾကတ္ေတြနဲ႕ အႏၱရာယ္ ကင္းေဘး ရွင္းျပီး ျမန္မာျပည္ ကိုေခ်ာေခ်ာေမာေမာျပန္နိုင္တယ္ ဆိုပဲ။ဒါေပမဲ့ ထိုင္းပုလိပ္ေတြက မဲေဆာက္ကမိတဲ့သူကို ရိုးရိုးျပန္လႊတ္ျပီး ဘန္ေကာက္ကမိတဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ပိုက္ဆံနဲ႕ေရြးရင္ေရြး မေရြးရင္ ေထာင္ဒါဏ္တဲ့။ အဲ့ဒိျမန္မာျပည္ဖြားဥာဏ္ၾကီးရွင္ၾကီးဆီ ကရတဲ့သတင္းအခ်က္အလက္ကိုအေျခခံျပီး က်ေနာ့္အတြက္ ၾကီးမားတဲ့အၾကံအစည္တစ္ခုရခဲ့တယ္လို႕ပဲေျပာရမယ္။ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ခု ထပ္ၾကားလိုက္ရတာက ထိုင္းပုလိပ္ေတြက အျမဲတန္းေတာ့ လိုက္ဖမ္းေနတာ မဟုတ္ဘူး။ကိုယ္သြားတဲ့အခ်ိန္က ပုလိပ္ေတြရဲ႕စီမံခ်က္နဲ႕ဖမ္းတဲ့အခ်ိန္မဟုတ္ရင္ မလြယ္ဘူး။အလုပ္ရွာရ အခက္္၊ျပန္လာရလဲ အခက္နဲ႕ဒုကၡ ပင္လယ္ ေဝသြားနိုင္တယ္ဆိုပဲ။ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ျမန္မာျပည္ျပန္ျပီး က်ေနာ့္အတြက္ အခြင့္အလန္းတစ္ခု ဖန္တီးနိုင္တယ္ ဆိုတဲ့ အၾကံတစ္ခုကေတာ့ ေသခ်ာသြားတယ္။အဲ့ဒိ ရက္အတြင္းမွာပဲ မိန္းမနဲ႕ကေလးကိုလြမ္းေၾကာင္း၊ေယာကၡမေတြကလဲ သတိရေၾကာင္း စသည္ပတ္ခၽြဲ ႏွပ္ခၽြဲလုပ္ျပီး ဖုန္းဆက္လိုက္တယ္။မိန္းကေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ အစဥ္မေျပလဲ ျပန္လာပါေတာ့ တဲ့။ေယာကၡမေတြကလဲ သားကြဲမယားကဲြေနျပီး ဘာမွမထူးတဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနမဲ့အစား ကိုယ့္သားမယားနဲ႕ အနီးဆုံး ေနရာကိုျပန္လာျပီး ျဖစ္သလိုလုပ္ကိုင္စားပါတဲ့။အရင္းႏွီးထုတ္ေပးမယ္ ဆိုပဲ။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ အေလွ်ာ့မေပးပါဘူး။အလြန္အစဥ္ေျပေၾကာင္းအလုပ္ေတြက မအားလပ္ေအာင္ လုပ္ေနရေၾကာင္း၊စိတ္ကို အလုပ္ထဲမွာပဲႏွစ္ထားျပီးအခ်ိန္တန္မွ ေငြထုတ္ပိုက္၍ ျပန္လာရန္ ဆုံးျဖတ္ထားတဲ့အတြက္ လုံးဝအဆက္အသြယ္မလုပ္ျဖစ္ေၾကာင္း အခုအခ်ိန္တန္ျပီျဖစ္၍ မၾကာခင္ ေငြထုတ္ပိုက္ျပီး ျပန္လာေတာ့မည္ျဖစ္ေၾကာင္း၊ ပတ္စပို႕သက္တန္းကုန္သြားျပီျဖစ္၍ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ေတာ့လမ္းမွ ျဖတ္ျပီးျပန္လာရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ၊ဒါေပမဲ့စိတ္ပူရန္မလိုေၾကာင္း၊ထိုင္းနိုင္ငံဘက္မွ ျပန္လာမည္ျဖစ္၍ အေဖနဲ႕အေမအတြက္ ရိုးဒယား လက္ေဆာင္မ်ားလည္းပါလာမည္ျဖစ္ေၾကာင္းစသည္ျဖင့္ေပါ့ မစားရဝခမန္းေျပာလိုက္ပါတယ္။အဖြားၾကီးနဲ႕က်ေနာ္ အမ်ိဳးသမီးလည္းအေတာ္ေက်နပ္ ႏွစ္သက္ေသာ အသံမ်ားျဖင့္ျပန္္ေျပာလာပါတယ္။

ေနာက္တေန႕၄င္းျမန္မာထမင္းဆိုင္သို႕ျပန္သြား၍ ျမန္မာျပည္ကိုျပန္ခ်င္လို႕ အဲ့ဒါဘယ္ကို ဆက္သြယ္ျပီးျပန္ရင္ရနိုင္လဲလို႕ သြားေရာက္စုံစမ္းခဲ့တယ္။မေလးရွာရင္းဂစ္ ကိုးရာေပးရင္ ျမန္မာနိုင္ငံ ျမဝတီအထိအႏၱရာယ္ကင္း ေဘးရွင္းစြာ ျပန္ပို႕ေပးဖို႕တာဝန္ယူေၾကာင္းဆိုင္ရွင္က ေျပာပါတယ္။က်ေနာ္ အေနနဲ႕တျခားေနရာေတြမွာ မစုံစမ္းဖူးပါဘူး။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ဘယ္သူ႕အေပၚမွာမွ မရိုးသားခဲ့တဲ့အေတြ႕အၾကံဳအရ သူတို႕ကိုလဲမရိုးသားတဲ့လူေတြပဲလို႕ျမင္ပါတယ္။ကိုယ္ ကိုယ္တိုင္ က မေကာင္းမႈေပါင္းမ်ားစြာကိုလုပ္နတဲ့လူေတြဟာ လူတိုင္းကိုလဲ ဒီလိုလုပ္လိမ့္မယ္လို႕ ထင္တာ က်ေနာ့္ရဲ႕သီဝရီပဲ။ရင္းဂစ္ကို္းရာဆိုေတာ့ သူစိမ္းမို႕ သက္သက္ ေစ်းတင္ထားတာ လို႕တြက္လိုက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္အတည္ေပါက္နဲ႕ျပန္အစ္ လိုက္တယ္။"ဟိုဘက္ကဆိုင္မွာေတာ့ရွစ္္ရာလို႕ ေျပာတယ္ဗ်…လမ္းေၾကာင္းခ်င္းမတူလို႕လား" လို႕။ ဆိုင္ရွင္ ကမ်က္ေထာက္နီၾကီးနဲ႕ ျပန္ၾကည့္ျပီး "သြားခ်င္မွသြားမသြားခ်င္္ေန’’လို႕ျပန္ေဟာက္လိုက္ေတာ့မွ အူလည္လည္ဟန္နဲ႕ "အခုမဟုတ္ေသးပါဘူး …ေငြစုရဦးမယ္ …ျပန္မဲ့ေန႕က်ေနာ္ျပန္လာခဲ့မယ္" လို႕ေျပာျပီးျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္။မေလးေငြ တစ္ေထာင္ေက်ာ္္ေလာက္ စုမိတဲ့ေန႕မွာ က်ေနာ္အဲ့ဒိဆိုင္ကိုျပန္သြားျပီဆက္သြယ္တယ္။အစဥ္ေျပတယ္။ လမ္းေၾကာင္းကေတာ’’့ဟယိုင္’’ ဘက္ကေနသြားရမွာတဲ့။ ဒါေပမဲ့ အသြားလမ္း မွာညရထားစီးျပီးသြားရတာမို႕က်ေနာ္ဘာမွမျမင္ခဲ့ရပါဘူး။က်ေနာ္တို႕အတူျပန္လာတဲ့လူေတြအေတာ္မ်ားတယ္။    ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲေတာ့
