ခင္သာဇာတိေမာင္သာဂိ (၅)

အခန္း(၅)အဘခ်ိဳရဲ႕ေနာက္ဆုံးခရီး နဲ႕ သာဂိ

  

          အဘခ်ိဳသည္ ၄င္းေသာက္ထားေသာ ေရေႏြးမ်ား သုံးအိုးေျမာက္ ကုန္သြားျပီျဖစ္၍ ထပ္မံလိုခ်င္ျငားေသာ္ လည္း သာဂိအား ေျပာခ်င္သည့္စကားမ်ားကိုကုန္ေအာင္မေျပာလိုက္ရမည္ ကို္စိုး၍ ထပ္တည္ခိုင္းျခင္းမျပဳေတာ့ပဲ ေရေႏြးကုန္ေနေၾကာင္းကို မသိေက်းကၽြန္ျပဳထားလိုက္သည္။ လင္းၾကက္ကတြန္လုဆဲ။ တခါတရံ ငွက္ဆိုးထိုးသံမ်ားကို က်ယ္ေလာင္စြာၾကားရ၍ တခါတရံတြင္ ရွည္လွ်ားစြာ ဆဲြဆဲြငင္ငင္ အူလိုက္ေသာ ေခြးတို႕၏အသံမ်ားမွအပ မည္သည့္အသံကိုမွ်မၾကားရ။ အေမွာင္ထုသည္ လေရာင္ကို ကိုက္စားဝါးမ်ိဳျပီး တေလာကလုံးကိုုုလႊမ္းျခံဳထားျပီတည္း။ ၄င္း အေမွာင္ထုၾကီးေအာက္မွာေတာ့ လူၾကီးနဲ႕လူငယ္ နားလည္မႈအျပည့္ ျဖင့္ ေတာင္းသူက ေတာင္း၍ေပးသူ ကလည္း ေပးေနသည္၊ ေျပာသူကေျပာ၍ ေမးသူကလည္းေမးေနသည္လူၾကီးကလည္း ငါလူၾကီးပဲ မင္းထက္ငါသိတယ္ ဆိုတဲ့သေဘာနဲ႕ စြတ္ေျပာေနျခင္းမဟုတ္သလို လူငယ္ကလည္း လူၾကီးေျပာသမွ်ကို မွတ္သားစရာ မ်ားအျဖစ္ျဖင့္ နာယူမွတ္သားေနသည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုစကားဝိုင္းေလးသည္ တရားစကားမ်ားကိုထည္သြင္းေဆြးေႏြးေနၾကျခင္းေၾကာင့္ မဂၤလာ ရွိေနျခင္း ကိုေတာ့ႏွစ္ဦးစလုံးက မသိပဲေနၾကမည္မဟုတ္ေပ။ ထို႕အတူႏွစ္ဦးစလုံးကလည္း ရပ္တန္႕ျပစ္လိုက္ဖို႕ အလိုမရွိၾက၊ ေရွ႕ဆက္လိုၾကသည္။ ေလာကၾကီး၏ အေမွာင္တိုက္တစ္ခုလုံးကို ဖေယာင္းတိုင္ငယ္တစ္ခုမွ ျဖိဳခြင္းေနသလို သာဂိ၏မရင္က်က္မႈနွင့္ လူသား သဘာဝေမြးရာပါ ေမာဟအခ်ိဳ႕ကို အဘခ်ိဳက ဥာဏ္ပညာအျဖစ္ေျပာင္းလဲေနသည္။ လူသားတစ္ေယာက္၏ အေရးေပၚလိုအပ္ခ်က္တစ္ခုျဖစ္ေသာ ဆည္းဆာခ်ိန္မွာတန္းတစ္ခုကို အခ်ိန္ႏွင့္ရင္း၍ ပင္ပန္းမႈနဲ႕ျငီးေငြ႕မႈမ်ားကို ဥေပကၡာျပဳရင္း အားျဖည့္ကူညီသူကလဲသာဂိျဖစ္ေနျပန္သည္ မဟုတ္ပါေလာ။

