ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ(၈)

အခန္း(၈)ရင္ခုန္သံမ်ားနဲ႕သာဂိ

     သာဂိသည္ အရိုက္ခံထားရေသာ ဒါဏ္ရာမ်ား အနည္းငယ္ သက္သာစျပဳလာျပီျဖစ္၍ ေက်ာင္းျခံထဲသို႕ ဆင္း၍ တံျမတ္စီးလွည္း၏။ ျမက္ေပါက္၏။ ေက်ာင္းတြင္းသန္႕ရွင္းေရးအားလုံးကိုတတ္နိင္သေလာက္လိုက္
လုပ္၏။ ထိုသို႕လုပ္ေနစဥ္ ေရႊရီ၏ မ်က္နွာေလးကို လဲတစိမ့္စိမ့္ျမင္ေယာင္ေနမိ၏။သူ၏ အျမင္တြင္ ေရႊရီသည္လွ၏။ေခ်ာ၏။ခ်စ္စရာလည္းေကာင္းလာ၏။ျမင္ျပီးရင္း ျမင္ခ်င္ ၾကည့္ျပီးရင္း ၾကည့္ခ်င္ ေလာက္ေအာင္ ကို ဆဲြေဆာင္မႈမ်ားလည္း ရွိေန၏။ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊရီသည္ ကေလး ေလးတေယာက္ မဟုတ္ေတာ့ပါလား ဟူေသာအသိလည္း ဝင္လာ၏။တမနက္ခင္းလုံး ဘာကိုပဲလုပ္လုပ္ ေရႊရီ၏ ေခၽြးသီ္း ေခၽြးေပါက္ေလးမ်ား စို႕ျပီး အသားေရစစ္ေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးကိုသာ ထပ္ခါတလဲလဲ ျမင္ေယာင္ ေန၏။ေပါက္တူးႏွင့္ ေပါက္ထုတ္ေနေသာ ျမတ္ခင္းစိမ္းမ်ားကို ျမင္လွ်င္ ေရႊရီ၏

 ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ပါးသိုင္းေမႊး ႏုႏုစိမ္းစိမ္းေလးေတြကို အစားထိုးျမင္ေယာင္လာ၍ ျမက္ပင္မ်ားကိုပင္ ေပါက္တူးျဖင့္ မေပါက္ရက္ နိုင္ ေအာင္ျဖစ္ခဲ့၏။ေဆာင္းရနံ႕ပင္မကုန္တတ္ေသးေသာ တေပါင္းလ၏ ဓါတ္သက္မ်ားေၾကာင့္ စြတ္ဆိုလွ်က ္ရွိ သာ သစ္ပင္ငယ္မ်ားကို ခုတ္ထုတ္ခါနီးတြင္ ေရႊရီ၏ နဖူးျပင္မွ စီးက်ေနေသာ ေခၽြးသိီ္း ေခၽြးေပါက္ေလး မ်ားအျဖစ္ ေျပာင္းလဲ ခံစား၏။ထိုစဥ္ လွ်က္တပ်က္အေတြးတခ်က္လည္းဝင္လာ၏။ေရႊရၤီ္ေတာင္ ကေလး မဟုတ္ ေတာ့ ဘူးဆိုေတာ့ ငါလဲ လူၾကီးစာရင္းဝင္ေနျပီေပါ့…..ဟုတ္တယ္ ငါ့အရြယ္လည္း ငယ္မွ မငယ္ ေတာ့ ဘဲ လူၾကီးတေယာက္နဲ႕တူေအာင္ ေနထိုင္ က်င့္ၾကံ ေျပာဆိုတတ္ဖို႕လိုလာျပီ။ငါ့ရဲ႕အေတြးေတြကို အရမ္း ကာေရာ လႊတ္ထားဖို႕မသင့္ေတာ့ဘူး….စသည္ျဖင့္ ေတြးမိ၏။ထို႕ေၾကာင့္ ေရႊရီနဲ႕ ပတ္သက္ေသာ ခံစားခ်က္အေတြးမ်ားကို လဲ ဆက္လက္ေတြးဆ ဖို႕မသင့္ေတာ္ဘူး။ငါ့မွာ လုပ္စရာေတြ ရွိေသးတယ ္….ဟု ေတြးရင္း အဘခ်ိဳ၏ မ်က္နွာကိုလည္း ျပန္လည္ျမင္ေယာင္လာေတာ့၏။ေပးထားတဲ့ ကတိ နဲ႕လိုက္နာသင့္ တဲ့ လမ္းညႊန္မႈျပီးေတာ့ …….ျပီးေတာ့….ျပီးေတာ့………အေတြးေပါင္းမ်ားစြာျဖင့္ ေခါင္းကိုခါရမ္းျပစ္လိုက္၏။

