ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၁၅)

အခန္း(၁၅)
စာသင္သား ကိုရင္သာဂိ
ကိုရင္သာဂိသည္ အသက္အားျဖင့္ ဆယ္ေျခာက္ႏွစ္ ျပည့္ခဲ့ျပီးျဖစ္၍ ပ်ိဳျမစ္နုနယ္ ေသြးၾကြလြယ္ျပီး
ဘယ္အရာကိုမွ်မမႈ ျပဳသင့္သည္မွန္လွ်င္ ရဲရဲျပဳ၍ အမွားအမွန္ခဲြျခမ္းေဝဖန္မႈ ျပဳတတ္
စအရြယ္ ဟုပင္ ေခၚရေပမည္ျဖစ္သည္။ကိုရင္သာဂိကို လူတေယာက္အေနျဖင့္ၾကည့္လွ်င္ လူပ်ိဳေပါက္
အရြယ္ ဟုေသာ္လည္းေကာင္း၊တက္သစ္စ လူငယ္အရြယ္ဟုေသာ္လည္းေကာင္း၊သူ၏မိ
ဘမ်ားသည္ ရွင္ဘုရင္မ်ား မိဖုရားမ်ားျဖစ္ခဲ့ပါလွ်င္ ကိုရင္သာဂိသည္လည္း မင္းပ်ိဳမင္းလြင္ တပါးေသာ္လည္းေကာင္းျဖစ္ေနေပျပီ။လူငယ္သဘာဝလူငယ္အရြယ္တြင္ျဖစ္တတ္ေသာအမွန္တရား
ကိုခ်စ္ျမတ္နို္းျခင္း၊ အမွန္တရားကိုဖုံးကြယ္သူမ်ားအား ရြံမုန္းျခင္းႏွင့္အမွန္မၾကိဳက္အမွားလိုက္၍အမိုက္
ထြဋ္ေခါင္ လူ႕ေခါင္းေဆာင္ဆိုသူမ်ားကိုလည္း ပညာျပခ်င္ ဆုံးမခ်င္သည့္ အရြယ္လည္းျဖစ္သည္။ကိုရင္
သာဂိသာ ေလးတန္း၌ ေက်ာင္းမထြက္ခဲ့ဘဲ ဆက္တက္ခဲ့မည္ဆိုပါက ဆယ္တန္းေက်ာင္းသား ၾကီးျဖစ္
ေနေပျပီ။

သို႕ေသာ္ ကိုရင္သာဂိသည္ မင္းပ်ိဳမင္းလြင္တပါးလည္းမဟုတ္၊လူငယ္တေယာက္လည္းမဟုတ္၊
ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတေယာက္လည္းမဟုတ္ခဲ့ေပ။၄င္းတို႕ထက္ အက်င့္သိကၡာအရေသာ္လည္း
ေကာင္း၊အသိဥာဏ္ပညာအားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း သာလြန္ျမင့္ျမတ္ေသာ ဘုရားသားေတာ္ရွင္
သာမေဏတပါး ျဖစ္သည္။
ရွင္ဘုရင္သည္ ရွင္ဘုရင္အလုပ္ကိုလုပ္ရမည္။ေက်ာင္းသားသည္ ေက်ာင္းသားအလုပ္ကိုလုပ္ရမည္။
ထို႕အတူ သာသနာ့ေဘာင္တြင္ ခုိဝင္ခဲ့ေသာ မိမိသည္လည္း သာသနာေတာ္ကိုထိမ္းသိမ္းျခင္းေစာင့္
ေလွ်ာက္ျခင္းအလုပ္ကို လုပ္ရမည္ ဟု နားလည္ထားသည္။လူသားအားလုံးသည္ မိမိက်ေရာက္ရာ အရပ္ေဒသ၊ရာထူး၊ထမ္းေဆာင္ရာတာဝန္ကို ပီပီျပင္ျပင္ ေက်ပြန္ေအာင္ထမ္းေဆာင္နိုင္ခဲ့ပါလွ်င္ လူ
သားတို႕ေနထိုင္ရာ လူ႕ေလာကၾကီးသည္ အျမဲတန္းလွပေနလိမ့္မည္ဟု လည္း ယုံၾကည္သည္။ထို႕
ေၾကာင့္ တာဝန္ေက်ျခင္းသည္ ေလာကကိုအလွဆင္ျခင္းျဖစ္သည္ ဟုနားလည္သည္။

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၁၄)

အခန္း(၁၄) ဦးအာဒိစၥ နဲ ့ကုိရင္သာဂိ

မိုးဦးသို႕ဝင္ေရာက္စျပဳျပီျဖစ္၍ ေလျပင္းမ်ားလည္းတိုက္ခတ္၏။လွ်ပ္စီးမ်ားလည္း လက္၏။မိုးမ်ား လည္း ခ်ဳန္း၏။ ထစ္ခ်ဳန္းမိုးသည္ ရြာမလိုဟန္ျပင္ထားေသာ္လည္း  ေလျပင္းမ်ားကသာလွ်င္ တရဆက္္တိုက္ ခတ္ေန၏။ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားက်ိဳးက်၏။စိုစြတ္စြတ္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားသည္ ေလႏွင့္အတူတိုက္ခတ္ လြင့္ေမ်ာ၏။ကိုရင္သာဂိသည္ မိမိ၏စိတ္ကို ၄င္းေလျပင္းမ်ားနွင့္အတူ လြင့္ေမ်ာမသြားေစရန္ သတိကပ္ထား လိုက္သည္။’’လူ႕ဘဝအဓိပၸါယ္ဆိုတာ အေကာင္းဆုံးပန္းတိုင္တခုကိုဦးတည္ထားျပီး ဆင္ျခင္တုံတရား နဲ႕အညီ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္လွမ္းနိုင္ျခင္း’’ဆိုပါလား…။တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပင္း တခ်က္နဲ႕ အတူမိုးသားနွင့္ဖုန္မႈန္႕မ်ားေရာယွက္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ ေျမသင္းရနံ႕ကိုရွဴရွိဴက္မိလိုက္သည္။ငယ္စဥ္

အခါႏြားေက်ာင္းခဲ့စဥ္ကာလက ေပ်ာက္သြားေသာႏြားငယ္တစ္ေကာင္ကိုရွာေဖြရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ဟိုျပစ္ဒီျပစ္ ျပစ္ေဖၚလုပ္ေပးခဲ့ေသာ ေလးဂြေလးကို သတိရလိုက္သည္။ေအာ္ ငါ့ေလးဂြေလး နဲ႕ေဝးကြာခဲ့တာေတာင္ ေႏြတခုကိုကုန္လြန္ျပီး ေႏြအသစ္တခုကို ေရာက္ေနပါေရာ့လား…....ေလးဂြ ဆိုတာ လက္နက္တစ္ခုျဖစ္တယ္....သူတပါးရဲ႕အသက္ဇီဝိန္ကို ေခၽြခ်ျပစ္နိုင္သလို ကိုယ့္ အသက္ ရဲ႕အႏၱရာယ္ ကိုလဲကာကြယ္နိုင္တယ္…သူတပါးရဲ႕အသက္ကိုလဲကယ္တင္နိုင္တယ္……အသုံးခ်တဲ့လူရဲ႕အေပၚမွာမူတည္