           လူၾကီးႏွင့္ လူငယ္ မိမိအက်ိဳးစီ္းပြါးအတြက္ေရာ ေလာကၾကီး၏အက်ိဳးစီ္းပြါးအတြက္ပါ ဟန္ခ်က္ညီစြာျဖင့္ လႈပ္ရွားသက္ဝင္ေနေသာ စကားဝိုင္းကေလး။ ထိုစကားဝိုင္းေလးတြင္ အဘခ်ိဳက မိမိေျပာလိုရာမ်ားဆက္လက္ေျပာဆိုရန္ အရွိန္ယူျပီး “ေအး သာဂိေရမင္း အဘကိုကူညီမယ္ဆိုရင္ လိုက္နာရမဲ့စည္းကမ္းေတြေတာ့ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့စည္းကမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ားပါကိုယ္ကိုယ္တိုင္က ဘဝတခုအတြက္ ဘယ္လို ေဘာင္ေတြနဲ႕ဘယ္လိုကန္႕သတ္ျပီးဘယ္လိုေလွ်ာက္လွမ္းမယ္လို႕ခ်မွတ္ထားသူ တေယာက္အတြက္ေတာ့ ဘယ္ေနရာက ဘယ္လိုစည္းကမ္းမ်ိဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ဘာမွအေရးမၾကီးပါဘူး၊ မင္းက လူသားေတြကို ကူညီမယ္ဆိုေတာ့ ပထမဆုံးမင္းရဲ႕စိတ္ကိုျဖဴစင္ေနေအာင္ထားရမယ္"  ဟုေျပာလိုက္သျဖင့္သာဂိက “ စိတ္ကိုျဖဴစင္ေအာင္ထားတယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုထားရမွအဘရဲ႕” ဟု ေမးလိုက္ေလ၏။ ထိုအခါအဘခ်ိဳက “ စိတ္ကိုျဖဴစင္ေအာင္ထားတယ္ဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလဲ ေလာဘေဒါသေတြနဲ႕မဖ်က္စီးဘူး သူမ်ားကိုလဲ ေလာဘေဒါသ ေတြနဲ႕ပ်က္စီးေအာင္ လုပ္လို တဲ့စိတ္ မေမြးဘူးဆိုရင္ အဲ့ဒိ စိတ္ကေလးက ျဖဴစင္ေနတာေပါ့သာဂိရယ္”  ဟုေျပာျပီးဆက္လက္၍ “ ဒုတိယ အေနနဲ႕ ပညာတတ္ေအာင္   သင္ရမယ္”             ဟုေျပာလိုက္စဥ္   သာဂိက       “ဘယ္လိုပညာေတြကို

သင္ရမွာလဲအဘရဲ႕” ဟုျဖတ္ေမးလိုက္ျပန္ပါသည္။ အဘခ်ိဳကလည္း “ ပညာဆိုတာ အတတ္ ပညာနဲ႕ အသိပညာႏွစ္မ်ိဳးရွိတယ္ကဲြ႕ အဘ အဓိက ထားဆိုလိုခ်င္တာကေတာ အသိပညာကိုဆိုလိုခ်င္ တာ ၊ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ အသိပညာကသာလွ်င္ မိမိကိုယ္တိုင္ကိုလည္း အထက္တန္းက်က် ဘဝကိုျမွင့္တင္ေပးနိုင္သလို သူတစ္ပါးရဲ႕ ဘဝေတြကိုလဲျမင့္သည္ထက္ျမင့္ေအာင္ျမွင့္တင္ေပးနိုင္တယ္ကြဲ႕၊ ျပီးေတာ့ အသိပညာကိုအေျခခံျပီး အတတ္ပညာဆိုတာ ဆက္ျဖစ္လာနိိုင္တယ္၊ အသိပညာကိုအေျခခံျပီး တတ္လာတဲ့   ပညာကသာလွ်င္    ေလာကၾကီးအတြက္    ပိုျပီး      အသုံးတဲ့ တယ္သာဂိရဲ႕”   ဟုေျပာရင္း

သာဂိ “ဘာေမးစရာရွိဦးမလဲ” ဲဆိုတဲ့သေဘာ နဲ႕ေခတၱ ဆိတ္ျငိမ္ေနလိုက္သည္။ သာဂိကဘာမွမေမးေတာ့မွ ဆက္လက္၍ “ ေအး ပညာသင္တယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာလဲ ဘယ္ပညာကို သင္သင္ သင္ယူနည္းသုံးနည္းရွိတယ္” ဟုေျပာျပီး ရပ္တန္႕ေန၍ သာဂိက “ ဘယ္လိုနည္းေတြလဲ အဘခ်ိဳ” ဟုေမးလိုက္သည္။ “အဲ့ဒါပညာသင္နည္း သုံးနည္းဆိုတာ အမွန္တကယ္ကေတာ့ ဗုဒၶၶစာေပကို ေလ့လာတဲ့နည္းသုံးနည္းပါ၊ ဒါေပမဲ့ အဘက အဲ့ဒါကိုသေဘာက်လို႕ဘယ္လိုပညာရပ္ကိုပဲသင္သင္ အဲ့ဒိနည္းသုံးနည္း အျမဲႏွလုံးသြင္းျပီး သင္ယူေလ့ရွိတယ္” ဟုေျပာျပီး ဆက္လက္၍ “တို႕ျမန္မာျပည္ ဗုဒၶၶသာသနာ့သမိုင္းမွာ ဗုဒ္စ ဗုဒ္လယ္ ဗုဒ္ဆုံးဆိုတာရွိတယ္ ကြဲ႕ အ့ဲဒါကို မင္းၾကားဘူးလား” ဟုေမးလိုက္သည္။ သာဂိက “မၾကားဘူး”ေၾကာင္းေျပာ၍ အဘခ်ိဳက “ဗုဒ္စ ဆိုတာ တို႕ဗုဒၶေဂါတမျမတ္စြာက သာသနာကိုစတင္ထူေထာင္ခဲ့တယ္လို႕ဆိုလိုတယ္ကြဲ႕၊ ဗုဒ္လယ္ဆိုတာ ကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရား ပရိနိဗၺာန္