          ေက်ာင္းေပါက္ဝတြင္ လူသံအခ်ိဳ႕ကိုၾကားလိုက္ရ၏။သာဂိ ဟု မိမိနာမည္အားေျပာဆိုလိုက္ေသာ အသံလည္းပါ၏။ဘာပါလိမ့္ ဟုေတြးျပီး ေက်ာင္းေရွ႕သို႕ လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ေရႊရီနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္း ေတြပါလား။အေတြးထဲတြင္ ေရႊရီနဲ႕ အဘခ်ိဳေနရာလုေနစဥ္ ေရႊရီက လက္ဦးမႈယူျပီး သူ႕ေရွ႕ေမွာက္ ေရာက္လာေလျပီ….မသိခ်င္ဟန္ေဆာင္၍ပင္ လုပ္စရာရွိသည္မ်ားကိုပင္ဆက္လုပ္ေနရင္း အင္း… ေရႊရီ.. ေရႊရီ ငါ့ဘဝၾကီးထဲမွာ ဘယ္အတိုင္းအတာထိ ဆက္လက္ ေနရာ ယူေနဦး မွာလဲ….အေတြးစမ်ားသည္ ေတာင္စဥ္ေရမရႏွင့္ ေဆာက္တည္မႈမ်ားအားလုံးကို ကိုက္စားဝါးမ်ိဳသြားသည္။

         ကိုၾကီးသာဂိ..ကိုၾကီးသာဂိ….ဒီအသံသည္ ငယ္စဥ္ကတည္းက မိမိအား အနိုင္ယူျပီး ေစလိုရာေစခဲ့သည့္ အသံ….မသိဟန္ေဆာင္ျပီး ေရွာင္ေနလိုက္မည္ဟုဆုံးျဖတ္မိေသာ္လည္း ေခၚသံ၏ အဆုံး၌ သူဆက္ေခၚေန၍ ပင္ပန္းသြားမည္ကို စိုးရိမ္တာလား…အခ်စ္နတ္ေစတမာန္ကပဲ မသိစိတ္ရဲ႕ နွလုံးအိမ္ကို စုပ္ကိုင္ျပီး ထူးခိုင္းလိုက္တာလား……..ဘာေၾကာင့္ရယ္မသိ…ေဟ့ ငါ့ဒီမွာေဟ့ ဟု ထူးလိုက္သည္။

           ဟြန္႕…လူကိုျမင္ရဲ႕သားေနမ်ား..ေခ်ာင္းၾကည့္ျပီး ျပန္လွည့္သြားရတယ္လို႕…အိုက္တင္ကိုက …ဟု ညုတုတုေလးေျပာလိုက္ေသာ ေရႊရီ၏အသံကိုၾကားၾကားခ်င္းေတြေဝမိန္းေမာသြားျပီး …ဘာေတြျဖစ္ကုန္ မွန္းမသိ ျဖစ္သြားသည္က သာဂိ၏ဖြင္ထြားလွသည့္ ရင္ဘတ္ၾကီး။

        ေဟာ…လူကိုမ်ား ဘာေၾကာင္ၾကည့္ေနတာလဲ…မျမင္ဘူးလို႕လား…ဟုေျပာလိုက္ေသာအသံနဲ႕အတူ သူငယ္ခ်င္းမေလးမ်ား၏ ၾကိတ္ျပီးရယ္လိုက္သည့္ အသံသဲ့သဲ့ကိုပင္ မိုးၾကိဳးျပစ္သံကဲ့သို႕ခံစားလိုက္ရ၏။

           နင္ကအရမ္းလွေနတာကိုး ဟ ဟုေျပာမည္လုပ္ျပီးမွ မေျပာျဖစ္ေတာ့ပဲ ဟီးဟီး ဟုရယ္ျပလိုက္ျပီး မ်က္ႏွာကိုငုံ႕ထားလိုက္၏။

      အေဖနဲ႕အေမက ကိုၾကီးသာဂိဆီသြားလည္လိုက္ပါဦးလို႕ေျပာလို႕လာလည္တာ…..ဟုေရႊရီက တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ႏွင့္ေျပာလိုက္ေတာ့မွ ဒါဆိုနင္ကိုယ္တိုင္လာခ်င္လို႕လာတာမဟုတ္ဘူးေပါ့ ဦးေထြးတို႕ ကလာခိုင္းလို႕လာတာေပါ့ ဟု ဘာရယ္မဟုတ္ စိတ္ထဲရွိရာကို ေျပာခ်လိုက္မိသည္။

           ဟုတ္တယ္..ကိုၾကီးကိုလာေတြ႕ခ်င္တာကေတာ့ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းေန႕တည္းကပါ….ဒါေပမဲ့ အေဖ့ကို စိတ္ေကာက္လို႕ စကားမေျပာဘဲေနေနတာနဲ႕အျပင္မထြက္ျဖစ္တာ…………

             ဘာျဖစ္လို႕ နင့္အေဖကို စိတ္ေကာက္ရတာလဲ……..