ျပီးေတာ့တန္ဖိုးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္........မဟုတ္ဘူး....မဟုတ္ေသးဘူး…………………………..သူတပါးကို

ထိခိုက္နာက်င္ေစတာမွလက္နက္မဟုတ္ဘူး….သူတပါးကိုၾကင္နာယုယျခင္း…ရံခါအညံ့ခံေပးျခင္း…အညံ့ခံ

တာမဟုတ္ဘူး..အရွဴံးေပးတာ….ဟာ…အရွဴံးေပးတာလဲမဟုတ္ေသးဘူး…ခြင့္လႊတ္နားလည္ျပီးသည္းခံေပးတာ…

အဲ့ဒါဟာလည္း လက္နက္ပဲ…ေမတၱာလက္နက္နဲ႕ခႏၱီလက္နက္……..ဒါေပမဲ့ ေမတၱာနဲ႕ခႏၱီဆိုတာ အရွဴံးေပးတာမဟုတ္ဘူး…..အနိုင္ယူတာ…….ေမတၱာဆိုတာ သူတပါးအက်ိဳးကိုလိုလားတာ……ခႏၱီဆိုတာ…. နားလည္ျပီးခြင့္လႊတ္ေပးတာ….ေလာကမွာ အမွားလုပ္တဲ့သူေတြရွိတယ္…အမွန္ကိုမျမင္တဲ့သူေတြရွိတယ္ ..အဲ့ဒိလူေတြက သူတို႕ရဲ႕အမွားကို အမွားလို႕မျမင္နိုင္ရွာဘူး…သနားဖို႕အေတာ္ေကာင္းတယ္ …အဲ့ဒိသနားစရာလူေတြကိုပဲသနားရမွန္းမသိ…ေထာက္ခံတဲ့သူေတြရွိသလို…ဆန္႕က်င္ရန္ျဖစ္နသူလဲရွိတယ္ ….ျပီးေတာ့…သူေတာ့အမွန္ကိုသိပါေစ…သူ႕ရဲ႕ေနာက္လိုက္ေတြလဲ…အမွန္တရားကိုနားလည္ဆည္းကပ္နိုင္

ပါေစ…သူ႕ေၾကာင့္ဒုကၡေရာက္ၾကရမဲ့သတြါေတြလဲ…အဲ့ဒိဆင္းရဲျခင္းမွလြတ္မာက္ပါေစ..ဆိုတဲ့ေစတနာေမတၱာ

နဲ႕ သည္းခံေနတဲ့သူေတြ….ေစာင့္ၾကည့္ဆုံးမေနတဲ့သူေတြ….အနစ္နာခံေနတဲ့သူေတြ စသျဖင့္ေလာကမွာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္….မင္းကဘယ္လူတန္းစားထဲမွာပါမွာလဲ….အမိုက္အမဲပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာလား၊အမိုက္အမဲေတြ

ကို ေထာက္ခံတဲ့လူတန္းစားထဲမွာလား၊ရန္တုျဖစ္ေနတဲ့လူတန္းစားထဲမွာလား……..ဒါမွမဟုတ္..အဲ့ဒိလူ

သားေတြကိုအသက္နဲ႕ရင္းျပီး ေစာင့္ၾကည့္သည္းခံဆုံးမျပီးေလာကကိုကူညီေဆာင္မမဲ့လူတန္းစားထဲမွာ

ပါမလား…မင္းေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္…။ျပီးေတာ့…………ျပီးေတာ့…..။

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၁၃)

အခန္း(၁၃)
 

လူ႕ဘဝအဓိပၸါယ္ႏွင့္ကိုရင္သာဂိ

                  လူအလုပ္ မရွိေတာ့ ေပြ၏၊  စိတ္အလုပ္  မရွိေတာ့ ေလ၏…လူၾကီးသူမမ်ား၏မွတ္သားစရာ 

ေလးတခြန္းနဲ႕ အတူ  ေလာကၾကီးရွိဘဝ ဟူေသာ  စကားလုံး၏  အဓိပၸါယ္ကိုစဥ္းစားၾကည့္ လိုက္ခ်င္သည္။  ဘဝ၏ အဓိပၸါယ္ ကိုဥာဏ္မွီသေလာက္ ဖြင့္ဆိုၾကည့္ခ်င္သည္။ယေန႕အ ျပီးသတ္ဖတ္မည္ ဟု စိတ္ကူး ထားေသာ စာအုပ္ကိုလွမ္ၾကည့္လိုက္ျပီးမွစာေၾကာင္းမ်ားကိုျမင္၍   စိတ္ပ်က္သြားဟန္ျဖင့္ျပန္ပိတ္ လိုက္သည္။ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူေလာင္ေနေသာ ေန၏အပူရွိန္ႏွင့္အတူ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္လာေသာ ေလသည္     ကိုရင္သာဂိ    သီတင္းသုံး      ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းၾကီး၏ ေလသာျပဴတင္းေပါက္ကို ေက်ာ္ျဖတ္၍ တခ်က္ေဝွးရမ္းသြားသည္။     ၄င္းေဝွ႕ယမ္းသြားေသာေလေျပတခ်က္ႏွင့္အတူ ကိုရင္ သာဂိ၏စိတ္အစဥ္ပါေမ်ာပါသြားေလသလားဟုထင္ရသည္။ဖတ္လက္စ စာအုပ္ကိုေဘးတြင္ခဏခ်ထားခဲ့ျပီး ေက်ာင္းေအာက္သို႕ဆင္းလာသည္။

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၁၂)

အခန္း(၁၂)ယဥ္ေက်းမႈနဲ႕ကိုရင္သာဂိ

  

         

               ကုိရင္သာဂိသည္ ကိုရင္ဝတ္ဖို႕ အတြက္ အခ်ိန္ကာလ အတိုင္းအတာ တခုထ္ိၾကာျမင့္စြာေစာင့္

ဆိုင္းခဲ့ရသည္။ အခု မိမိရဲ႕ ဆႏၵအတိုင္း ကိုရင္ ဝတ္ခြင့္ရခဲ့ေပျပီ။  ရရွိခဲ့ေသာ အခြင့္အေရးကို  လက္လြတ္မ

ခံသင့္    ဟု နားလည္သည္။    အခြင့္သာခိုက္မွ မလိုက္ခ်င္လွ်င္ အမိုက္နင့္ျပင္ ရွိေသးေလလိမ့္လား၊ အခြင့္

သာဆဲမွ  မခဲခ်င္လွ်င္  အလြဲနင့္ျပင္  ရွိေသးေလလိမ့္လား၊    အခြင့္သာတုန္းမွ  မရုန္းခ်င္လွ်င္  အရံႈးနင့္ျပင္