စံေတာ္မူျပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္း မွာ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕တရားေတာ္ေတြကိုဖ်က္ဆီးမဲ့သူေတြမ်ား လာတာ ကတစ္ေၾကာင္း၊ ႏွစ္ေပါင္းၾကာျမင့္လာတာကတစ္ေၾကာင္းေၾကာင့္ အဓိပၸါယ္ေတြကရႈပ္ေထြးလာသလို သိဖို႕လဲပိုမိုခက္ခဲလာခဲ့တယ္။ အဲ့ဒါကို အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ဆိုတဲ့က်မ္းတတ္အေက်ာ္အေမာ္ ဆရာေတာ္တစ္ပါးက ပါဠိကို ပါဠဘာသာနဲ႕ပဲျပန္လည္ဖြင့္ဆိုေရးသားခဲ့တယ္ကြဲ ၊ အဲ့ဒါကို အ႒ကထာလို႕ေခၚတယ္ကဲြ႕၊ ျမန္မာျပည္ကိုသာသနာ ေရာက္ျပီးေနာက္မွာေတာ့ က်မ္းတတ္အေက်ာ္အေမာ္ ျမန္မာဆရာေတာ္တစ္ပါးက ေနာက္လာေနာင္သားေတြ ဗုဒၶၶစာေပကို လြယ္လင့္တကူ သင္ယူ ေလ့လာ နိုင္ဖို႕အတြက္ပါဠိျမန္မာႏွစ္ဘာသာ တဲြစပ္ျပီးအဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုေရးသားခဲ့တယ္ ၊ အဲ့ဒါကို ေတာ့ နိႆ်လို႕ေခၚတယ္၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ဘဲြ႕ေတာ္ကိုေတာ္ ဆရာေတာ္ဦးဗုဒ္လို႕ပဲေခၚခဲ့ၾကပါတယ္၊ အဲ့ဒိအတြက္ ျမန္မာ နိုင္ငံဗုဒၶၶစာေပသမိုင္းမွာ ဗုဒ္စ ဗုဒ္လယ္ ဗုဒ္ဆုံးဆိုတဲ့ စကားေပၚေပါက္ခဲ့တယ္၊ ဆိုလိုခ်င္တာက အဲ့ဒိအထဲမွာမွ ဗုဒ္လယ္ ျဖစ္တဲ့အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသ ရဲ႕အေၾကာင္းေလးကိုနည္းနည္းေျပာျပခ်င္တယ္၊
အရွင္မဟာဗုဒၶေဃာသဟာ အလြန္တရာဥာဏ္ပညာထက္ျမက္တာကတစ္ေၾကာင္း ဆရာသမားရဲ႕သြန္သင္

ျပသမႈနည္းနာနိႆ်ေကာင္းတာကတစ္ေၾကာင္းမို႕ ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႕ပဲ ပိဋကတ္သုံး ပုံကိုထုံးလို ေမႊ ေရလိုေႏွာက္ကၽြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္ခဲ့တယ္၊ အဲ့သလို တတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့အတြက္လည္း ဆရာေတာ္ဟာ အလြန္တရာမာန္တက္ျပီး နားထင္ေသြးေရာက္ခဲ့တယ္ဆိုပါေတာ့ကြာ၊ ဘယ္ေလာက္ထိဆိုးသလဲဆိုေတာ ဆရာကိုေတာင္အာခံခ်င္တဲ့သေဘာထိသက္ေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆရာက အာသေဝါကုန္ခမ္းျပီးသာ းရဟႏၱာျဖစ္ေနေလေတာ့ သူရဲ႕မာန္မာနျဖစ္ျခင္း၊ ေထာင္လႊားတက္ၾကြျခင္းေတြကို သိေနတယ္။ ဆရာသမားက   တပည့္ကို  သနားလြန္းလို႕ ဆုံးမတယ္။   ရဟန္းဘဝမွာ စာဘယ္ေလာက္တတ္တတ္မိမိရဲ႕

ညစ္ႏြမ္းမႈစိတ္အစဥ္ျဖစ္တဲ့ ေလာဘ ေဒါသ ေမာဟ မာန္ မာနေတြကိုမွကုန္စင္ေအာင္မျပဳလုပ္နိုင္ရင္ ဘာမွတန္ဖိုးမရွိေၾကာင္းကိုေပါ့၊ အဲ့ဒိေနရာမွာ မွတ္သားရမွာက လူေတြဟာ ပညာေတြဘယ္ေလာက္တတ္တတ္ အမ်ားအက်ဳိဳးရွိေအာင္ အသုံမခ်နိုင္ပဲငါပညာတတ္ပဲဆိုျပီး ငါတေကာေကာေနရင္ သူတစ္ပါး အက်ိဳး နဲ႕ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ရဲ႕အက်ိဳး ဘယ္သူ႕ရဲ႕အက်ိဳးစီးပြားကိုမွ မျဖစ္ထြန္းေစနိုင္တဲ့အတြက္အဓိပၸါယ္မဲ့ေသာ၊ အႏွစ္မဲ့ေသာ ပညာတတ္ျခင္းသာလွ်င္ျဖစ္လိမ့္မယ္ကြဲ႕၊ ဒါေၾကာင့္အသိပညာကို အေျခခံတဲ့အတတ္ပညာကသာလွ်င္ တန္ဖိုးရွိတယ္လို႕အဘေျပာခဲ့တာေပါ့” ဟုေျပာရင္ း   ပင္ပန္းသြားဟန္ျဖင့္   ခဏရပ္တန္႕ေန၏။     သာဂိက “ဆရာေတာ္ရဲ႕   အေၾကာင္းေလးကို