အေသျခာမေရတြက္မိဘူး။ ရထားေပၚမွာစကား မေျပာဖို႕လဲ မွာထား ေသးတယ္။ဘယ္ေနရာလို႕ေျပာရမွန္းမသိတဲ့ လမ္းခရီးဘူတာတစ္ခုမွာဆင္းျပီး လမ္းေလွ်ာက္ရေသးတယ္ ျပီးေတာ့ အိမ္စီး ကားေသးေလးေတြရဲ႔ေနာက္ဖံုးမွာ လူ၆ေယာက္ကိုဇြတ္ထုိးတင္ျပီးေခၚသြားတယ္။ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာေတာ့ ကားကရုတ္တရက္ရပ္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ ကားေနာက္ဖံုးကိုဖြင့္ေပးတယ္။ လူေတြ မွမတ္မတ္မရပ္ရေသးဘူး ပုလိပ္အေရာက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ကိုေတြ႕လိုက္တယ္ ။ေဘးလူကေတာ့ ေျပာတယ္။ငါတို႕အဖမ္းခံရျပီတဲ့။ဒီလိုနဲ႕အားလုံး အခ်ဳပ္ ကားေပၚ ေျပာင္းစီးလိုက္ၾကတယ္။ ထံုးစံအတိုင္း စပ္စုခ်င္စိတ္ကေလးရွိတာနဲ႔စကားစပ္မိတဲ့ လူအခ်ိဳ႕ကိုေမးၾကည့္လိုက္တယ္။ လမ္းစရိတ္ အတြက္ တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲလို႕ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခ်ိဳ႕က တစ္ေထာင္ေပးခဲ့ရေၾကာင္း၊ အခ်ိဳ႕ကလဲ ကိုးရာငါးဆယ္ စသည္ေပးခဲ့ရ၍ က်ေနာ္အေတာ္ေလးအူျမဴးသြားျပီးကိုယ့္ကိုယ္ေတာင္ ဂုဏ္ယူမိတယ္။ ဒါေပမဲ့အျခားလူေတြကိုဆက္ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရွစ္ရာ့ငါးဆယ္ သာေပးခဲ့ရတဲ့ သူေတြကိုလဲေတြ႕လိုက္ေရာဝမ္းနည္းပက္လက္ျဖစ္ျပီး အဲ့ဒိဆိုင္ရွင္ဆိုတဲ့လူကိုေျပးျပီးသတ္္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။ ျပီးေတာ့ မဲေဆာက္အခ်ဳပ္ဆိုတဲ့ေနရာကိုေရာက္တယ္။က်ေနာ္တို႕အားလုံးရဲ႕လက္ေဗြရာ ေတြကိုယူထားလိုက္တယ္။
အခ်ဳပ္နဲ႕ကပ္ရက္အျပင္ဘက္မွာ ထမင္းထုတ္ေလးေတြေရာင္းေနတဲ့ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကိုေတြ႕တယ္။ဖုန္းလဲငွားတယ္။ေရသန္႕ဗူးလဲေရာင္းတယ္။ေဆးလိပ္လဲဝယ္ေသာက္လို႕ရတယ္။ခဏေနေတာ့ အသားမဲမဲ ပုတက္တက္နဲ႕အက်ႌမပါပဲ ေဘာင္းဘီတိုဝတ္ထားတဲ့ စကားခပ္ဝဲဝဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးတစ္ေယာက္နဲ႕ပုလိပ္ေတြဝင္လာတယ္။ဒီေကာင္ကို ပုလိပ္ေတြကမဖမ္းဘဲ ဘာျဖစ္လို႕ အေရးတယူ ဆက္ဆံေနရတာလဲ လို႕ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ အေတြ႕အၾကံဳရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ ကအဲ့ဒါ ပုလိပ္ေခြးလို႕ေခၚတယ္။သူကျမန္မာျပည္သားေတြကို ဘယ္ေနရာမွာ ဖမ္းျပီး ဘယ္လိုေငြညွစ္ရမလဲဆိုတဲ့ အခ်က္အလက္ေတြ ကိုေျပာျပရတယ္။ ပုလိပ္ေတြကဒီလိုလူမ်ိဳးကိုလုံးဝမဖမ္းတဲ့ အျပင္္ေဝစုထဲ ကေနေတာင္ သူ႕ကိုခြဲေပးၾကေသးတယ္တဲ့။ တယ္ဟုတ္ပါလား။ က်ေနာ္ေတာင္စိတ္ဝင္စားသြားတယ္။ က်ေနာ္သာဆိုရင္ဘယ္လိုလုပ္လိုက္မယ္လို႕ေတာင္စိတ္ကူးလိုက္ေသးတယ္။ဒါေပမဲ့ထိုင္းစကားမတတ္တာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္မွာ ဆက္လုပ္မဲ့ အေကာင္းဆုံးလမ္းစဥ္ရွိေနတာကတစ္ေၾကာင္းမို႕ပုလိပ္ေခြးအလုပ္ကို စြန္႕လႊတ္လိုက္ရတယ္။ပုလိပ္အခ်ဳပ္ကိုေရာက္ျပီး ေနာက္ ေလးငါး နာရီေလာက္အၾကာမွာ အခ်ဳပ္ကားနွစ္စီးျပန္ေရာက္လာျပီးက်ေနာ္တို႕ကို အဲ့ဒိကားေပၚတက္ခိုင္းတယ္။ ဘယ္ကို ေခၚသြားမွာလဲ လို႕ေဘးလူကိုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေမာအခ်ဳပ္ကိုသြားမွာတဲ့။ေတာေမာ အခ်ဳပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုဟာလဲလို႕ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေတာေမာဆိုတာ ျမန္မာလို လဝက ေပါ့ကြာတဲ့။အဲ့ဒိလဝက အခ်ဳပ္ကိုေရာက္တာ ကံေကာင္းတယ္တဲ့။အဲ့ဒိကိုမေရာက္ဘူးဆိုရင္ေထာင္ေျခာက္လ က်တယ္တဲ့။ ဘာေတြမွန္းကို မသိေတာ့ဘူး။ ေတာေမာ အခ်ဳပ္ထဲကိုေရာက္ေတာ့ ေပ်ာ္တဲ့ေတြလူကလဲေပ်ာ္ေနၾကသလို ညစ္ျပီးမႈိင္ေနတဲ့လူေတြကလဲ မႈိင္ေနၾကတယ္။နံရံမွာ ေပါက္ကရေရးတဲ့လူေတြကလဲလိုက္ေရးေနတယ္။ ေပ်ာ္ေနတဲ့လူအေတာ္မ်ားမ်ားက ညေနက်ရင္ အသြန္ခံရေတာ့မွာမို႕ေပ်ာ္ေနၾကတာတဲ့။က်ေနာ္က စပ္စုလိုက္တယ္။အသြန္ခံရတာတယ္ဆိုတာဘာလဲလို႕။ ထိုင္းလူမ်ိဳးေတြက က်ေနာ္တို႕ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြကို အမႈိက္လို႕ သက္မွတ္တယ္။အဲ့ဒိအတြက္ ဒီမဲေဆာက္မွာတင္မိတဲ့လူေတြကို ဟိုဘက္ျမန္မာျပည္ကမ္းဘက္ စက္ေလွနဲ႕ျပန္ပို႕လိုက္တာကို သြန္တယ္္လို႕ေခၚတာတဲ့။ဒါဆိုရင္ က်ေနာ္တို႕ကိုေရာ ဘယ္ေတာ့ သြန္မွာလဲ ေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒို႕ကိုေတာ့ မသြန္ဘူးတဲ့။ျမန္မာျပည္ရဲဆီျပန္အပ္မွာတဲ့။အဲ့ဒိေရာက္မွ ျမန္မာျပည္ရဲ ကေန တစ္ေယာက္ကိုဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ထိုင္းပုလိပ္ကို ေငြရွင္းေပးလိုက္တာတဲ့။က်ေနာ္တို႕ကို ျမန္မာျပည္ရဲကေနတရားမဝင္ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္မႈနဲ႕တစ္ေယာက္ဘယ္ေလာက္ဆိုျပီး ဒဏ္ရိုက္မွာ တဲ့။ တခ်ိဳ႕နီးတဲ့လူေတြကိုေတာ့ အိမ္အေရာက္လိုက္ပို႕ေပးျပီး အိမ္ေရာက္မွ ေငြရွင္းစနစ္နဲ႕လုပ္တာလဲရွိတယ္တဲ့။ေဝးလဲေဝးတယ္ ဒဏ္ေငြလဲေဆာင္နိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ သူ႕အိမ္ကို ဖုန္းဆက္ေပးျပီး ဘယ္သူေတာ့ ဘယ္အခ်ဳပ္မွာအဖမ္းခံထားရတယ္။အဲ့ဒါ ဘယ္ေလာက္နဲ႕လာေရြးပါဆိုျပီး