ရွိေသးေလလိမ့္လား  စသည္  စသည္ျဖင့္ ငယ္စဥ္  ေတာင္ေက်းကေလး  ဘဝကတည္းက ဆရာေတာ္ၾကီး

ကုိုယ္တိုင္ ႏႈတ္တိုက္ သင္ၾကား ေပးထားသည့္ အဆုံးအမ လကၤာပိုဒ္ေလးမ်ားကို အထပ္ထပ္အခါခါရြတ္ဆို

သည္။   ႏွလုံးသား  ေရးရာမ်ားကို   ကာမတဏွာ အျဖစ္ျဖင့္ လည္းေကာင္း၊  သံသရာ    လည္ပတ္ျခင္း၏  အေၾကာင္း    အျဖစ္ျဖင့္  လည္းေကာင္း   ရႈျမင္နိုင္ေအာင္   ၾကိဳးစား၍   မရခဲ့ေသာ္လည္း မိမိဝတ္ဆင္ထား

ေသာအရာ (သကၤန္း) သည္ ဘုရားပေစၥကဗုဒၶါ  စေသာ ပုဂိၢဳလ္ျမတ္တို႕၏ အသုံးအေဆာင္ပါလား ဟူသည့္

အသိတစ္ခ်က္ေၾကာင့္  သကၤန္းႏွင့္ ႏွလုံးသားေရးရာ မ်ားကို  စည္းတဖက္ျခား ေစနိုင္ခဲ့သည္။   ထို႕ေၾကာင့္

ေရႊရီ ဟူေသာနာမည္ႏွင့္ ရင္ခုန္သံ ဟူေသာ ခံစားခ်က္ မ်ားသည္ပင္လွ်င္ စၾကာဝဠာ တံတိုင္းၾကီး၏ အျပင္

ဘက္တြင္ေရာက္ရွိေနေပျပီ။

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၁၁)

အခန္း(၁၁)ေမာ္နီတာ သီတာဦး

 "ေမာ္နီတာ လုပ္ခ်င္တဲ့သူလက္ညိႈးေထာင္’’

ဆရာမ ေဒၚျဖဴျဖဴေအာင္မွ စာသင္ခန္းအတြင္းရွိ တပည့္မ်ားအား ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ သီတာဦးက ပထမဦးဆုံး  လက္ညိႈးေထာင္လိုက္သည္။   အတန္းသူ အတန္းသားအားလုံးက     အံ့ၾသေသာ အၾကည့္ျဖင့္ဝိုင္းၾကည့္ၾကသည္။  အခ်ိဳ႕ကလဲ ေလွာင္ခ်င္ၾကသည္။  အခ်ိဳ႕ကလဲ ေျပာင္ခ်င္ၾကသည္။   အခ်ိဳ႕ကလဲ      ခ်ီးမြမ္းလိုဟန္ရွိၾကသည္။   အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္  ၄င္းတို႕မွာ  သီတာဦး ႏွင့္ရွစ္တန္း   ကိုအတူေအာင္ခဲ့သူမ်ားျဖစ္ျပီး             သီတာဦးမွာအတန္းထဲတြင္အငယ္ဆုံးျဖစ္သည္ကိုအားလုံးလိုလိုက

သိထားၾကေသာေၾကာင့့္္္ျဖစ္သည္။သီတာဦး  ကေတာ့ ေထာင္ထားသည့္    လက္ညိႈး ကိုျပန္မခ်ေသးဘဲ  ဆရာမကိုသာ  မ်က္ႏွာမူထားသည္။ၾကည္လင္ျခင္း၊  ရဲရင့္ျခင္း၊  တည္ျငိမ္ျခင္း   တို႕ကအျပည့္။   ခဏအၾကာတြင္ ကိုးတန္းကို တစ္ႏွစ္က်ျပီးသူနိုင္လင္းကထပ္္ေထာင္လိုက္သည္။

                           ဆရာမက "ကဲေမာ္နီတာ လုပ္ခ်င္တဲ့သူ ဒီႏွစ္ေယာက္ပဲလား၊ တျခား ဘယ္သူ ရွိေသး လဲ"  ဟုေမးသည္။အားလုံးက ဆိပ္ဆိပ္ေနသျဖင့္ဆရာမက ဆက္လက္၍..        "သမီးက လက္ညိႈး အရင္ ေထာင္ တယ္ ဆိုေတာ့ ဘာျဖစ္လို႕ေမာ္နီတာလုပ္ခ်င္ရတာလဲ ဆိုတာကို အတန္းေဖာ္ ေတြနဲ႕  ဆရာမ သိရေအာင္ ေျပာျပလို႕ရမလားသီတာဦး"…

                "ဟုတ္ကဲ့..ဆရာမ…သမီးအေနနဲ႕သူမ်ားရဲ႕ေနာက္လိုက္မလုပ္ခ်င္တာရယ္၊သမီးကိုယ္တိုင္စံျပ တစ္ေယာက္အျဖစ္နဲ႕ အတန္းေဖာ္ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြရဲ႕အေရွ႕မွာေနျပသြားခ်င္တာ ရယ္ ေၾကာင့္ ေမာ္နီတာ လုပ္ခ်င္တာပါ"ဟုေျပာလိုက္သည္။အားလုံးက ေကာင္းခ်ီးေပးသည့္ အၾကည့္မ်ားႏွင့္ဝုိင္းၾကည့္ၾကသည္။ဆရာမ ျဖဴျဖဴေအာင္ကလည္း ႏွစ္လိုအားရသည့္ဟန္အျပည့္။နိုင္လင္း

ကေတာ့ မသိမသာမ်က္နွာတစ္ခ်က္မဲ့သြားသည္။

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၁၀)