ဆက္ေျပာပါဦးအဘရဲ႕ဘာေတြဆက္ျဖစ္လဲ” လို႕ဟုေျပာ၍ အဘခ်ိဳက “တိုတိုေျပာရရင္ေတာ့ သူမွားေၾကာင္းကိုလည္းသိသြားသလို သူရဲ႕အမွားကိုဆရာကသိတဲ့အတြက္ရွက္လည္းရွက္တာေပါ့ကြယ္ ၊ ဒါေပမဲ့ ပညာရွိဆိုတာ မိမိရဲ႕အမွားကို ဝန္ခံရဲတဲ့သတၱိရွိသလို၊ အဲ့ဒိအမွားကိုခ်က္ခ်င္း ျပဳျပင္နိုင္တယ္၊ ျပီးေတာ့ မိုက္ျပစ္ေၾကာင့္ ေပးဆပ္ရမဲ့ ဒဏ္တပ္မႈကိုလဲ တာဝန္ယူ ထမ္းရြက္ရဲတယ္၊ ဒီေတာ့ ဆရာသမားကို ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ဆရာေပးလိုရာ အျပစ္ေပးဖို႕လဲ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒိေတာ့ဆရာက သူနဲ႕တန္တဲ့ အျပစ္ဒဏ္ကိုစဥ္းစားတယ္။ ျပီးေတာ့မွ ေလာကၾကီးအတြက္ အက်ိဳးမ်ားနိုင္မဲ့ဒဏ္တစ္ခုကိုတပ္လိုက္တယ္၊ အဲ့ဒါကေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားေဟာထားခဲ့တဲ့ အဓိပၸါယ္ သိဖို႕ရန္ခက္ခဲတဲ့ ပါဠိေတာ္ေတြကို အ႒ကထာအျဖစ္နဲ႕အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုဖို႕တာဝန္ေပးလိုက္တယ္။ ဒီေနရာမွာမွတ္သားရမွာက ဆရာနဲ႕တပည့္ ဆုေပးဒဏ္ေပးစနစ္ဆိုတာရွိကိုရွိရမယ္ ကြဲ႕ သာဂိရဲ႕ ၊ ဒါေပမဲ့ အျပစ္ေပးတဲ့ေနရာမွ အဓိကစဥ္းစားရမွာက ေပးလိုက္တဲ့အျပစ္ဒဏ္က ဘယ္သူေတြကိုဘယ္ေလာက္ထိ အက်ိဳးတရား   ျဖစ္သြားေစနိုင္လဲဆိုတဲ့ အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈပါတဲ့   ဒဏ္တပ္မႈမ်ိဳး ကသာလွ်င္    အျဖစ္သင့္ဆုံး