အေရြးခိုင္းတယ္။ မတတ္နိုင္တဲ့သူကေတာ့ အလုပ္ၾကမ္းနဲ႕ေထာင္ဒဏ္ ေျခာက္လ ဒါမွမဟုတ္ တစ္ႏွစ္အထိလဲ က်နိုင္တယ္တဲ့။အဲ့ဒိသတင္းၾကားေတာ့ က်ေနာ္အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။အိမ္ကလာမေရြးနိုင္မဲ့ လူေတြ ေငြေပးရမွာေၾကာက္ၾကတဲ့လူေတြကေတာအေတာ္ေလး စိတ္ပ်က္ေနၾကပါတယ္။ က်ေနာ္ပါလာတာက မေလးေငြ တစ္ေထာင္ေက်ာ္္၊အျပန္လမ္းခရီးကိုစီစဥ္ေပးတဲ့ပဲြစား ကို ေပးလိုက္ရတာက ကိုးရာ၊ရြာေရာက္ရင္ ရႈိးေလးမိုးေလး လုပ္ဖို႕ဝယ္လိုက္တာနဲ႕ လမ္းခရီးမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ နည္းနည္းပါးပါးဝယ္လိုက္ေတာ့ ပိုက္ဆံကဘာမွသိပ္မက်န္ေတာ့ဘူး။ျမဝတီေရာက္ရင္ ခရီးဆက္လို႕ရေအာင္လမ္းစရိတ္ အနည္းငယ္ ပဲက်န္ေတာ့တာ ။အခုလိုအဖမ္းခံလိုက္ရေတာ့ အခ်ဳပ္ထဲမွာ စားဖို႕ေသာက္ဖို႕ဟိုဝယ္ဒီဝယ္လုပ္လိုက္တာ ေျပာင္ေရာ။ပုလိပ္အခ်ဳပ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံရွိရင္ ၾကိဳက္တာဝယ္လို႕ရသလို ေတာေမာ ေခၚလဝက အခ်ဳပ္ထဲမွာ လဲၾကိဳက္တာ မွာျပီးဝယ္ခိုင္းလို႕ရတယ္။အခ်ဳပ္ထဲကေနအိမ္ကိုေတာင္ ဖုန္းလွမ္းဆက္လိုက္ေသးတယ္။ အဖမ္းခံထားရတဲ့အေၾကာင္းေျပာရင္း အသနား လည္းခံရင္းေပါ့။သူတို႕လာေရြးေအာင္ၾကိဳျပီးေတာ့ စရံ ရိုက္ထားလိုက္တာ။ အဲ့ဒိေနာက္ ျမန္မာျပည္က အခ်ဳပ္ခန္းတစ္ခုထဲကိုေရာက္ပါတယ္။ရဲတစ္ေယာက္ ကက်ေနာ္ေပးတဲ့ ဖုန္းနံပါတ္နဲ႕ လာေရြးဖို႕ဖုန္းဆက္ေပးပါတယ္။သူတို႕အညာက လူလည္တစ္ေယာက္ လာေရြးပါတယ္။တသိန္းခဲြနဲ႕။အိမ္ကိုေရာက္ေတာ့ ေယာကၡမေတြကိုလဲ ျပားေနေအာင္ရွိခိုး ကန္ေတာ ့လိုက္တယ္။သားနဲ႕မယားကိုလဲ ငိုရိုျပလိုက္တယ္။ခ်စ္လြန္း လြမ္းလြန္းလို႕သာ ၊သားနဲ႕မယားကို မခဲြနိုင္မခြါရက္ျဖစ္လြန္းလို႕သာ၊သားကြဲမယားကြဲေနရတဲ့ ဒုကၡၾကီးကိုမခံစားနိုင္ေတာ့လို႕သာ ျပန္လာရတာပါ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းနဲ႕လမ္းခရီးတြင္လဲ အသက္နဲ႕လုခဲ့ရေၾကာင္း တဝၾကီးကိုရႊီးလိုက္တယ္။မိန္းမကေတာ့ မ်က္ရည္ေလး စက္လက္နဲ႕။အဲ့ဒါဟာ က်ေနာ့္ အၾကံေအာင္ေတာ့မဲ့ လကၡဏာပဲလို႕ နားလည္လိုက္တယ္။ျပီးေတာ့ ပိုက္ဆံေတြလဲ မ်ားစြာပါခဲ့ေၾကာင္း၊အဝတ္အစားေတြလဲပါခဲ့ေၾကာင္း၊ဒါေပမဲ့လမ္းခရီးတြင္ အခိုးခံလိုက္ရ၍ ဘာမွျပန္မပါလာရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို လဲထည့္ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ အားလုံးက ယုံၾကည္ၾကပါတယ္။ေနာက္ေလးငါးေျခာက္ရက္ေလာက္ ၾကာတဲ့အခါမွာ အခုျပန္လာတာဟာ အေမရိကန္နိုင္ငံကိုထြက္ခြါေတာ့မွာမို႕ သားနဲ႕မယားကိုလာျပန္ေခၚရင္း အေဖနဲ႕အေမကိုလာေရာက္ ကန္ေတာ့ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို လူစုံတက္စုံရွိတဲ့အခိ်န္မွာ ေျပာလိုက္ပါတယ္။ဟိုေရာက္ရင္ ပိုက္ဆံေတြဘယ္လိုရမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊သားၾကီးကိုလဲ ဟိုမွာပဲေက်ာင္းထားရမွာမို႕အစစအရာရာ အစဥ္ေျပမွာျဖစ္ေၾကာင္းေျပာလိုက္တယ္။ အေစာတည္းက နိုင္ငံျခားကို အထင္ၾကီးေန သူေတြျဖစ္လို႕သိပ္ျပီးမစည္းရုံးလိုက္ရပါ။ေယာကၡမၾကီးက အဲ့သလိုဆိုရင္ "ေငြဘယ္ေလာက္ကုန္မလဲေျပာ ငါ့ေျမးကို နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းထားခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္ကုန္ကုန္ ငါစိုက္ထုတ္မယ္" လို႕ ထုတ္ေျပာပါတယ္။ က်ေနာ္လိုခ်င္တာ အဲ့ဒါပဲေလ။ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ့္ဘက္ကေတာ့ မေလွ်ာ့ပါဘူး။"အေမရယ္ အဲ့ဒိေငြေတြကလဲ ဟိုေရာက္ရင္ ႏွစ္လသုံးလနဲ႕ျပန္ပို႕ေပးနိုင္မွာပါ က်ေနာ္တို႕ကဟိုေရာက္ရင္အေမရိကန္နိုင္ငံသားျဖစ္သြားမွာ ၊အဲ့ဒိက နိုင္ငံကူးလက္မွတ္ရတာနဲ႕ အေမတို႕ဆီ တစ္ႏွစ္တစ္တစ္ေခါက္ေတာ့ ျပန္လာမွာပါ"လို႕လဲေျပာလိုက္တယ္။ အဖြားၾကီးကေတာ့ သေဘာေတြက်လို႕။အဖိုးၾကီးကေတာ့ အဲ့သေလာက္ေငြကုန္ေၾကးက်မ်ားေနမွေတာ့ ဒီကေန တိုက္ရိုက္ သြားလို႕ မျဖစ္ဘူးလားကြ"လို႕ဝင္ေမးပါတယ္။ ဒီကေနသြားရင္ အေမရိကန္ကို ဝင္ခြင့္ ဗီဇာရဖို႕မလြယ္ေၾကာင္း၊ရခဲ့ရင္လဲ ဟိုေရာက္ရင္ နိုင္ငံသားတစ္ေယာက္ရဲ႕အခြင့္ေရးရမွာမဟုတ္ေၾကာင္း ဘာရယ္မဟုတ္ ရမ္းတုတ္လိုက္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ ကိုယ္လဲအေသခ်ာသိတာမဟုတ္ဘူးေလ။လိုရင္း ကကိုယ့္ဆႏၵအတိုင္းေရွ႕ဆက္နုိင္ဖို႕ပဲ။

သားနဲ႕မယားကိုမေလးရွားထိျပန္ေခၚလာျပီး တိုက္ခန္းငွားေနတယ္။ပိုက္ဆံကလည္း လိုတာထက္ ႏွစ္ဆပိုေတာင္းခဲ့တာမို႕ ဟိုေရာင္ေရာင္ဒီေရာင္ေရာင္နဲ႕ႏွစ္နွစ္ေလာက္မွိန္းျပီးစားေနလိုက္တယ္။ လိုရင္လဲ အိမ္ကေနျပန္မွာလိုက္ေသးေပါ့။တိုတိုေျပာရရင္ အေမရိက ကို ေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။

အေမရိကကိုေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ထင္ထားတာနဲ႕တက္တက္စင္လြဲေနလို႕ ေသခ်င္ ေဆာ္ပါနံသြားတယ္။ က်ေနာ္ကအလုပ္ေတြလဲ အရမ္းေပါမွာပဲ၊ပိုက္ဆံေတြလဲ အရမ္းရမွာပဲ၊ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာ လည္စရာပတ္စရာေတြလဲ အရမ္းေပါမွာပဲလို႕ ထင္ခဲ့တာေလ။ ေရာက္ျပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ထင္သလိုမဟုတ္ဘူး။ တက္တက္စင္ေအာင္လြဲေနတယ္။ျပီးေတာ့ က်ေနာ္က ေဆာက္လုပ္ေရးကို ကၽြမ္းက်င္တယ္ဆိုေတာ့ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းနဲ႕ပဲ အသက္ေမြးမယ္လို႕စိတ္ကူးထားတာ။ဒါေပမဲ့ အဲ့ဒိေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္က အလုပ္ၾကမ္းသမားေတာင္ ေအာင္လက္မွတ္ရွိမွ လုပ္ခြင့္ရွိတယ္ တဲ့။ အလုပ္လုပ္တဲ့အခါမွာလဲရတဲ့ဝင္ေငြကေတာ့မ်ားပါရဲ႕၊ဒါေပမဲ့အခြန္က ႏွစ္ခါျပန္ေတာင္ျဖတ္တာတဲ့။ ျပည္နယ္အစိုးရကတစ္ခါ၊ဗဟိုအစိုးရကတစ္ခါတဲ့။ ကံေကာင္းတာက မိသားစုနဲ႕ဆိုရင္ အခြန္ကို သိပ္ျပီးမျဖတ္ဘူးဆိုပဲ။ျပီးေတာ့ အလုပ္ရွာရတာကလဲ ေတာ္ေတာ္ခက္တယ္ဗ်။ဘာသာစကား ကၽြမ္းက်င္မႈမရွိေတာ့ ပိုဆိုးတာေပါ့ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေရာက္တဲ့ျမိဳ႕(ရမ္ဆယ္လီယာျမိဳ႕၊နယူးျပည္နယ္)မွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္း တစ္ေက်ာင္း ရွိတယ္။အဲ့ဒိမွာ ျမန္မာေတြအားလုံးနီးပါးဝင္ထြက္သြားလာၾကတယ္။က်ေနာ္လည္း အလုပ္ကိစၥ အတြက္စုံစမ္းရင္းဝင္ထြက္သြားလာျဖစ္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာတစ္ေယာက္ရဲ႕အဆက္နဲ႕ပဲအလုပ္တစ္ခုရခဲ့တယ္။ျမန္မာ အသိုင္းအဝိုင္းမွာေတာ့ က်ေနာ္ရတဲ့အလုပ္က ဝင္ေငြအေကာင္းဆုံးအလုပ္လို႕လူေျပာမ်ားၾကတယ္။ အလုပ္မရမခ်င္းေတာ့ ေတြ႕သမွ်လူကို ဒူးဖက္ျပီးေပါင္းခဲ့ရတယ္ဗ်ာ။အလုပ္ရျပီးတဲ့ေနာက္ေတာ့ အားလုံးကို ခပ္တန္းတန္း ခပ္မွန္မွန္ပဲ ျပန္ဆက္ဆံလိုက္တယ္။ဘုရားျပီးရင္ ဥာဏ္းကိုဖ်က္လို႕ ျမန္မာဆိုရိုးစကားကရွိေပသကိုးဗ်အေမရိကမွာ အလုပ္ရတာဟာ ထီေပါက္သလို တန္ဖိုး ရွိေလေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႕အျပဳတ္ခံလို႕မျဖစ္ဘူး။တစ္နာရီမွာ သူမ်ားက ရွစ္ခုေလာက္ျပီးတဲ့အလုပ္ကို က်ေနာ္က ဆယ္ခု ေလာက္ျပီးေအာင္ လုပ္တယ္။ျမန္မာျပည္မွာ တုန္းကလိုပဲ ျဖဳတ္ထုတ္ရွင္း နည္းကိုသုံးျပီး ေနရာေကာင္းရဖို႕ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။           ဒါေပမဲ့ဘာသာစကားသိပ္မေပါက္တာတစ္ေၾကာင္း၊ သူတို႕ရဲ႕လုပ္ငန္းပိုင္းဆိုင္ရာ ခံယူခ်က္ေတြက က်ေနာ္တို႕ျမန္မာေတြနဲ႕ မတူတာက တစ္ေၾကာင္းမို႕ထင္သလိုမျဖစ္တဲ့အျပင္ အလုပ္သမား အားလုံးကို က်ေနာ့္စံခ်ိန္ကိုမွီေအာင္လုပ္ဖို႕ သတ္မွတ္လိုက္တယ္။ အလုပ္သမား အားလုံးက က်ေနာ့္ကိုမေက်နပ္ၾကဘူး။မတတ္နိုင္ဘူး။ ကိုယ္္လဲကိုယ့္အခြင့္အေရးကိုယ္ဖန္တီးၾကည့္တာပဲ။သူတို႕လဲ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ တိုက္ရိုက္ လာမေျပာရဲၾကဘူး။ က်ေနာ္ အဲ့ဒိစက္ရုံကို မေရာက္ခင္မွာ အလုပ္သမားအားလုံးက ေအးေအးေဆးေဆးနဲ႕ပုံမွန္လုပ္ျပီး ပိုက္ဆံကိုပုံမွန္ရေနၾကတယ္။ က်ေနာ္ေရာက္လာမွ အလုပ္ထဲမွာ ျမန္ျမန္လုပ္ဖို႕မ်ားမ်ားလုပ္ဖို႕ဖိအားေပးခံၾကရတယ္ ဆိုျပီး လမ္းမွာေတြ႕ရင္ေတာင္ႏႈတ္မဆက္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။ၾကာေတာ့ အလုပ္ေတြက တျဖည္းျဖည္းပါးလာတယ္။ အလုပ္သမားေတြက ရွိသမွ်ေအာ္ဒါေတြကို အကုန္ျပီးေအာင္မလုပ္ၾကဘဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း လုပ္ျပီးအလုပ္ပုံမွန္ရွိေအာင္ ခ်န္ထားၾကတာ။အခုက်ေနာ္က မ်ားမ်ားနဲ႕ျမန္ျမန္လုပ္လိုက္တာဆိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ စိတ္ၾကိဳက္ေပါ့။ က်ေနာ့္ကိုေတာ့ အလုပ္ရွင္ေရာ မန္ေနဂ်ာေတြေရာ အားလုံးက ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္ လို႕အျမဲတန္းေျပာတယ္။ဒီလိုနဲ႕လုပ္လာလိုက္တာ အလုပ္ထဲမွာ အလုပ္သမားေတြရဲ႕လုပ္အားက အရမ္းေကာင္းလာေတာ့ အလုပ္သမားေလွ်ာ့ဖို႕ေျခလွမ္းျပင္လာတယ္။က်ေနာ္က ေနာက္ဆုံး ဝင္တဲ့သူဆိုေတာ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္ အရင္ဆုံး အနားေပးခံရတဲ့အထဲမွာပါသြားတယ္။ လုပ္သက္ငါးႏွစ္ဆယ္ႏွစ္သမားေတြကိုေတာ့ခ်က္ခ်င္းအနားေပးလို႕ မရေသးလို႕က်န္ခဲ့တယ္။က်ေနာ့္အျပင္ တစ္ႏွစ္၊ႏွစ္ႏွစ္၊သုံးႏွစ္သမားေတြအေတာ္မ်ားမ်ားလဲ အနားေပးခံလိုက္ရတယ္။က်ေနာ္အဲ့ဒိလိုျဖစ္သြားေတာ့ အားလုံးက ဝမ္းသာေနၾကတယ္။က်ေနာ္နဲ႕ပတ္သက္္ျပီးေတာ့လဲ စကားပုံတစ္ခုက်န္ခဲ့တယ္။ဂြတ္ေဂ်ာ့ဘ္ မလိုဘူး၊အလုပ္ပုံမွန္ရွိဖို႕ပဲလိုတယ္ တဲ့။