အခန္း(၁၀) ပညာသည္ သားအမိ

ေဗဒင္တြက္ခ်င္လို႕ပါရွင္…                                                                                                                                                                 ပဲခူးျမိဳ႕    ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားအေရွ႕ဘက္မုဒ္   ဦးခႏၱီေစာင္းတန္း၌  အခင္းကို က်က်နနခင္းလွ်က္တင္ပလႅင္ ဖဲြ႕ထိုင္ျပီး ပုတီးစိတ္ေနဟန္ရွိေသာ ေဗဒင္ဆရာအား သီတာဦးကေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။  ၄င္းေဗဒင္ဆရာ သည္  အသက္ေလးဆယ္ခန္႕ ရွိ၍   ညိုပုတ္ပုတ္တီရွပ္အက်ႌီၤကို၀တ္ထားသည္။ခါးကိုဆန္႕လွ်က္မ်က္လုံးကို   စုံမိွတ္ျပီး ပါးစပ္  ကလည္းမည့္သည့္  အရာမ်ားကို  ရြတ္ဖတ္ေနသည္မသိရြတ္ဖတ္ေနသည္။    သီတာဦးမွာ အသက္ဆယ့္ငါးႏွစ္ခန္႕ရွိျပီး  ဟသၤသာကုန္းမွေန၍ ပဲခူးျမိဳ႕အမွတ္(၃)ေက်ာင္းတြင္ (၉)တန္း တက္ေရာက္ေနသူျဖစ္သည္။  ဟသၤာကုန္းႏွင့္  အမွတ္(၃)ေက်ာင္းသည္ အလြန္ေဝးျပီး ၄င္းထက္နီးေသာ ေက်ာင္းမ်ားရွိပါေသာ္လည္း သီတာဦးက၄င္းေက်ာင္းကိုသာ တက္လိုသည္  ဟုဆို၍ မိခင္ေဒၚသီမွ ၄င္း၏ဆႏၵကို လိုက္ေရာကာ အမွတ္(၃)ေက်ာင္း၌အပ္ေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။  သီတာဦးသည္ ေက်ာင္းသြားတိုင္း ဦးခႏၱီေဆာင္းတန္းၾကီးကို ေျခလွ်င္ေလွ်ာက္ျပီး ေရႊေမာ္ေဓာ္ဘုရား အေနာက္ဘက္မုဒ္ သို႕ ေရာက္မွာသာလွ်င ္ကားစီး၍ ေက်ာင္းသို႕ဆက္သြားေလ့ရွိျပီး  အျပန္၌လည္း ထိုနည္းအတိုင္းေက်ာင္းမွ ေရႊေမာ္ေဓာဘုရား အေနာက္ဘက္မုဒ္သို႕ ကားစီးျပီး ဦးခႏၱီေဆာင္းတန္းမွ လမ္းေလွ်ာက္ျပီး ျပန္လာျခင္းျဖစ္ သည္။  လမ္းမေလွ်ာက္ဘဲ ကားစီး ခရီးအစ အဆုံးကားစီး၍ရနိုင္ေသာ္လည္း ဤသို႕လမ္းေလွ်ာက္ျခင္းမွာ က်မၼာေရးေလ့က်င့္ခန္း  အထူးလုပ္စရာမလိုေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊  ေန႕စဥ္ေရႊေမာ္ေဓာဘုရားၾကီးကို ဝင္ေရာက္   ဖူးေမွ်ာ္နိုင္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း   အလြန္ႏွစ္သက္ဖြယ္ရာ  ျဖစ္သည္     ဟုသီတာဦးက ခံယူထားသည္။                           ထို႕ေၾကာင့္ေဒၚသီက ၄င္းအသြားအျပန္အတြက္ အစစအရာရာအစဥ္ေျပေအာင ္စီစဥ္ေပးေသာ္ လည္း ဤနည္းျဖင့္သာ  ေက်ာင္းသြားေက်ာင္းျပန္ျပဳခဲ့သည္။အခုလည္းေက်ာင္းမွ အျပန္တြင္ ေရႊေမာ္ ေဓာ္ ဘုရားကိုဖူးေျမာ္ျပီး ဦးခႏၱီေဆာင္းတန္းတြင္ ေတြ႕ေသာ ေဗဒင္ဆရာအား သြားေရာက္ေျပာၾကား ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ေဗဒင္ဆရာသည္ ၄င္း၏ေရွ႕တဲ့တဲ့၌ေအာင္နိမိတ္ေဆာင္ေသာဟူသည့္ စာလုံးငယ္ အား အေပၚ တြင္ ေရး၍ ၄င္းေအာက္၌ ဆရာေအာင္ဟူေသာ နာမည္ကို စာလုံးၾကီးၾကီးျဖင့္ေရးသားထား ၏။ ေဗဒင္ ဆရာသည္ မၾကားဟန္ျပဳေနျခင္းေလာ တကယ္ပဲမၾကားျခင္းေလာ။မည္သည့္အေၾကာင္းေၾကာင့္ရယ္မသိ ဘာမွ်ျပန္မေျပာပဲ ရွိသျဖင့္ ေနာက္တၾကိမ္ထပ္ေျပာလိုက္သည္။

ေဗဒင္တြက္ခ်င္လို႕ပါ ရွင့္…..

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၉)

အခန္း(၉)ကိုရင္သာဂိ

 

      ျပာလဲ့ေတာက္ပျပီး မိုးတိမ္ကင္းရွင္းေနေသာ ေကာင္းကင္ျပာၾကီး၏ေအာက္တြင္ တေယာက္တည္း မတ္မတ္ ရပ္ရင္း တစုံတရာကိုိစူးစိုက္ၾကည္ရႈေနမိ၏။ေလသည္ တခါတရံတြင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း တိုက္ခတ္ လာျပီး တခါတရံေလႏုေအးေလးတိုက္ခတ္၏။သာဂိ၏စိတ္သည္လည္း ၄င္းတိုက္ခတ္ေနေသာ ေလ၏ သ႑ာန္ ႏွင့္တူစြာ ျငိမ္သက္လိုက္လႈပ္ရွားလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေန၏။ေကာင္းကင္ျပာကိုေနာက္ခံထားလွ်က္ရွိေသာ

 ေရႊရီ၏အျပဳံးေလးမ်ားေပၚလာလွ်င္ သာဂိ၏နူးုည့ံေသာစိတ္အစဥ္သည္ လႈပ္ခတ္ေရြလွ်ားလာျပီး မင္းေပးခဲ့တဲ့ ကတိေတြဟာ အေပ်ာ္တမ္းမဟုတ္ဘူး သာဂိ          ဟူေသာအသံနဲ႕  အတူေပၚလာေသာ   အဘခ်ိဳ၏ မ်က္နွာ ကိုျမင္လွ်င္ ျငိမ္သက္ ေအးေဆးသြားတတ္၏။ သာဂိ၏ ခႏၶၶာကိုယ္ တည္းဟူေသာ နိုင္ငံေတာ္တခုတည္းတြင္ႏွလုံးသားသည္တခါတရံမင္းမူအုပ္စိုး၍တခါတရံတြင္အသိဥာဏ္တည္းဟူေသာ

ဦးေႏွာက္ကမင္းမူအုပ္စိုး၏။အသိဥာဏ္နွင့္ႏွလုံးသားထိုးစစ္ထိုးေနျခင္းဟုလည္းဆိုနိုင္၏။အသိဥဏ္က

အနိုင္ရေသာအခါတြင္အဘခ်ိဳသည္ဦးစားေပးအဆင့္သို႕ေရာက္လာ၏။ႏွလုံးသားကအနိုင္ရေသာအခါတြ

င္ေရႊရီသည္ ဦးစားေပးအဆင့္သို႕ေရာက္လာ၏။၄င္း ေရႊရီႏွင့္ အဘခ်ိဳတို႕၏မ်က္နွာမ်ားကိုျမင္ေယာင္လာမႈသည္တျဖည္းျဖည္းျမန္လာ၏။ထို႕ေၾကာင့္သာဂိ၏ စိတ္ျဖစ္စဥ္ေျပာင္းလဲမႈသည္လည္း လႈပ္ရွားလိုက္ ျငိမ္သက္သြားလိုက္ႏွင့္ျဖစ္လာ၏။ကိုယ့္ခံစားမႈေဝဒနာကို ကိုယ္တိုင္ျပန္သုံးသပ္မိ၏။ ၄င္းေဝဒနာကိုမၾကိဳက္။ လုံးဝမခံစားလို။ သို႕ေသာ္ ၄င္းမ်က္နွာႏွစ္ခုသည္ တျပိဳင္နက္ေပၚလာသည္ဟု ထင္ရေလာက္ ေအာင္ ျမန္ဆန္ လာခဲ့သည္။မခံစားနိုင္တဲ့အဆုံး သြားၾက သြားၾက ငါ့အနားကိုဘယ္သူမွမလာနဲ႕သြားၾက     ဟု ထ ေအာ္ျပစ္လိုက္သည္။