ဒဏ္တပ္မႈနည္းနာတစ္ရပ္ျဖစ္တယ္ကဲြ႕၊ ဆရာကတပည့္ ကိုဒဏ္တပ္တယ္ဆိုတာ ေဒါသေရွ႕ထားျပီးတပ္မဲ့အစား ကရုဏာေရွးထားျပီးတပ္ရတယ္ကဲြ႕ ၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ့အျပစ္ရွိတဲ့ တပည့္ကို အျပစ္ေပးခ်င္တယ္၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ မေပးတတ္ဘူး၊ အဲ့ဒိေတာ့ဘာလုပ္လဲ၊ ႏြားေက်ာင္းသားက ႏြားကိုဆုံးမသလို ဆုံးမတယ္၊ ရိုက္တယ္၊ တပည့္လည္းႏြားျဖစ္ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းႏြားေက်ာင္းသားျဖစ္ ေကာင္းေရာ၊ ကိုယ့္ဘာသာ အျပစ္ေပးမဆုံးမတတ္တာ၊ အက်ိဳးရွိေအာင္ မဆုံးမ မသြန္သင္တတ္တာကို ပဲ ကရုဏာ ေဒါသလို႕အမည္တပ္ျပီး တပည့္ေတြကိုရိုက္နွက္ဆုံးမေနတဲ့ ဆရာသမားေတြ အမ်ားသားကဲြ႕သာဂိရဲ႕ မင္းလဲ ဆရာတစ္ဆူျဖစ္လာမယ္ဆိုရင္ေတာ့” ဟုေျပာျပီး သက္ျပင္းခ်လိုက္သည္။ သာဂိ က “အဘေရ အဲ့ဒိရိုက္ႏွက္ျပီးဆုံးမတာၾကီး ကိုမုန္းလြန္းလို႕ပါအဘရယ္၊ ရြာက အရိုက္ၾကမ္းတယ္ဆိုတဲ့ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ဆိုရင္ က်ေနာ္ ေလးခြနဲ႕ျပစ္ခ်င္ေနတာလက္ကို ယားေနတာပဲ” ဟုေျပာလိုက္၍ အဘခ်ိဳက “ဟားဟားဟား” ဟု အားရပါးရ အသံကုန္ရယ္ေမာျပီးမွ “ဘာလို႕မျပစ္လိုက္တာလဲ” ဟုေမးလိုက္၏။ သာဂိက “စာသင္ခန္းထဲကို ေလးဂြယူလို႕မရလို႕ေပါ့ အဘရဲ႕” ဟုရွက္ကိုးရွက္ကန္း ရယ္သြမ္းလွ်က္ေျပာလိုက္သည္။ အဘခ်ိဳကလည္း “မလုပ္ပါနဲ့သာဂိရယ္ အဘခ်ိဳကေနာက္တာပါ အဲ့ဒါမ်ိဳးကို ေတာ့အဘအားမေပးပါဘူး” ဟုေျပာျပီး “ေအး စကားစျပတ္္သြားတယ္ကြဲ႕၊ အရွင္မဟာဗုဒၶအအေၾကာင္း ထပ္ဆက္လိုက္ပါဦးမယ္.....အဲ့သလို ဆရာကေပးအပ္လိုက္တဲ့အျပစ္ဒဏ္ဒဏ္ကိုခံ ယူဖို႕အတြက္ စာစတင္ေရးသားခဲ့တယ္....ဒီေနရာမွာလဲ ဆရာေတာ္က ဘယ္ေလာက္ထိေတာ္သလဲ ဆိုတာေလးကိုနည္းနည္းေျပာျပဦးမယ္...ပိဋကတ္သုံးပုံထဲက ဝိနည္းပိဋကတ္ရဲ႕အစဆုံး ပါရာဇိကဏ္ ပါဠိေတာကို္ စတင္ျပီးဖြင့္ဆိုပါတယ္..အဲ့ဒိပါဠိေတာ္အဖြင့္က်မ္းကို ေရးျပီးေနာက္တစ္ေန႕မွာ စာအုပ္ကေပ်ာက္သြားတယ္၊ ဒါနဲ႕ဆရာေတာ္ကလည္း စိတ္မညစ္ ဇဲြမေလွ်ာ့ဘဲ ေနာက္တစ္အုပ္ကိုျပန္လည္ေရးသားတယ္....အဲ့ဒိထပ္ေရးတဲ့စာအုပ္လည္းေပ်ာက္သြားျပန္တယ္.....အဲ့ဒိ ေတာ့ဆရာေတာ္က ဒီတစ္မ်ိဳးတည္းကိုပဲ သုံးၾကိမ္ေျမာက္ ေရးသားလိုက္တယ္ကဲြ႕။ အဲ့ဒိ သုံးၾကိမ္ေျမာက္စာအုပ္ကိုေရးသားျပီးတဲ့ ေနာက္ေန႕မွာေတာ့ အရင္ေပ်ာက္ေနတဲ့ စာအုပ ္ႏွစ္အုပ ္ျပန္ေတြ႕ပါတယ္.ထူျခားမႈက ဘာလဲဆိုေတာ့ သုံးအုပ္စလုံးရဲ႕ စာမ်က္ႏွာအေရအတြက္၊ စာလုံးေပါင္းသတ္