က်ေနာ့္အလုပ္ထဲက အနားေပး မခံရခင္မွာပဲ က်ေနာ့္မိန္းမ အလုပ္ရတယ္။ပထမေတာ့ မိန္းမကို အလုပ္မလုပ္ဖို႕ ဟန္လုပ္ျပီးတာၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။သူကက်ေနာ့္ စကားကို အတည္လကၡံေတာ့မဲ့ အေနအထားမွာရွိေနလို႕ သားေလးေရွ႕ေရးကရွိေသးတယ္ဆိုေတာ့လုပ္ခ်င္လဲလုပ္ေပါ့လို႕ ကိုယ့္စကားကိုျပန္ေလွ်ာ့လိုက္တယ္။ဟုတ္တယ္။ သူတို႕ကိုလုပ္ေၾကြးခ်င္လို႕ေခၚလာတာမွမဟုတ္တာ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ အစဥ္ေျပခ်င္လို႕ အေျခအေနအရေခၚလာတာပဲေလ။ က်ေနာ့္မွာ အလုပ္လက္မဲ့ျဖစ္ေနေပမဲ့ အစိုးရဆီမွာ အလုပ္လက္မဲ့လစာေလွ်ာက္စားတာဆိုေတာ့ တစ္ပါတ္သုံးရာ့ငါးဆယ္ေလာက္ေတာ့ရတယ္။ဒါေပမဲ့ အိမ္လခကေစ်းၾကီးေတာ့ သိပ္မကိုက္ဘူး။ ၾကားေပါက္ဝင္ေငြ ဘယ္လိုရေအာင္ရွာမလဲ၊ပုံမွန္ဝင္ေငြကို ဘယ္လိုေလွ်ာ့မလဲလို႕ စဥ္းစားလိုက္တယ္။ က်ေနာ္ေနတဲ့ အိမ္က တထပ္လုံး ငွားထားတာဆိုေတာ့ အခန္းတစ္ခန္းပိုေနတယ္။အိမ္ရွင္ကိုယ္တိုင္ က လူတင္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ေနာ့္အတြက္ ေစ်းအနည္းငယ္ သက္သာတာေပါ့ဗ်ာ။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ကိုယ္တိုင္က ေနာက္လူလက္မခံခ်င္ေတာ့ေၾကာင္းေျပာျပီးေတာ့ လစာနည္းနည္း ပိုေပးလိုက္တယ္။ အိမ္ရွင္မသိေအာင္ တျခားလူကိုေခၚတင္ျပီး အဲ့ဒိလူရဲ႕အိမ္လခကို က်ေနာ္က ယူမလို႕စီစဥ္တာေပါ့။အိမ္ရွင္ကို ပုံမွန္ေစ်းထက္ တစ္ရာပိုေပးလိုက္တယ္။တျခားလူတစ္ေယာက္ကို ႏွစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာနဲ႕လကၡံထားလိုက္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္ က တစ္ရာခုနစ္ဆယ့္ငါးေဒၚလာ အသားလြတ္အျမတ္ထြက္မယ္။ဒီအေမရိက မွာက တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြအတြက္ အိမ္ငွားရတာ အရမ္းဒုကၡေရာက္တယ္။သူတို႕တိုကအတြက္ အိပ္ခန္းတစ္ခန္းတည္းအိမ္က ရွားလဲရွားသလို ရွိခဲ့ရင္ လဲ ေစ်းၾကီးတယ္။အဲ့ဒိေတာ့ တစ္ေယာက္တည္းသမားေတြက က်ေနာ္တို႕လိုမိသားစုရွိတဲ့လူေတြနဲ႕ရွယ္ျပီးေနမွ ေစ်းသက္သာတယ္။ ဒါေပမဲ့ မိသားစုရွိတဲ့သူေတြအေနနဲ႕ကလည္း သူစိမ္းနဲ႕အတူေနဖို႕ဆိုတာ မလြယ္တဲ့ ကိစၥပဲေလ။ အဲ့ဒိေတာ့မိသားစုရွိသူေတြနဲ႕ အကၽြမ္းတဝင္မရွိတဲ့သူဆိုရင္ အိမ္ရွာဖို႕ကလုံးဝကို ခက္ခဲတဲ့ ကိစၥတစ္ခုပဲ။အဲ့ဒိအေျခအေနကိုက က်ေနာ့္ကိုကံေကာင္းေစတာပဲ။ အမႈိက္ကိုေရႊျဖစ္ေအာင္လုပ္တတ္တဲက်ေနာ့္ကိုက်ေနာ္ေတာင္ "မင္းဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ေတာ္ေနရတာလဲ" လို႕ျပန္ျပန္ေမးမိတယ္။ အိမ္ရွင္မသိေအာင္ထားရမွာဆိုေတာ့ ဆိုင္းဘုတ္ကပ္ျပီး ေၾကာ္ျငာလို႕မရဘူး။ဒါေၾကာင္လူစုံတက္စုံရွိတဲ့ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတို႕ ခ်က္ခ်္ေက်ာင္းတို႕လို႕ေနရာေတြကိုသြားျပီးေတာ့သတင္းလႊင့္တယ္။ က်ေနာ့္ အတြက္ ္ေတာ့ မသာဆယ္ေခါက္ေက်ာင္းတစ္ေခါက္ပဲ။ အသုဘ သြားရင္ေငြထည့္ရ မယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းသြားရင္ဝါးတီးလဲျငိမ္းတယ္၊သတင္းစုံလဲ ေလ့လာလို႕ရတယ္၊ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုလဲ ေၾကျငာေမာင္းထုလို႕ ရတယ္။                 ဒါေၾကာင့္ မသာကိုေရွာင္တယ္၊ေက်ာင္းကိုေဆာင္တယ္။
သိပ္မၾကာပါဘူး။ စာေရးဆရာေရာင္ေရာင္ နိုင္ငံေရးသမားေရာင္ေရာင္နဲ႕ ဘာမွ မဟုတ္တဲ့ေကာင္တစ္ေကာင္ေရာက္လာျပီး အိမ္ခန္းငွားခ်င္ေၾကာင္းလာေျပာတယ္။ သူ႕ပုံစံၾကည့္ရတာေတာ့ ခပ္ထုံထံုခပ္အအ ထဲကပါပဲ။ျပီးေတာ့ အေရးေပၚလို႕အပ္ေနတာတဲ့။ဝယ္လိုအားေကာင္းရင္ ေစ်းတင္ရမယ္ ဆိုတဲ့ စီးပြားေရးမဟာဗ်ဴဟာကိုအသုံးခ်ျပီး ၾကိဳက္ေစ်းေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။လကၡံတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေခၚတင္ထားလိုက္တယ္။မီးဖိုးပါ တပါတည္းေရာေတာင္းလိုက္တယ္။အိမ္ရွင္နဲ႕ေတြ႕ရင္ လာလည္တယ္လို႕ေျပာဖို႕လဲမွာထားလိုက္တယ္။ဒီမွာကအိမ္ရွင္ေတြဟာ အိမ္ကိုငွားျပီးရင္ ငွားရမ္းသူရဲ႕ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိဘဲ ဝင္လို႕မရဘူး။အသိေပး ခြင့္ေတာင္းျပီးမွဝင္ခြင့္ရွိတယ္။ေတာ္ေတာ္ "အ"တဲ့ငနဲပါ။ အခန္းကိုဘယ္ေတာ့မွေသာ့မခတ္ဘူး။ စားစရာေသာက္စရာေတြကိုလဲေရခဲေသတၱာထဲမွာပဲ က်ေနာ္တို႕နဲ႕ အတူေရာထားတယ္။ ဟင္းလဲခ်က္တတ္ပုံမရဘူး။အသားငါးေတြ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြဝယ္ထားျပီး ခ်က္လဲမခ်က္ဘူး။အျပင္္မွာပဲဝယ္စားေနပုံရတယ္။ေနာက္ေတာ့က်ေနာ္ကပဲသူဟာေတြကိုေသြးထိုးစမ္းတဲ့သေဘာနဲ႕ ယူခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ သူတစ္ခုခုေျပာလာရင္ လဲ"ေစ်းမသြားျဖစ္လို႕ကိုယ့္လူ ပစၥည္းေတြကို ခဏယူသုံးထားတယ္ေစ်းသြားတဲ့ေန႕မွျပန္ဝယ္ေပးမယ္" လို႕ေျပာမယ္စိတ္ကူးထားျပီးသား။ ဒါေပမဲ့ သူဘာမွမေျပာဘူး။ေရခဲေသတၱာကို ဖြင့္ၾကည့္ျပီးေခါင္းကုတ္လိုက္တာကို သတိထားမိလိုက္တယ္။ ဘယ္လိုလူမွန္း မသိပါဘူးဗ်ာ။အမဲသား ဝက္သား ၾကက္သားေတြဝယ္ထားျပီး တခါတေလ ဆီနဲ႕ဆားနဲ႕စားတယ္၊တခါတေလ ငပိေရၾကိဳျပီး ၾကက္သြန္နီနဲ႕တို႕စားတယ္။တေန႕က်ေနာ့္ မိန္းမက သူ႕အသားငါးေတြကို ယူျပီးခ်က္ျပစ္လိုက္တယ္။ကိုယ့္မိန္းမ ဘာလုပ္လိုက္တယ္ ဆိုတာသိေပမဲ့ က်ေနာ္ကေတာ့နည္းနည္းလန္႕သြားတယ္ဟိုေကာင္ဘာေျပာလာမလဲေပါ့။ အဲ့ဒိေကာင္ကလဲဘာဆိုဘာမွမေျပာပဲ အသားေတြထပ္ဝယ္လာျပီး ထပ္ထည့္ထားတယ္။ဘာပဲေျပာေျပာ က်ေနာ္အဲ့ဒိ ညကစျပီး က်ေနာ့္မိန္းမကိုလုံးဝခ်စ္သြားတယ္။အသြင္တူေတာ့ အိမ္သူျဖစ္နိုင္ပါျပီလို႕လဲသိလိုက္တယ္။ဒါလဲ အေမရိကန္ အိမ္တြင္းစီးပြားေရးတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။ တေန႕သူအလုပ္သြားေနတုန္း သူ႕အခန္းထဲ ဝင္ေမႊၾကည့္တယ္။ကုတင္ေအာက္မွာ ဘီယာဗူးေျခာက္ဗူးေတြ႕တယ္။ ဘယ္ရလိမ့္မလဲ သုံးဗူးကိုေဖာက္ေသာက္ျပီး အခြန္ပါလႊင့္ျပစ္လိုက္တယ္။ငနဲကမေသာက္တတ္ဘူးလိုလိုနဲ႕ ခြက္ပုန္းခုတ္ေနတာ ။ေသခ်ာပါတယ္။ဒီကိစၥမ်ိဳးကို သူက ပိုေတာင္ မေျပာဘဲေနဦးမယ္။ငအေလ။ရွက္သလိုလို ရြံ႕သလိုလိုနဲ႕လုပ္ေနတဲ့အေကာင္။ သူေျပာခဲ့ရင္လဲ" ညကအရမ္းခ်မ္းလို႕အျပင္မထြက္နိုင္တာနဲ႕ယူေသာက္လိုက္တာပါ"လို႕ေျပာလိုက္ရုံပဲ။ ဒါေပမဲ့ ငနဲကဘာမွ မေျပာဘူး။ ဒီလိုပဲ အေျခေနေပးရင္ေပးသလို အလစ္မွာ ဘီယာကိုယူေသာက္တယ္။ဟင္းလ်ာေတြကို ယူခ်က္တယ္။အဆင္ကိုေျပေနတာပဲ။ေရခ်ိဳးခန္းကသူ႕သြားတိုက္ ေဆးဗူးနဲ႕ဆပ္ျပာဗူး ေခါင္းေလွ်ာ္ရည္ဗူး ေတြကိုပါယူသုံးေပးလိုက္
တယ္။ တစ္ရွဴးေလာက္ကေတာ့ေျပာမေနနဲ႕။ကိုယ့္ကို လာလုပ္ေၾကြးမဲ့သူ တစ္ေယာက္ရထားသလိုကိုျဖစ္ေနေတာ့ "ေမာင္မင္းၾကီးသားမ်ားမ်ားအစဥ္ေျပျပီး မ်ားမ်ားဝယ္ထားပါေစ" လို႕ေတာင္ ၾကိတ္ျပီးဆုေတာင္းမိေသးတယ္။

ေနာက္တစ္ေန႕ဘီယာေသာက္မယ္ဆိုျပီး သူ႕အခန္းထဲဝင္သြားေတာ့ ဘီယာ ဗူးသုံးဗူး ေတြ႕တယ္။ သုံးဗူးစလုံး ေဖာက္ထားျပီးသားေတြခ်ည္းပဲ။ေဘးနားမွာလဲ စာရြက္ေလးတစ္ရြက္ ခ်ထားေသးတယ္။"ေသာက္လိုသူမ်ားေသာက္ေစသတည္း" ဆိုပဲ။ကိုယ့္လူက သေဘာေတာ့ အေကာင္းသားပဲလို႕ေတာင္ေတြးမိလိုက္ေသးတယ္။ ခြင့္ျပဳခ်က္မရွိပဲနဲ႕ေတာင္ေသာက္ေသးတာပဲ၊ ဒီလိုခြင့္ျပဳခ်က္ရွိလို႕ကေတာ့ ေသာက္ေသးသပဆိုျပီးေကာက္ေသာက္ခ်လိုက္တယ္။အားရပါးရကိုေမာ့ခ်လိုက္တာ။ ျပီးေတာ့မွအလုပ္ထဲထိကိုလိုက္သတ္္ခ်င္စိတ္ေပါက္သြားတယ္။လူယုတ္မာက ဘီယာဗူးခြန္ေတြထဲကို ဆီးေတြ ေပါက္ထည့္ျပီး စာေရးထားခဲ့တာပဲ။ခ်က္ခ်င္းအန္ထုတ္လိုက္မယ္ဆိုျပီး ေဘးက ေထြးခံကိုေကာက္ကိုင္လိုက္ေတာ့ ေထြးခံထဲမွာ စာရြက္တစ္ရြက္နဲ႕ "ဟား …ဟား…ဟား" လို႕ေရးထားတယ္။သူစင္တဲ့အကြက္ထဲဝင္သြားလို႕ အေတာ္ေလး ရွက္သြားတယ္။ စိတ္လဲတိုမိတယ္။စိတ္တိုလြန္းလို႕ဆိုျပီး မင္းဘာျဖစ္လို႕ဒီလိုလုပ္ရတာလဲလို႕ ေမးရေအာင္ ကလဲအခက္ဆိုေတာ့ ေအာင့္သီးေအာင့္သက္နဲ႕ခံလိုက္ရတယ္။ေနာက္ဒီေကာင္ပစၥည္းဆို သြားက ိုမကိုင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ဒီၾကားထဲ ကိုယ္ကလည္းအလုပ္ျပဳတ္ေနခ်ိန္၊မိန္းမကလဲအလုပ္ေကာင္းေနခ်ိန္ ဆိုေတာ့ မိန္းမကနည္းနည္းေထာင္ေထာင္ ေထာင္ေထာင္ လုပ္လာတယ္။အရင္ကဆိုရင္ က်ေနာ္ဘာေျပာေျပာ "ဟုတ္….ကို"ဆိုျပီးျဖစ္ေနတဲ့မိန္းမက အခုေတာ့ အလုပ္မာန္နဲ႕ လူကို နဲနဲေက်ာခ်င္သလိုလို လုပ္လာတယ္။ဟိုေကာင္ ကို သတ္ခ်င္တာကတစ္ေၾကာင္း၊ကိုယ့္မိန္းမက ကိုယ့္ကိုအာခံခ်င္တာက တစ္ေၾကာင္းနဲ႕အေၾကာင္းမရွိ အေၾကာင္းရွာျပီးေဒါသထြက္ခ်င္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ က်ေနာ့္သားဆိုတ ဲ့အေကာင္က "အေဖၾကီး ဘာျဖစ္တယ္ ညာျဖစ္တယ္"နဲ႕လာအီေနတယ္။ေနာက္ဆုံးၾကံရာမရျဖစ္ျပီး အဲ့ဒိေကာင္ကို ခပ္ျပင္းျပင္း အားထည့္ျပီးေတာ့ကို ကန္ထုတ္ျပစ္လိုက္တယ္။ "သြားငါမင္းအေဖမဟုတ္ဘူး"လို႕ ပါးစပ္ကေျပာျပီးေတာ့ပါကန္ထုတ္လိုက္တာ။ဒီေကာင္က က်ေနာ္နဲ႕ ရတာမွန္ေပမဲ့ က်ေနာ္လိုခ်င္လို႕ရခဲ့တဲ့သားမွ မဟုတ္တာ။က်ေနာ္က သူ႕အေမကိုပဲ လိုခ်င္ခဲ့တာ။သူ႕အေမ ဆိုတာေတာင္ မမွန္ေသးဘူး။သူ႕အေမရဲ႕မိဘေတြပိုင္တဲ့ပိုက္ဆံကို ပဲလိုခ်င္ခဲ့တာ။သူ႕အေမက သူ႕သားကို ကန္လို႕ဆိုျပီးပုလိပ္တိုင္မယ္တကဲကဲလုပ္ပါေလေရာ။က်ေနာ္ကလဲဘယ္ရလိမ့္မလဲ။ကမၻာပတ္ျပီးလူတကာရဲ႕မ်က္ခုံးေမႊးေပၚမွာ စၾကၤန္ ေလွ်ာက္လာတဲ့သူပဲ။ သူ႕ေလာက္ကေတာ့ သနားတာေပါ့။ေၾကာက္ျပေနရင္ ပိုျပီးျဖဲေျခာက္ေနဦးမယ္။ဒီေတာ့ "သြား…တိုင္ခ်င္တဲ့ ပုလိပ္သြားတိုင္ ငါမေၾကာက္ဘူး" လို႕ေျပာျပီး ဖုန္းပါ သူ႕လက္ထဲ ထိုးထည့္ေပးလိုက္တယ္။သူမတိုင္ရဲေတာ့ဘူး။ဟုတ္တယ္။လူဆိုတာ ဒီအတိုင္းပဲ။ ေၾကာက္ျပေနလို႕ရတဲ့အမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ သတ္မယ္ဆိုရင္ လည္စင္းေပးလိုက္၊ ရိုက္မယ္ဆိုရင္ ေခါင္းထိုးေပးလိုက္၊ လက္ရြယ္ ရင္ ပါးေမာ့ေပးလုိက္ ဒါမ်ိဳးမွေနာက္ျပန္တြန္႕သြားတတ္တဲ့အမ်ိဳး။အဲ့ဒိလို လုပ္လိုက္ေတာ့မွ "ငါဘုန္းၾကီးနဲ႕တိုင္မွာ"တဲ့။တဆင့္ေလွ်ာ့သြားတယ္။ရန္ျဖစ္တာက ညဘက္ၾကီးဆိုေတာ့ ဘုန္းၾကီးကိုေခၚေပမဲ့ မလာဘူး။မနက္မိုးလင္းတဲ့အထိရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ အေျခအတင္ပဲ။ ေနာက္ဆုံးသူမနိုင္မွန္းသိေတာ့ စကားတစ္လုံးထုတ္သုံးလာတယ္။"နင္ငါ့ကို လိမ္ယူလာတာ ငါမသိဘူးထင္မေနနဲ႕၊နင့္ရဲ႕သားၾကီး မယားၾကီး ရွိတာကိုလဲ ငါသိတယ္၊နင္ရန္ကုန္မွာ ဘယ္လိုလိမ္လာတယ္ဆိုတာလဲငါသိတယ္၊ငါတို႕မိဘေတြဆီက ေငြဘယ္လိုခ်ဴေနတယ္ဆိုတာကိုလဲငါသိတယ္၊ဒါေပမဲ့ နင္လိုလူလယ္နဲ႕ဆက္ေပါင္းရင္ ငါေတာ့ တခုခု ေျပာင္းလဲလာမွာ ပဲလိုေတြးျပီး အံၾကိတ္ေပါင္းလာ တာ၊အခုေတာ့ နင္မရွိလဲ ျဖစ္ျပီ ၾကိဳက္တဲ့အခ်ိန္ဆင္းသြား"ဆိုပဲ။အဲ့ဒိအခ်က္ ကက်ေနာ့္ရဲ႕အရႈိက္ကိုထိုးလိုက္တာပဲ။ဟုတ္တယ္။ အေမရိကဆိုတာမ်ိဳးက ရန္ျဖစ္ရင္ ေယာက္်ားက ဆင္းရတဲ့နိုင္ငံမ်ိဳး။ျပီးေတာ့ သူက Single-Mother ဆိုျပီး အစိုးရဆီက ေထာက္ပန္႕ေၾကးရနိုင္ေသးတယ္။က်ေနာ္ကေတာ့ အိမ္ေပၚကလဲ ဆင္းရဦးမယ္၊အဲ့ဒိ ကေလးစရိတ္ကို လဲ ေထာက္ပန္႕ရဦးမယ္။လူလြတ္ တစ္ေယာက္ရဲ႕ ဒုကၡကိုလဲ ခံရဦးမယ္။မျဖစ္ဘူး ျမန္ျမန္ျပန္ေခ်ာ့မွ လို႕ေတြးျပီး ညက ကိုနည္းနည္းမူးသြားလို႕ပါကြာ ဘာညာနဲ႕ ေဖာေရႊလုပ္ျပီး ကေလးကိုပါေတာင္းပန္ျပလိုက္တယ္။ သူေက်နပ္သြားတယ္။ ဒီမိန္းမက်ေနာ့္ရဲ႕နိုင္ကြက္က္ုိ ိုသိသြားတာေတာ့ ေသခ်ာသြားျပီ။ဒါေၾကာင့္ ေခ်ာ့ေပါင္းမွာ ရေတာ့မယ္ လို႕ သိလိုက္တယ္။အဲ့ဒိေန႕ကစျပီး သူ႕ကိုက်ေနာ္ ေခ်ာ့ေပါင္းေနရေတာ့တယ္။က်ေနာ္လည္း သူ႕ကိုနိုင္တဲ့ နိုင္ကြက္က အေခ်ာ့ၾကိဴက္တာပဲလို႕ သိလိုက္တယ္ေလ။သူက တေန႕မွာ သူ႕ရဲ႕အၾကံဥာဏ္ကိုထုတ္ျပီးေတာ့ တိုင္ပင္လာတယ္။က်ေနာ္ကလည္း အလုပ္မရွိခ်ိန္ျဖစ္ေနတယ္ ျပီးေတာ့ သူ႕မိဘေတြဆီကိုလဲ ေငြနည္းနည္းပို႕ခ်င္တယ္တဲ့။ အဲ့ဒိအတြက္ "ပိုက္ဆံပိုထြက္လာေအာင္ လုပ္ဖို႕နည္းလမ္းေလးဘာေလး စဥ္းစားပါဦး"တဲ့။"က်ေနာ့္မွာ အၾကံမရွိဘူးဆိုရင္ေတာ့ သူ႕မွာရွိတယ္တဲ့။ဒါေပမဲ့ေျပာျပရင္ မရယ္ရဘူးေနာ္"တဲ့။က်ေနာ္ကလည္း က်ေနာ့္မွာ အၾကံဥာဏ္မရွိေတာ့ေၾကာင္းနဲ႕ သူေပးလာမဲ့အၾကံကိုလဲ မရယ္ဘဲနဲ႕ ဝိုင္းျပီး စဥ္းစား ေပးပါမယ္ ဆိုတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာလိုက္တယ္။သူက ရွက္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ျပီး က်ေနာ့္ရင္ခြင္ထဲ တိုးလာတယ္။ျပီးေတာ့မ်က္ႏွာကို ဟုိဘက္လွည့္ျပီး က်ေနာ့္လက္ကို သူ႕ကိုယ္လုံးေပၚ သိုင္းဖက္ ခိုင္းတယ္။မ်က္ႏွာခ်င္းမျမင္ေတာ့လို႕ အရွက္ေျပျဖစ္ေအာင္အရင္လုပ္လိုက္တာထင္ပါ့။ဟို ဆရာေတာ္ၾကီး တစ္ပါးရဲ႕စကားကိုိ သံေယာင္လုိက္ျပီး ပါးစပ္က ရွက္တာမဟုတ္ဘူး မ်က္နွာက ရွက္တာလို႕ေျပာေနတဲ့ ဟန္မ်ိဳး။
"တစ္အခ်က္---ဟိုအေကာင္ဆီက အိမ္လစာတိုးေတာင္းရမယ္တဲ့။ႏွစ္အခ်က္---စား စရိတ္ေသာက္စရိတ္ေတြကို သုံးပုံႏွစ္ပုံ ေရွာ့ခ်ရမယ္"တဲ့။"ဒို႕က ဒီအေကာင္ဆီက အိမ္လခကို အသားလြတ္ၾကီးရေနတာ ထပ္တိုးေတာင္းလို႕ေကာင္းပါ့မလား"လို႕ ေမးလိုက္ေတာ့ "ဟာ ဘာလို႕မေကာင္းရမွာလဲ ဒီအေကာင္ ဒီအိမ္ကလဲြျပီး တျခားေနစရာဘယ္မွာမွ အိမ္မရွိဘူး၊အခု တေယာက္တည္းသမားေတြ အိမ္မရွိလို႕ရွာေနၾကတာ အသဲအသန္ပဲ၊အဲ့ဒိေတာ့ ဒီေကာင့္ဆီက အိမ္လခတိုးေတာင္းလို႕ရနိုင္တယ္၊သူမေပးနိုင္ရင္ တျခားတက္လာမဲ့သူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္၊မပူနဲ႕ တိုးသာတိုးလိုက္" လို႔သူ ျပန္ေျပာတယ္။"ဒီအတိုင္းၾကီးေတာင္းလို႕ေကာင္းပါ့မလား အေၾကာင္းျပခ်က္ ေလးဘာေလး ေပးနိုင္ဦးမွေကာင္းမွာေပါ့"လို႕ေျပာလိုက္ေတာ့"ဒို႕ကို အိမ္ရွင္က လခတိုးေတာင္းေနျပီ မင္းလဲတိုးေပးဦးမွ ရမယ္ဘာညာေျပာေပါ့ ၊အိမ္ရွင္နဲ႕သူနဲ႕က တိုက္ရိုက္စကားေျပာလို႕ရတာမွ မဟုတ္တာ" ဆိုပဲ။က်ေနာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေတာ္လွျပီထင္ထားတာ သူနဲ႕အေသအခ်ာေပါင္းၾကည့္မွပဲ ဆရာတဆူ တိုးသြားမွန္းသိလိုက္ရေတာ့တယ္။ဆရာသမားေလးကို အားကိုးတၾကီးနဲ႕ "ဒါဆိုရင္ စားစရိတ္ေသာက္စရိတ္ သုံးပုံႏွစ္ပုံေရွာခ် ဖို႕ ကိစၥကိုေရာ ဘယ္လိုလုပ္မယ္စိတ္ကူးလဲ လို႕ေမးလိုက္ေတာ့ အခုကိစၥကို ေအာင္ျမင္ေအာင္လုပ္လိုက္ပါ၊က်န္တာကို ေနာက္ေန႕မွဆက္မယ္"လို႕ နားရြက္ေထာင္ထားတဲ့ ယုံကေလးတစ္ေကာင္လိုပဲ ျပန္ေျပာတယ္။အဲ့ဒိညက ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႕အတူ ဒုတိယမၸိ သူ႕ကိုနမ္းရႈိက္လိုက္တယ္။