          ဆရာေတာ္က ေရလာတိုက္သည္။ သာဂိ စိတ္ကိုျငိမ္ျငိမ္ထား။ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သမွ်ေတြ အားလုံးကို ခဏေလာက္ ၾကိဳးစားျပီး ေမ့ထားလိုက္ ဟုေျပာ၍ ပုတီးတကုံး ေပးျပီး ျပန္ၾကြသြားသည္။ အိမ္မက္မက္၍ ထေအာ္မိေၾကာင္းကိုသိ၍ အနည္းငယ္လန္႕မိသလို ရွက္လည္းရွက္မိသည္။ နဖူးျပင္ေပၚမွ စီးက်ေနေသာ ေဇာေခၽြးမ်ားကို  လက္နဲ႕  ပြတ္သပ္လိုက္ရင္း           ဆရာေတာ္  လာခ်ေပးသြားသည ့္      ေသာက္ေရကို
ေသာက္ျပီး  အိပ္မက္ဆိုတာ  မိမိကိုယ္တိုင္ျပဳလုပ္ခဲ့တဲ့အရာေတြ၊  ၄င္းအရာေတြနဲ႕   ဆက္စပ္ကိရိယာေတြ၊ေနရာေဒသေတြ၊ ျပီးေတာ့ေနာက္ အနာဂတ္မွာျဖစ္လာမဲ့အရာေတြ၊ အဲ့ဒိသုံးခု ထဲကတခုခုက မိမိရဲ႕မသိစိတ္မွာ လာေရာက္ကပ္ျငိျဖစ္ေပၚလာျခင္းပဲျဖစ္တယ္ လို႕ဆရာေတာ္ မိန္႕ၾကားခဲ့တဲ့စကား ဟာသိပ္မွန္တာပါလားဟု ေတြးရင္း သက္ျပင္းရွည္ၾကီး တခုကိုခ်လိုက္သည္။    

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၈)

အခန္း(၈)ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႕သာဂိ

     သာဂိသည္ အရိုက္ခံထားရေသာ ဒါဏ္ရာမ်ား အနည္းငယ္ သက္သာစျပဳလာျပီျဖစ္၍ ေက်ာင္းျခံထဲသို႕ ဆင္း၍ တံျမတ္စီးလွည္း၏။ ျမက္ေပါက္၏။ ေက်ာင္းတြင္းသန္႕ရွင္းေရးအားလုံးကိုတတ္နိင္သေလာက္လိုက္
လုပ္၏။ ထိုသို႕လုပ္ေနစဥ္ ေရႊရီ၏ မ်က္နွာေလးကို လဲတစိမ့္စိမ့္ျမင္ေယာင္ေနမိ၏။သူ၏ အျမင္တြင္ ေရႊရီသည္လွ၏။ေခ်ာ၏။ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းလာ၏။ျမင္ျပီးရင္း ျမင္ခ်င္ ၾကည့္ျပီးရင္း ၾကည့္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ကို ဆဲြေဆာင္မႈမ်ားလည္း ရွိေန၏။ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊရီသည္ ကေလး ေလးတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ပါလား ဟူေသာအသိလည္း ဝင္လာ၏။တမနက္ခင္းလုံး ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ေရႊရီ၏ ေခၽြးသီ္း ေခၽြးေပါက္ေလးမ်ား စို႕ျပီး အသားေရစစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးကိုသာ ထပ္ခါတလဲလဲ ျမင္ေယာင္ ေန၏။ေပါက္တူးႏွင့္ ေပါက္ထုတ္ေနေသာ ျမတ္ခင္းစိမ္းမ်ားကို ျမင္လွ်င္ ေရႊရီ၏

 ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ပါးသိုင္းေမႊး ႏုႏုစိမ္းစိမ္းေလးေတြကို အစားထိုးျမင္ေယာင္လာ၍ ျမက္ပင္မ်ားကိုပင္ ေပါက္တူးျဖင့္ မေပါက္ရက္ နိုင္ ေအာင္ျဖစ္ခဲ့၏။ေဆာင္းရနံ႕ပင္မကုန္တတ္ေသးေသာ တေပါင္းလ၏ ဓါတ္သက္မ်ားေၾကာင့္ စြတ္ဆိုလွ်က ္ရွိ သာ သစ္ပင္ငယ္မ်ားကို ခုတ္ထုတ္ခါနီးတြင္ ေရႊရီ၏ နဖူးျပင္မွ စီးက်ေနေသာ ေခၽြးသိီ္း ေခၽြးေပါက္ေလး မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ခံစား၏။ထိုစဥ္ လွ်က္တပ်က္အေတြးတခ်က္လည္းဝင္လာ၏။ေရႊရၤီ္ေတာင္ ကေလး မဟုတ္ ေတာ့ ဘူးဆိုေတာ့ ငါလဲ လူၾကီးစာရင္းဝင္ေနျပီေပါ့…..ဟုတ္တယ္ ငါ့အရြယ္လည္း ငယ္မွ မငယ္ ေတာ့ ဘဲ လူၾကီးတေယာက္နဲ႕တူေအာင္ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံ ေျပာဆိုတတ္ဖို႕လိုလာျပီ။ငါ့ရဲ႕အေတြးေတြကို အရမ္း ကာေရာ လႊတ္ထားဖို႕မသင့္ေတာ့ဘူး….စသည္ျဖင့္ ေတြးမိ၏။ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊရီနဲ႕ ပတ္သက္ေသာ ခံစားခ်က္အေတြးမ်ားကို လဲ ဆက္လက္ေတြးဆ ဖို႕မသင့္ေတာ္ဘူး။ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ ္….ဟု ေတြးရင္း အဘခ်ိဳ၏ မ်က္နွာကိုလည္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာေတာ့၏။ေပးထားတဲ့ ကတိ နဲ႕လိုက္နာသင့္ တဲ့ လမ္းညႊန္မႈျပီးေတာ့ …….ျပီးေတာ့….ျပီးေတာ့………အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေခါင္းကိုခါရမ္းျပစ္လိုက္၏။

          ေက်ာင္းေပါက္ဝတြင္ လူသံအခ်ိဳ႕ကိုၾကားလိုက္ရ၏။သာဂိ ဟု မိမိနာမည္အားေျပာဆိုလိုက္ေသာ အသံလည္းပါ၏။ဘာပါလိမ့္ ဟုေတြးျပီး ေက်ာင္းေရွ႕သို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ေရႊရီနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေတြပါလား။အေတြးထဲတြင္ ေရႊရီနဲ႕ အဘခ်ိဳေနရာလုေနစဥ္ ေရႊရီက လက္ဦးမႈယူျပီး သူ႕ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္လာေလျပီ….မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္၍ပင္ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကိုပင္ဆက္လုပ္ေနရင္း အင္း… ေရႊရီ.. ေရႊရီ ငါ့ဘဝၾကီးထဲမွာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ဆက္လက္ ေနရာ ယူေနဦး မွာလဲ….အေတြးစမ်ားသည္ ေတာင္စဥ္ေရမရႏွင့္ ေဆာက္တည္မႈမ်ားအားလုံးကို ကိုက္စားဝါးမ်ိဳသြားသည္။