ပုံ၊ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္နဲ႕ဝါက်တည္ေဆာက္ပုံေတြဟာ လုံးဝကြဲျပားျခားနားျခင္းမရွိပဲ တစ္ပုံစံတည္း တူညီေနတာကိုေတြ႕ရတယ္ ကဲြ႕” ဟုေျပာလိုက္စဥ္ သာဂိက “ဟာ ..အဲ့ဒါဆုိရင္အရမ္းထူးဆန္းတာေပါ့ေနာ္” ဟု အလြန္တရာမွအံ့ၾသေသာမ်က္နွာအေနအထားႏွင့္ေမးလုိက္ပါသည္။ “ေအးေပါ့သာဂိရဲ႕ မင္းကိုယ္တိုင္ပဲစာတစ္မ်က္နွာေလာက္ေရးၾကည့္ျပီး ေနာက္တစ္ေခါက္ေလာက္အရင္စာနဲ႕တူေအာင္ျပန္ ေရးၾကည့္ပါလား”...ဟုေျပာ၍သာဂိက “ဘယ္လိုမွတူမွာမဟုတ္ဘူး အဘအလြတ္မွမရတာ” ဟုေျပာလိုက္သည္။ အဘခ်ိဳက“ေအး ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ဘူးလို႕ထင္ရေပမဲ့ သူ႕ရဲ႕ပင္ကိုယ္အစြမ္းအစနဲ႕အေစာကတည္းက အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ေရးထားျပီးျဖစ္တဲ့အတြက္ ဒီထက္ယုတ္ေလွ်ာ့သြားျခင္း၊ ပိုေကာင္းလာျခင္းမရွိေတာ့ ဘဲအဲ့ဒိလို တပုံစံတည္းျဖစ္ေနတာကဲြ႕၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕အစြမ္းအစကိုသိေစခ်င္တဲ့သိၾကားမင္းက စာအုပ္ကို ဖြက္ထားျပီးသုံးအုပ္ေျမာက္တဲ့ေန႕ မွျပန္ေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္လို႕မွတ္သားဖူးတယ္၊ အဓိကဆိုလိုရင္း ကေတာ့ အဲ့ဒိ ဆရာ ေတာ္ ေရးတဲ့အ႒ကထာရဲ႕က်မ္းဦးအစပိုင္းမွာျပထားတဲ့စာသင္နည္း သုံးမ်ိဳးကိုေျပာခ်င္တာကဲြ႕၊ စာသင္နည္း လို႕ဆိုေပမဲ့အဘကေတာ့ ပညာသင္နည္းလို႕ပဲမွတ္ယူေစခ်င္တယ္၊ဘယ္လိုပညာရပ္မ်ိဳးကိုပဲ သင္ယူ သင္ယူအဲ့ဒိ သုံးနည္းကိုႏွလုံးသြင္းသင္ယူေလ့လာေစခ်င္တယ္ကဲြ႕” ဟုေျပာျပီး သာဂိရဲ႕ အေျခ အေန ကိုအကဲခတ္သည့္အေနျဖင့္ စိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။ သာဂိက “ဆက္ေျပာပါအဘခ်ိဳ က်ေနာ္အရမ္းကို စိတ္ဝင္စားပါတယ္” ဟုေျပာ၍ျပီး အဘခ်ိဳ ေျပာလာမည့္ ပညာသင္နည္းသုံးမ်ိဳး  ကိုေစာင့္စား နားေထာင္ေန
လိုက္သည္။ အဘခ်ိဳက “တခ်ိဳ႕ကပညာသင္မယ္ ဆိုရင္ တတ္ေအာင္ေတာ့သင္ပါတယ္ သင္ျပီးရင္အဲ့ဒိပညာ