ေနာက္တေန႕က်ေတာ့ သူေျပာသလိုပဲ ဟိုအေကာင္ကိုေျပာၾကည့္လိုက္တယ္။ဟိုအေကာင္ ဘာဆိုဘာမွ ျပန္မေမးတဲ့အျပင္ ထင္ထားတာထက္လဲ ပိုေပးတယ္။ဘီယာလဲတိုက္တယ္။ဒီတစ္ခါေတာ့ ဘီယာစစ္မစစ္ အေသအခ်ာကို နမ္းျပီးမွ ေသာက္တယ္။ဟိုေကာင္က တစ္ခုခုေျပာခ်င္တဲ့ ပုံစံနဲ႕ ဘာမွမေျပာဘဲ ျပံဳးရုံပဲျပံဳးတယ္။ သူ႕ရဲ႕အၾကံနဲ႕က်ေနာ့္ရဲ႕ေဆာင္ရြက္မႈကိစၥေအာင္ျမင္တဲ့ တဲ့အထိမ္းအမွတ္ သူကိုယ္တိိုင္ ဘီယာငွဲ႕တိုက္တယ္။အဲ့ဒိညမွပဲ ေနာက္ထပ္အၾကံအစီတခုအတြက္ သူကလမ္းေၾကာင္းစတယ္။"ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကိုေရာက္တိုင္း ဘာကို သတိထားမိလဲ"တဲ့။"လူစည္ရင္ ဘုန္းၾကီးေပ်ာ္တယ္။လူမစည္ရင္ ဘုန္းၾကီးက ဟုိဖုန္းဆက္ ဒီဖုန္းဆက္လုပ္တယ္" လို႕က်ေနာ္ကေျဖလိုက္ေတာ့"ဒို႕လူသားေတြေတာင္ အဲ့ဒိ ရမ္ဆယ္လာ ဘုန္းၾကီး ေလာက္ ေလာဘမၾကီးဘူး၊သူမ်ား ခရစ္ယာန္ဘာသာေတြကသူတို႕သာသနာကိုျပဳဖို႕ေရာက္လာသမွ် ဒုကၡသည္ေတြကို အသဲအသန္ လိုက္ကူညီေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဒို႕ရမ္ဆယ္လီယာရြာက ဘုန္းၾကီးက ဘယ္ဒုကၡသည္ကို ဘယ္လိုညာေခၚျပီး သူ႕ရဲ႕ငွားစားမဲ့အိမ္ကို အလုပ္သမားအခမဲ့ရဖို႕ခုိင္းရင္ေကာင္းမလဲလို႕ေခ်ာင္းေနတာ၊ျပီးေတာ့ ခိုင္းဖို႕နဲ႕အလွဴခံဖို႕ပဲသိျပီး ဘယ္သူ႕ကိုမွအားမနာတဲ့ဘုန္းၾကီး ၊အဲ့ဒိဘုန္းၾကီးအေၾကာင္းကိုထည့္မေျပာနဲ႕၊တရြာလုံးကလဲ တျခားၾကြလာမဲ့ဘုန္းဘုန္းေတြကို မဖူးရမွာ ေၾကာက္လို႕သူ႕ကို ဘာမွ မေျပာဘဲ လႊတ္ထားတာ၊ဒါေၾကာင့္မို႕ ဒို႕အိမ္က အေကာင္က ဒီဘုန္းၾကီးကိုနာမည္ေပးထားတာမေတြ႕ဘူးလားအေမရိက က ဖို႕စ္ ေလဘာ"လို႕၊" အခုသိခ်င္တာ ကဘုန္းၾကီးအေၾကာင္းမဟုတ္ဘူ’’တဲ့ သူကကိုယ္ထက္တတ္သိနားလည္ေနေတာ့က်ေနာ္လဲသူဘာဆက္ေျပာမလဲလို႕ပဲ နားေထာင္ေနလိုက္ေတာ့တယ္။သူသတိထားမိတာက "ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမွာ တနဂၤေႏြေန႕တိုင္း စတုဒိသာေၾကြးတယ္၊အဲ့ဒါကလဲ ရွင္သိတဲ့အတိုင္းပဲ၊ဒီအပါတ္မွာ ဘယ္သူလွဴရမယ္ ဟိုအပါတ္မွာ ဘယ္သူလွဴရမယ္နဲ႕ ေပၚတာဆဲြျပီး လုပ္ခိုင္းထားတဲ့အလွဴ၊ဘာဘဲေျပာေျပာ အဲ့ဒိအလွဴမွာက်မတို႕သြားစားျပီး ပိုတာရွံတာေတြျပန္ယူခဲ့လို႕ ရတယ္၊ျပီးေတာ့ ခ်က္ခ်္ေက်ာင္းေတြမွာလဲ သြားစားျပီးေတာ့ ပိုတာရွံတာ အိမ္ျပန္ယူခဲ့လို႕ရတယ္" တဲ့။" တေန႕ထဲနဲ႕ႏွစ္ေနရာဘယ္လုိလုပ္ျပီး သြားမလဲ"လို႕က်ေနာ္ကေမးေတာ့"ရွင္ကလဲ တုန္းစရာမရွိ ၾကံဖန္တုန္းေနျပန္ျပီ၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္းသြားရင္ ဧည့္သည္ေတြကို ဧည့္ခံရမယ္ ဝိုင္းျပီး ခ်က္ျပဳတ္သိမ္းဆည္းရမယ္၊ကိုယ္သယ္တာျပဳတာလူျမင္မယ္၊ျပီးေတာ့ လူမဆုံေသးဘူးဆိုရင္ ကိုယ္က သယ္လို႕မရေသးဘူး၊ျပီးေတာ့ ခ်ပ္ေက်ာင္းမွာက ေနာက္က်ရင္ အေပါက္ဝ မွာ ေထာက္ၾကြ ေထာက္ၾကြနဲ႕ျပန္လာရမွာ၊အဲ့ဒိေတာ့ တစ္ခ်က္ခုတ္ ဆယ္ငါးခ်က္ေလာက္ ျပတ္ေအာင္ ခ်ပ္ေက်ာင္းကို မနက္ပိုင္းသြားစားေသာက္ျပီးျပန္သယ္ရမယ္၊ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကို ညေနလူရွင္းခ်ိန္မွ သြားစားျပီးျပန္သယ္ ္ရမယ္၊ ဒါဆိုရင္ တပါတ္မွာ ထမင္းနဲ႕ကေလးမုန္႕ဖိုးေလာက္ပဲ ကုန္က်စရိတ္ ရွိေတာ့မယ္၊ ကဲက်မအၾကံဘယ္ေလာက္ပိုင္ထားလဲ’’တဲ့။ က်ေနာ္ လဲဒီေလာက္ေတာင္ ေတာ္ခ်င္တဲ့မိန္းမ ကဲ ေတာ္ဦးဟဆိုျပီး တတိယမၸိ အနမ္းမိုးေတြ ရြာခ်ေပးလိုက္တယ္။
အဲ့ဒိ အခ်ိန္ကစျပီး က်ေနာ္တို႕လင္မယားကို တရြာလုံးက ဗုဒ္ခရစ္ စီးပါြးေရး ေမာင္ႏွံလို႕ အမည္ေပး လိုက္ ပါေတာ့တယ္။ဘယ္သူေတြဘာေျပာေျပာက်ေနာ္တို႕အၾကံတူသူလင္မယားကေတာ့ ေျမြေျမြခ်င္းေျချမင္ေအာ
င္ၾကည့္ျပီးေတာ့ တစ္သက္စာ တကယ့္ဇနီးေမာင္ႏွံေတြ အျဖစ္ ေပါင္းသင္း သြားျဖစ္ၾကပါလိမ့္မည္။က်ေနာ္ မခ်စ္တဲ့ က်ေနာ္သားေလးကိုလဲ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေဆာင့္ခါတလွည့္ ေအာင့္လို႕ တခ်ီ နမ္းျပရႈံ႕ျပရင္းနဲ႕ေပါ့။ ဒီလိုနဲ႕ က်ေနာ္တို႕မိသားစု ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေရွ႕ဘဝခရီးဆက္ၾက ေလသတည္း လို႕အဆုံးသတ္လိုက္ပါတယ္။ဒါေပမဲ့ က်ေနာ့္ရဲ႕စာဖတ္ ပရိတ္သတ္္ အားလုံးကိုေတာ့က်ေနာ့္လို မျပဳက်င့္မလုိက္နာမိဖို႕ဆုေတာင္းေပးလိုက္ပါတယ္။စာဖတ္ပရိတ္သတ္ေတြကိုလိမၼာေစခ်င္လို႕တို႕၊သံသရာ ခရီးမရွည္ေစခ်င္လို႕တို႕၊အဲ့ဒိလို ဆႏၵနဲ႕ေတြဆုေတာင္းျခင္းမဟုတ္ပါ။အၾကံတူ ရန္သူ ဆိုတဲ့အတိုင္း က်ေနာ္တို႕ မိသားစုေလး စားခြက္ေပ်ာက္သြားမွာ စိုးရိမ္လို႕ ဆုေတာင္း ရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။
 
မွတ္ခ်က္။ ။မည္သူ၏ ကၽြန္ျပဳျခင္း ကိုမွမခံလိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ကၽြန္ျဖစ္လွ်င္ေတာင္ ကၽြန္အႏုပ္ ကၽြန္အမဲြ၊ကၽြန္အေသးအဖြဲ၊ျဖစ္ရမည္ကို မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ကၽြႏု္ပ္စသည္ျဖင့္သုံးႏႈံးျခင္းကိုအထူးေရွာင္ရွားေရးသားပါသည္။
နန္းရွင္

No comments:

Post a Comment