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၇)

အခန္း(၇)ကပၸိယ သာဂိ

              အေရွ႕ အရပ္မွ  ထြက္ေပၚလာေသာ   ေနမင္းၾကီးသည္   တေန႕တာ    မိမိ၏         တာဝန္ မ်ားကို    ထမ္းေဆာင္ျပီးျပီ   ျဖစ္၍   အနားယူ   အိပ္စက္ေတာ့မည္    ျဖစ္၏။      ခင္သာရြာေလး၏ဆည္း ဆာ ခ်ိန္အလွ      သည္     အေရွ႕ဘက္  တြင္   လယ္ကြင္းက်ယ္ၾကီးမ်ား     ႏွင့္         အေနာက္ဘက္ တြင္ပုကြကြ  အပင္ငယ္မ်ားဟိုတအုပ္ဒီတအုပ္       ေပါက္ေရာက္   ေနၾကျပီး     ေတာင္ဘက္တြင္ေတာ့    အလြန္တရာ     လွပသည့္      သဲေခ်ာင္းၾကီး   တခုက      ကာရံထား သည္။          ေျမာက္ဘက္ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္    ဟိုတစု           ဒီတစု           တဲငယ္ေလးမ်ားရွိသည္။   ဆည္းဆာခ်ိန္   လည္းျဖစ္ႏြားမ်ားကိုခ်ည္တိုင္ပို႕သည့္အခ်ိန္လည္း     ျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္    ႏြားေက်ာင္းသား    တို႕၏ ေအာ္ဟစ္သံမ်ား       ၾကိမ္းေမာင္းသံမ်ား     အျပင္ႏြား    တို႕၏    တြန္ၾကဴးသံ     ကိုလည္း       ၾကားေနရမည္ျဖစ္သည္။      ႏြားအုပ္မ်ား၏     ေျပလႊား   ေဆာ့ကစားမႈနဲ႕     အတူ   ႏြားေက်ာင္းသား  တို႕၏   လိုက္လံထိမ္းေက်ာင္းမႈ        မ်ားေၾကာင့္          ဖုံလုံးၾကီး    မ်ားလည္း    တလိမ့္လိမ့္       တက္ေနမည္ျဖစ္သည္။၄င္းသည္ပင္       ခင္သာရြာေလး ၏     ဆည္းဆာ   အလွတပါး         ျဖစ္ေပ သည္။      ဒိအျပင္ေတာ့ညို႕ညို႕မႈိုင္းမႈိင္း   ေရးေတးေတးသာ   ျမင္ရေသာအေရွ႕ေတာင္ၾကီးႏွင့္သစ္ပင္ငယ္ အခ်ိဳ႕ကိုပင္     ထင္ထင္ရွားရွား     ျမင္ေနရေသာ      ပဲခူးရိုးမၾကီး။     ၄င္းအား    ေက်ာ္ခြလုဆဲဆဲ        ျဖစ္ေနေသာ    ဝိုင္းစက္စက္     နီျမန္းျမန္းႏွင့္     ေနမင္းၾကီး။မိမိအတြက္အလြန္တရာတန္ဖိုးၾကီးမား လွသည့္      အဘခ်ိဳ     ဟူေသာ       ေနမင္းၾကီး တဆူ    ေပ်ာက္ကြယ္သြားျပီး       ျဖစ္၍    ႏွေမ်ာ တသျဖစ္ခဲ့ ရေသာ    သာဂိ   အဖို႕    ေန႕စဥ္    ဝင္ထြက္   သြားလာ   ေနေသာ     ေနမင္းတဆူ  ျပန္ဝင္  သြားျခင္း                 အတြက္  ဘာမွ    မထူးဆန္းေတာ့။        ထူဆန္းေနသည္ကတခါမွမျဖစ္ဖူးေသာ   တုန္လႈပ္ စိတ္။       မွန္သည္။        သာဂိတေယာက္        အလြန္ပင္    တုန္လႈပ္     ေျခာက္ျခားမႈ တခုကို      ခံစားေနရသည္။         တကယ္ေတာ့လည္း      ဒီကိစၥ   အတြက္     နဲ႕ေတာ့    တုန္လႈပ္ေနစရာမလို    ဟု နားလည္ခဲ့သည္။     သို႕ေသာ္   မ်က္နွာပူသည္။     ဘယ္လို    လုပ္ရပါ့မလဲ။       အမ်ိိဴးမ်ိဴးစဥ္းစားသည္။    လူတေယာက္သည္              မိမိ   ကိုယ္တိုင္   အျပစ္  တခုုကို    က်ဴးလြန္     ထားပါက၄င္းအျပစ္      အတြက္     တုန္လႈပ္ေနမည္   မွာ    ဓမၼတာ   ပင္        မဟုတ္ပါေလာ။      မ်က္ႏွာပူမည္။ျပီးေတာ့    ငါ့ရဲ႕        အမွား  အတြက္    သက္ဆိုင္သူ    ေတြက    ဘယ္လို   တုန္႕ျပန္ၾကမွာလဲ    စသည္ျဖင့္   ေတြးေတာ  ေနမည္လဲ    မလြဲေပ။    သာဂိလည္း    ၄င္း  သေဘာတရား   ကို မလြန္ဆန္      နိုင္သျဖင့္    ေခါင္းခဲေနျပီ     မဟုတ္ပါေလာ။        ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္   လာမဲ့ေဘး     ေျပးေတြ႕တာပဲ       ေကာင္းပါတယ္…   မႈိင္ေတြေနလို႕    ဘာအက်ဳိး    ရွိမွာလဲ       ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ပါေစေတာ့…     ဟုေတြး၍     ဦးေထြးနဲ႕ ေဒၚေအးပုံ   တို႕၏အိမ္   တည့္တည့္ သို႕   ေခါင္း ငိုက္စိုက္ က်လွ်က္   ေလွ်ာက္လာခဲ့သည္။ဦးေထြးနွင့္   ေဒၚေအးပုံမွာ၄င္းေက်ာင္းေနေသာ  ႏြား မ်ား၏   ပိုင္ရွင္မ်ား   ျဖစ္ၾက၍    အလုပ္ရွင္  ဟုဆိုလွ်င္လည္း   မမွားေပ။       သို႕ေသာ္     သာဂိ၏    ခ်စ္ခင္  ႏွစ္လိုဖြယ္     စိတ္ထားေလး   ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ ၄င္းတို႕၏တဦးတည္းေသာသမီးျဖစ္သူ ေရႊရီ ကလည္း အကိုအရင္းတေယာက္လို  ခ်စ္ခင္ျပီး ႏြဲ႕ဆိုးေလးျဖင့္ ဆိုးသမွ်ကို သည္းခံအလိုလိုက္ေပး တတ္ေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း သာဂိကို သားအရင္းတေယာက္လိုပင္ခ်စ္ခင္ၾကသည္။