ရပ္ေၾကာင့္ ေထာင္လႊားတက္ၾကြမာန္မာနေတြျဖစ္ျပီး ကိုယ့္ေလာက္မတတ္သူေတြကိုလႊမ္းမိုးႏွိပ္ကြပ္ အနိုင္ယူတတ္ၾကတယ္၊ တခ်ိဳ႕ကလည္း အဲ့ဒိလိုအနိုင္ယူဖို႕သက္သက္ဆႏၵနဲ႕ပဲသင္ယူၾကတယ္၊ အဲ့ဒိလိုသင္ယူတာဟာ ကိုယ့္အတြက္လဲ အက်ိဳးမရွိသလို တပါးသူအတြက္လဲ အက်ိဳးမရွိတဲ့အတြက္ …ဘာနဲ႕တူလဲဆိုေတာ့ ေျမြကိုဖမ္းတဲ့သူဟာေျမြရဲ႕ခႏၶာကိုယ္တစ္ဝက္ ဒါမွမဟုတ္ အမွီးက ေနကိုင္တြယ ္လို႕အဲ့ဒိေျမြရဲ႕ကိုက္ခဲမႈကိုခံရျပီး ဒုကၡေရာက္သြားတဲ့သူနဲ႕တူတယ္…ဒါေၾကာင့္ ေက်ာ္ေဇာလို မာန္မာန တက္လို အျခားလူကို ႏွိပ္ကြက္လိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႕သင္ယူျခင္းဟာ မိမိအက်ိဳးသူတစ္ပါးအက်ိဳး ဘယ့္သူ အက်ိဳးကိုမွ်မျဖစ္ေစတဲ့အျပင္ သင္ယူသူကိုပါျပန္ျပီးဒုကၡေပးနိုင္တဲ့သင္ယူနည္းျဖစ္တယ္၊ အခ်ည္းအႏွီးေသာ အသုံးမက်သူတုိ႕ရဲ႕ပညာသင္နည္းျဖစ္တယ္.အဲ့ဒါကို အလဂဒၵဴပမာ စာသင္နည္းလို႕ေခၚတယ္၊ မက်င့္သုံးရမဲ့ ေရွာင္ရွားရမဲ့ စာသင္နည္းေပါ့ကြယ္…..ေနာက္တနည္းက ေတာ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္းသိေအာင္သင္တယ္၊ သူတပါးကိုလည္းသိေအာင္လုပ္ေပးတယ္….အဲ့ဒိပညာရပ္နဲ႕သူ႕အက်ိဳး ကိုယ့္အက်ိဳးႏွစ္မ်ိဳးျပီးေျမာက္လိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႕သင္ယူျခင္းျဖစ္တယ္…အဲ့ဒိသင္နည္းကေတာ့ မိမိအတြက္ေရာ သူတစ္ပါးအတြက္ပါ အက်ိဳးရွိနိုင္တယ္ လက္ရွိလူမႈ စီးပြားပိုင္းကလြတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္လည္း ဒီနည္းနဲ႕ဆိုရင္လြတ္ေျမာက္နိုင္တယ္ ေလာကီဘုံမွလြတ္ေျမာက္ခ်င္ရင္လည္း ဒီနည္းနဲ႕လြတ္ေျမာက္နိုင္တယ္…တိုတိုေျပာရရင္ လြတ္ေျမာက္ေရး သင္ယူနည္းေပါ့..အဲ့ဒါကိုနိႆရနတၳ စာသင္နည္းလို႕ေခၚတယ္…ေနာက္တနည္းကေတာ့ ဒီပညာရပ္ကို ေလာကၾကီးထဲကေန မတိမ္ေကာ မပေပ်ာက္ေစလိုတဲ့ အတြက္ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ တဲ့ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႕ သင္ယူျခင္းျဖစ္တယ္ ကိေလသာကုန္ခန္းျပီးျဖစ္တဲ့ ရဟႏၱာ ပုဂၢိဳလ္ျမတ္ေတြဟာ တရားဓမၼအားလုံးကိုနာလည္းျပီးျဖစ္လို႕ ပိဋကတ္သင္ယူစရာမလိုေတာ့ေပမဲ့ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာာက္လိုတဲ့ ဆႏၵနဲ႕သင္ယူၾကတယ္ …အဲ့ဒါကေတာ့ ေလာကုတၱရာပိုင္းေပါ့ကြယ္…ေလာကီပိုင္းမွာ ေတာ့ ဘဲြ႕ရျပီးသူ သုိ႕မဟုတ္ ပညာရပ္နဲ႕ လုပ္စား ကိုင္စားျပဳနိုင္သူေတြဟာ  အဲ့ဒိပညာရပ္ကိုမဆည္းပူးလည္းျဖစ္နိုင္ပါရက္နဲ႕ေလာကရွိလူသားေတြ အတြက္ ဆက္လက္ေလ့လာ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ တိုးပြား ေအာင္ၾကံ  ေဆာင္ ေပးခဲ့ၾကတယ္ ကဲြ႕…ဘ႑ာစိုးဟာ မိမိဘဏ္မွာရွိတဲ့ ေငြေၾကးအသျပာကိုမေျပာက္မပ်က္ေအာင္ ထိမ္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းတဲ့တူတယ္၊ အဲ့ဒါကိုဘ႑ာစိုးနဲ႕တူတဲ့စာသင္နည္း သို႕မဟုတ္ ဘ႑ာဂါရိက စာသင္နည္းလို႕ေခၚတယ္ အဲ့ဒိနည္းကေတာ့့ အျမင့္ျမတ္ဆုံး သင္ၾကားနည္းေပါ့ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္အတြက္ မလိုအပ္ေပမဲ့ ေလာကအတြက္လိုအပ္လို႕သင္ယူျခင္း၊ တပါးသူအက်ိဳး သက္သက္ကို ေမွ်ာ္ကိုးျပီး သင္ယူျခင္းျဖစ္တယ္” ဟုေျပာလိုက္သည္။ သာဂိက “က်ေနာ္စဥ္းစားေနတာ အဘရဲ႕ အဘက ဗုဒၶစာေပ

ေတြကို ေတာ္ေတာ္ေလးေလ့လာထားတာပဲေနာ္ ျပီးေတာ့ ေျပာလိုက္ရင္လည္းအျမဲတန္းဗုဒၶစာေပထဲက ဥပမာေတြနဲ႕ အဆုံးအမေတြခ်ည္းပဲ” ဟုတခုခုကိုေလးနက္စြာ စဥ္းစားေနသည့္ဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခါ အဘခ်ိဳက “ဟုတ္တယ္သာဂိရဲ႕ အဘခ်ိဳအေနနဲ႕ ကမၻာ့သမိုင္းမွာ ထင္ရွားတဲ့ ဆိုကေရးတီးတို႕လို ပေလတို တို႕လို အရစၥတိုတယ္ တို႕လို႕ပုဂၢိဳလ္ၾကီးေတြရဲ႕အေၾကာင္းေတြကိုမ်ားစြာ မွတ္သားဘူးပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူတို႕ရဲ႕အဆုံးအမဆိုတာေတြက တို႕ဗုဒၶရဲ႕အဆုံးအမေတြနဲ႕ႏႈိင္းယွဥ္လိုက္ရင္ မိုးနဲ႕ေျမလိုကြာ