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၆)

အခန္း(၆)  ျဗဟၼစိုရ္ သာဂိ

   လင္းၾကက္တို႕တြန္ေနျပီျဖစ္၏။ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥျဖင့္ ျမိဳ႕သို႕တက္ၾကမည့္ႏြားလွည္းသံမ်ားသည္လည္း ၾကားေနရျပီျဖစ္သလို သစ္ခုတ္ဝါးခုတ္ရန္အတြက္ ေတာသို႕သြားၾကမည့္ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ လွည္းသံမ်ား လူသံမ်ားကိုလည္းၾကားေနရေခ်ျပီ။     ၄င္းအသံမ်ားသည္   ေန႕စဥ္ေစာေစာထေလ့ရွိေသာ       သာဂိအဖို႕

မထူးဆန္းေတာ့ေခ်။ ေန႕တဓူဝလႈပ္ရွားသြားလာျပီး ႏြမ္းကာမေအးရသည့္ ဝမ္းစာေရးအတြက္ လမ္းတကာေျပးေနရျခင္းသည္ပင္ ခင္သာရြာကေလး၏ အၾကီးက်ယ္ဆုံးေသာ ဘဝတိုက္ပဲြမ်ား မဟုတ္ပါေလာ။ထို႕ထက္ၾကီးမားေသာတိုက္ပဲြမရွိေတာ့။မိမိအတြက္အလြန္တရာတန္ဖိုးၾကီးမားသည့္ရတနာ

အိုးၾကီးသဖြယ္ တန္ဖိုးထား၍ အလြန္တရာမွ ထူးျခားေသာ အေၾကာင္းအရာမ်ားကိုေျပာဆိုတတ္ေသာ အဘခ်ိဳအား သက္ဆုံးတိုင္ ခ်ဥ္းကပ္ခစားေတာ့မည္ဟုဆုံးျဖတ္ထားခဲ့သည္။ဆုံးျဖတ္ထားသည့္အတိုင္းလည္း မိမိ၏ဆႏၵအတိုင္း သက္ဆုံးတိုင္ ဆည္းကပ္ခြင္ရခဲ့သည္မဟုတ္ပါေလာ။ ဆည္းကပ္ခြင့္ရလိုက္ပါသည္။ သို႕ေသာ္ ဘာရယ္ေၾကာင့္မသိ အဘခ်ိဳလဲက်သြားသည္။

ခင္သာဇာတိေမာင္သာဂိ (၅)

အခန္း(၅)အဘခ်ိဳရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီး နဲ႕ သာဂိ

  

          အဘခ်ိဳသည္ ၄င္းေသာက္ထားေသာ ေရေႏြးမ်ား သုံးအိုးေျမာက္ ကုန္သြားျပီျဖစ္၍ ထပ္မံလိုခ်င္ျငားေသာ္ လည္း သာဂိအား ေျပာခ်င္သည့္စကားမ်ားကိုကုန္ေအာင္မေျပာလိုက္ရမည္ ကို္စိုး၍ ထပ္တည္ခိုင္းျခင္းမျပဳေတာ့ပဲ ေရေႏြးကုန္ေနေၾကာင္းကို မသိေက်းကၽြန္ျပဳထားလိုက္သည္။ လင္းၾကက္ကတြန္လုဆဲ။ တခါတရံ ငွက္ဆိုးထိုးသံမ်ားကို က်ယ္ေလာင္စြာၾကားရ၍ တခါတရံတြင္ ရွည္လွ်ားစြာ ဆဲြဆဲြငင္ငင္ အူလိုက္ေသာ ေခြးတို႕၏အသံမ်ားမွအပ မည္သည့္အသံကိုမွ်မၾကားရ။ အေမွာင္ထုသည္ လေရာင္ကို ကိုက္စားဝါးမ်ိဳျပီး တေလာကလုံးကိုုုလႊမ္းျခံဳထားျပီတည္း။ ၄င္း အေမွာင္ထုၾကီးေအာက္မွာေတာ့ လူၾကီးနဲ႕လူငယ္ နားလည္မႈအျပည့္ ျဖင့္ ေတာင္းသူက ေတာင္း၍ေပးသူ ကလည္း ေပးေနသည္၊ ေျပာသူကေျပာ၍ ေမးသူကလည္းေမးေနသည္လူၾကီးကလည္း ငါလူၾကီးပဲ မင္းထက္ငါသိတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ စြတ္ေျပာေနျခင္းမဟုတ္သလို လူငယ္ကလည္း လူၾကီးေျပာသမွ်ကို မွတ္သားစရာ မ်ားအျဖစ္ျဖင့္ နာယူမွတ္သားေနသည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုစကားဝိုင္းေလးသည္ တရားစကားမ်ားကိုထည္သြင္းေဆြးေႏြးေနၾကျခင္းေၾကာင့္ မဂၤလာ ရွိေနျခင္း ကိုေတာ့ႏွစ္ဦးစလုံးက မသိပဲေနၾကမည္မဟုတ္ေပ။ ထို႕အတူႏွစ္ဦးစလုံးကလည္း ရပ္တန္႕ျပစ္လိုက္ဖို႕ အလိုမရွိၾက၊ ေရွ႕ဆက္လိုၾကသည္။ ေလာကၾကီး၏ အေမွာင္တိုက္တစ္ခုလုံးကို ဖေယာင္းတိုင္ငယ္တစ္ခုမွ ျဖိဳခြင္းေနသလို သာဂိ၏မရင္က်က္မႈနွင့္ လူသား သဘာဝေမြးရာပါ ေမာဟအခ်ိဳ႕ကို အဘခ်ိဳက ဥာဏ္ပညာအျဖစ္ေျပာင္းလဲေနသည္။ လူသားတစ္ေယာက္၏ အေရးေပၚလိုအပ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ဆည္းဆာခ်ိန္မွာတန္းတစ္ခုကို အခ်ိန္ႏွင့္ရင္း၍ ပင္ပန္းမႈနဲ႕ျငီးေငြ႕မႈမ်ားကို ဥေပကၡာျပဳရင္း အားျဖည့္ကူညီသူကလဲသာဂိျဖစ္ေနျပန္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

           လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္ မိမိအက်ိဳးစီ္းပြါးအတြက္ေရာ ေလာကၾကီး၏အက်ိဳးစီ္းပြါးအတြက္ပါ ဟန္ခ်က္ညီစြာျဖင့္ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနေသာ စကားဝိုင္းကေလး။ ထိုစကားဝိုင္းေလးတြင္ အဘခ်ိဳက မိမိေျပာလိုရာမ်ားဆက္လက္ေျပာဆိုရန္ အရွိန္ယူျပီး “ေအး သာဂိေရမင္း အဘကိုကူညီမယ္ဆိုရင္ လိုက္နာရမဲ့စည္းကမ္းေတြေတာ့ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့စည္းကမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားပါကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘဝတခုအတြက္ ဘယ္လို ေဘာင္ေတြနဲ႕ဘယ္လိုကန္႕သတ္ျပီးဘယ္လိုေလွ်ာက္လွမ္းမယ္လို႕ခ်မွတ္ထားသူ တေယာက္အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုစည္းကမ္းမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ဘာမွအေရးမၾကီးပါဘူး၊ မင္းက လူသားေတြကို ကူညီမယ္ဆိုေတာ့ ပထမဆုံးမင္းရဲ႕စိတ္ကိုျဖဴစင္ေနေအာင္ထားရမယ္"  ဟုေျပာလိုက္သျဖင့္သာဂိက “ စိတ္ကိုျဖဴစင္ေအာင္ထားတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုထားရမွအဘရဲ႕” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါအဘခ်ိဳက “ စိတ္ကိုျဖဴစင္ေအာင္ထားတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေလာဘေဒါသေတြနဲ႕မဖ်က္စီးဘူး သူမ်ားကိုလဲ ေလာဘေဒါသ ေတြနဲ႕ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္လို တဲ့စိတ္ မေမြးဘူးဆိုရင္ အဲ့ဒိ စိတ္ကေလးက ျဖဴစင္ေနတာေပါ့သာဂိရယ္”  ဟုေျပာျပီးဆက္လက္၍ “ ဒုတိယ အေနနဲ႕ ပညာတတ္ေအာင္   သင္ရမယ္”             ဟုေျပာလိုက္စဥ္   သာဂိက       “ဘယ္လိုပညာေတြကို

သင္ရမွာလဲအဘရဲ႕” ဟုျဖတ္ေမးလိုက္ျပန္ပါသည္။ အဘခ်ိဳကလည္း “ ပညာဆိုတာ အတတ္ ပညာနဲ႕ အသိပညာႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ကဲြ႕ အဘ အဓိက ထားဆိုလိုခ်င္တာကေတာ အသိပညာကိုဆိုလိုခ်င္ တာ ၊ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ အသိပညာကသာလွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုလည္း အထက္တန္းက်က် ဘဝကိုျမွင့္တင္ေပးနိုင္သလို သူတစ္ပါးရဲ႕ ဘဝေတြကိုလဲျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္ျမွင့္တင္ေပးနိုင္တယ္ကြဲ႕၊ ျပီးေတာ့ အသိပညာကိုအေျခခံျပီး အတတ္ပညာဆိုတာ ဆက္ျဖစ္လာနိိုင္တယ္၊ အသိပညာကိုအေျခခံျပီး တတ္လာတဲ့   ပညာကသာလွ်င္    ေလာကၾကီးအတြက္    ပိုျပီး      အသုံးတဲ့ တယ္သာဂိရဲ႕”   ဟုေျပာရင္း

သာဂိ “ဘာေမးစရာရွိဦးမလဲ” ဲဆိုတဲ့သေဘာ နဲ႕ေခတၱ ဆိတ္ျငိမ္ေနလိုက္သည္။ သာဂိကဘာမွမေမးေတာ့မွ ဆက္လက္၍ “ ေအး ပညာသင္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာလဲ ဘယ္ပညာကို သင္သင္ သင္ယူနည္းသုံးနည္းရွိတယ္” ဟုေျပာျပီး ရပ္တန္႕ေန၍ သာဂိက “ ဘယ္လိုနည္းေတြလဲ အဘခ်ိဳ” ဟုေမးလိုက္သည္။ “အဲ့ဒါပညာသင္နည္း သုံးနည္းဆိုတာ အမွန္တကယ္ကေတာ့ ဗုဒၶၶစာေပကို ေလ့လာတဲ့နည္းသုံးနည္းပါ၊ ဒါေပမဲ့ အဘက အဲ့ဒါကိုသေဘာက်လို႕ဘယ္လိုပညာရပ္ကိုပဲသင္သင္ အဲ့ဒိနည္းသုံးနည္း အျမဲႏွလုံးသြင္းျပီး သင္ယူေလ့ရွိတယ္” ဟုေျပာျပီး ဆက္လက္၍ “တို႕ျမန္မာျပည္ ဗုဒၶၶသာသနာ့သမိုင္းမွာ ဗုဒ္စ ဗုဒ္လယ္ ဗုဒ္ဆုံးဆိုတာရွိတယ္ ကြဲ႕ အ့ဲဒါကို မင္းၾကားဘူးလား” ဟုေမးလိုက္သည္။ သာဂိက “မၾကားဘူး”ေၾကာင္းေျပာ၍ အဘခ်ိဳက “ဗုဒ္စ ဆိုတာ တို႕ဗုဒၶေဂါတမျမတ္စြာက သာသနာကိုစတင္ထူေထာင္ခဲ့တယ္လို႕ဆိုလိုတယ္ကြဲ႕၊ ဗုဒ္လယ္ဆိုတာ ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္

စံေတာ္မူျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း မွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕တရားေတာ္ေတြကိုဖ်က္ဆီးမဲ့သူေတြမ်ား လာတာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းၾကာျမင့္လာတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အဓိပၸါယ္ေတြကရႈပ္ေထြးလာသလို သိဖို႕လဲပိုမိုခက္ခဲလာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါကို အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ဆိုတဲ့က်မ္းတတ္အေက်ာ္အေမာ္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ပါဠိကို ပါဠဘာသာနဲ႕ပဲျပန္လည္ဖြင့္ဆိုေရးသားခဲ့တယ္ကြဲ ၊ အဲ့ဒါကို အ႒ကထာလို႕ေခၚတယ္ကဲြ႕၊ ျမန္မာျပည္ကိုသာသနာ ေရာက္ျပီးေနာက္မွာေတာ့ က်မ္းတတ္အေက်ာ္အေမာ္ ျမန္မာဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေနာက္လာေနာင္သားေတြ ဗုဒၶၶစာေပကို လြယ္လင့္တကူ သင္ယူ ေလ့လာ နိုင္ဖို႕အတြက္ပါဠိျမန္မာႏွစ္ဘာသာ တဲြစပ္ျပီးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုေရးသားခဲ့တယ္ ၊ အဲ့ဒါကို ေတာ့ နိႆ်လို႕ေခၚတယ္၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဘဲြ႕ေတာ္ကိုေတာ္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဒ္လို႕ပဲေခၚခဲ့ၾကပါတယ္၊ အဲ့ဒိအတြက္ ျမန္မာ နိုင္ငံဗုဒၶၶစာေပသမိုင္းမွာ ဗုဒ္စ ဗုဒ္လယ္ ဗုဒ္ဆုံးဆိုတဲ့ စကားေပၚေပါက္ခဲ့တယ္၊ ဆိုလိုခ်င္တာက အဲ့ဒိအထဲမွာမွ ဗုဒ္လယ္ ျဖစ္တဲ့အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ရဲ႕အေၾကာင္းေလးကိုနည္းနည္းေျပာျပခ်င္တယ္၊