ျခားေနတာကို ေတြ႕ရတယ္ သာဂိရဲ႕....ျပီးေတာ့ ေလာကမွာ သိျခင္းသုံးမ်ိဳးရွိတယ္ သာဂိရဲ႕ ဥာဏ္သုံးမ်ိဳးလို႕လဲေခၚတာေပါ့ အဲ့ဒါေတြကေတာ သုတမယဥာဏ္၊ စိႏၱာမယဥာဏ္၊ ဘာဝနာမယဥာဏ္ ရယ္လို႕ေပါ့၊ သုတမယဥာဏ္ဆိုတာကေတာ့ စာအုပ္စာေပဖတ္လို႕ တရားနာလို႕ ေဟာေျပာပဲြ ေတြ နားေထာင္လို႕ သိလာတဲ့ဥာဏ္မ်ိဳးေပါ့..အၾကားအျမင္ ဗဟုသုတေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ဥာဏ္လို႕ဆိုလိုတယ္၊ စိႏၱာမယဥာဏ္ဆိုတာကေတာ့ အဘေရွ႕မွာ ေျပာခဲ့တဲ့ အာဂမယုတၱိ တို႕သဘာဝယုတၱိတို႕နဲ႕စဥ္းစား ဆင္ျခင္ျပီးေတာ့ သိလာတဲ့ဥာဏ္ကို ဆိုလိုတယ္...ဘာဝနာမယဥာဏ္ဆိုတာကေတာ့ ကိုယ္တိုင္က်င့္ ၾကံက်ဳိးးကုတ္အားထုတ္ျပီးေတာ့၊ တနည္းအားျဖင့္ သခၤါရတို႕ရဲ႕ျဖစ္ပ်က္မႈအစဥ္ကို အဖန္ဖန္အထပ္ထပ္ စူးစိုက္ေလ့လာေစာင့္ၾကည့္ျပီးမွျဖစ္တဲ့ဥာဏ္ေပါ့....အဲ့သလိုလုပ္တာကို ဘာဝနာပြားတယ္၊ ဝိပႆနာ တရားအားထုတ္တယ္လို႕ဆိုလိုတယ္၊အဲ့သလိုအားထုတ္ပြါးမ်ားျခင္းျဖင့္ ျဖစ္လာတဲ့ဥာဏ္ကိုေတာ့ ဘာဝနာမဝဥာဏ္လို႕ေခၚတာေပါ့ သာဂိရယ္၊ အဲ့ဒိမွာ သတိထားရမွာက ကမၻာေက်ာ္ အေနာက္တိုင္းေတြးေခၚ ပညာရွင္ၾကီးေတြရဲ႕အသိတရား ေတြဟာေတြးေခၚမႈ အဆင့္မွာပဲရွိ တယ္..ကိုယ္တိုင္အားထုတ္က်င့္ၾကံမႈဆိုတဲ့ လက္ေတြ႕သေဘာ နဲ႕ဘာဝနာသေဘာမပါဘူး ၊ ဗုဒၶကေတာ့ ကိုယ္တိုင္ ေလးသေခ်ၤနဲ႕ ကမၻာတစ္သိန္းပါရမီျဖည့္ျပီးတဲ့အျပင္ အလုံးစုံကိုသိတဲ့ ပဗၺညဳတဥာဏ္ေတာ္ကိုရမဲ့ဘဝအထိ လက္ေတြ႕ အားထုတ္ခဲ့တာျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အေနာက္တိုင္း ပညာရွင္ၾကီးေတြရဲ႕အဆုံးအမ ဟာ ေလာက မ ွလြတ္ ေျမာက္ ေၾကာင္းျဖစ္တဲ့အဆုံးမ မပါဘူး ေလာကီအဆင့္ပဲရွိတယ္၊ ဗုဒၶရဲ႕အဆုံးအမေတြ ကေတာ့ ေလာကီအက်ိဳးစီးပြားေရာ ေလာကမွ လြတ္ေျမာက္ေၾကာင္းျဖစ္ တဲ့ေလာကုတၱရာ အက်ဳိးးစီးပြါးေရာစုံလင္လွတယ္ကဲြ႕၊ တို႕နိုင္ငံမွာ အဲ့ဒိေလာက္ေကာင္းတဲ့ အေတြးအေခၚအယူအဆ အဆုံးအမေတြရွိေနမွေတာ့ ဘယ္အေနာက္တိုင္းက ပညာရွင္ေတြရဲ႕အဆုံးအမေတြ ဥပမာေတြကိုယူသုံးေနဖို႕လိုေသးလဲ သာဂိရဲ႕” ဟု သာဂိကိုေမးေငါ့လွ်က္ ျပံဳးရင္းနဲ႕ေျပာလိုက္ပါသည္။ သာဂိက နားလည္သေဘာေပါက္ လကၡံျပီး ျငိမ္၍ နားေထာင္ေနသျဖင့္ အဘခ်ိဳကဆက္လက္၍ “ေအး သာဂိေရ တို႕မ်ားေျပာေနတဲ့စကားေတြကလည္း မ်ားျပီဆိုေတာ့ လူေလးအေနနဲ႕မွတ္ေရာ မွတ္မိရဲ႕လားကြဲ႕” ဟုေမး၍ ၄င္းကပင္ ဆက္လက္၍     “အဘခ်ိဳရဲ႕ ကိစၥကို ကူညီမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အသက္ လည္း ဆယ္ရွစ္ႏွစ္ျပည္႕ရမယ္ကြဲ႕ ဒီေတာ”့ ...ဟုဆက္ျပီးေျပာမည္ အျပဳတြင္ "အားအား" ဟုအသံႏွစ္ခ်က္သာထြက္ျပီး လဲက်သြားပါ ေလေတာ့သတည္း။

ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္...............ေရးသားသူ။   ။နန္းရွင္