             အေဖက ကိုၾကီးကို ဓါးၾကီးနဲ႕ခုတ္မယ္တကဲကဲ လုပ္တာကိုး…

              ေအာ္..ဟုတ္လား…အခုေရာစိတ္ေကာက္ေျပသြားျပီလား…

              ဟုတ္ကဲ့…..ေျပသြားျပီ….အေဖကလက္စြပ္ေလးတကြင္းဝယ္ေပးျပီးေခ်ာ့တယ္ေလ…

              ဒါဆိုရင္ လက္စြပ္နဲ႕ ေခ်ာ့လိုက္လို႕ေပ်ာ့သြားတာေပါ့…

ဟုတ္ပါဘူး…သမီးက ဒီလက္စြပ္ကို ကိုၾကီးကို ေပးမွ အေဖ့ကို စကားျပန္ေျပာမယ္လို႕ ေျပာလိုက္တာ..ဟု  ရွက္ျပံဳးေလးျပံဳး၍ ေျပာလိုက္သည္။ရွက္လြန္း၍ ငုံ႕ထားေသာ မ်က္ႏွာကို မေမာ့ပဲ မ်က္စိကို မသိမသာ လွန္ၾကည့္သည္။တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ပင္ ထိုသို႕မ်က္စိကိုလွန္ၾကည့္လိုက္ျခင္းမွာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးျဖစ္ေနျပီး ေခ်ာင္းၾကည့္ၾကတဲ့မ်က္လုံးခ်င္းလည္းဆုံ

သြားမိၾကသည္။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးျပန္ငုံ႕သြားၾကျပီးဘာမွ ဆက္မ ေျပာ ျဖစ္ၾကေတာ့၍ သူငယ္ခ်င္းမ်ားထဲမွသူတို႕ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ခန္႕ၾကီးေသာ ပူစူးမက ဟဲ့သာဂိ နင့္လက္ထဲက တံျမတ္စည္းငါ့ကိုေပးငါလွဲေပးမယ္.. ဟုေျပာလိုက္၍ သာဂိက ေအာ္ ဟုတ္ ဟုတ္ ဟုေျပာျပီး တံျမတ္စည္း ကိုထိုးေပးလိုက္သည္။အားလုံးဝိုင္းရယ္ၾကပါေလေတာ့သည္။အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သာဂိတံျမတ္စည္း ေပးလိုက္ သူမွာ…ပူစူးမလက္ထဲသို႕မဟုတ္ပဲ ၄င္းတို႕အနားသို႕ေရာက္လာေသာ ဆရာေတာ္ၾကီး၏ လက္ထဲ သို႕ ျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။သာဂိမွာ ဘာဆက္လုပ္ျပီး ဘာျပန္ေျပာရမည္ မသိေတာ့ပဲ ကန္ေတာ့ ဘုရား….ဟို…အဲ စသည္ျဖင့္ လုပ္ေနေလ၏။ဆရာေတာ္ ကျဖစ္စဥ္အားလုံးကို ရိပ္မိေသာ္လည္း မသိဟန္ျဖင့္ သာဂိ သက္သာရဲ႕လား..မသက္သာ ေသးရင္လဲ ဘာမွမလုပ္ပဲ ေက်ာင္းမွာေအးေအး ေဆးေဆးေနရင္လည္း ေနေပါ့..သူငယ္ခ်င္းေတြဆီလိုက္လည္ခ်င္ရင္

လည္း လိုက္လည္ေပ့ါ…ဟုမိန္႕ျပီး ျပန္ၾကြသြား၏။ထိုအခါ ပူစူးမက ဒါဆိုရင္ သာဂိ နင္ငါတို႕အိမ္လိုက္လည္ပါလား ဟုေျပာလိုက္၏။သာဂိက  က်ေနာ္မလိုက္ေတာ့ပါဘူး ဟုေျပာရန္ျပင္လိုက္ေသာ္လည္း ေရႊရီ ဟာ ဟုတ္တယ္ …..ကိုၾကီးသမီးတို႕နဲ႕လိုက္ခဲ့….ဟုေျပာလိုက္ေသာ အခါတြင္ကား ျငင္းဆန္ရန္ခြန္အားမ်ားမွာ ၾကက္ေပ်ာက္ ငွက္ေပ်ာက္ ေပ်ာက္သြားပါေလေတာ့၏။

          ပူစူးမတို႕အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ ေရႊရီက အနာေတြသက္သာသြားျပီလား..ဟုေျပာေျပာဆိုႏွင့္ပင္ သာဂိ၏ ေခါင္းပိုင္းရိွ ဒဏ္ရာမ်ားကို အေသအခ်ာကိုင္ၾကည့္ရန္ၾကိဳးစား၏။သို႕ေသာ္ သာဂိက …အား ဟု ေအာ္လိုက္၍ နာလို႕လား ျပန္ေမးလိုက္၏။

               ဒီတိုင္း ေနေနရင္ မနာဘူး..တခုခုနဲ႕ထိရင္နာတယ္…

               ဒါဆိုလဲ ျပီးေရာ မထိေတာ့ဘူး…

               ေရာ့…ဒီလက္စြပ္ေလးကို အေဖက သမီးကုိယ္တိုင္သြားေပးလိုက္ပါေျပာလို႕လာခဲ့တာ..ဟြန္႕

             ဒီကေတာ့ သူ႕ကိုေစတနာနဲ႕လာေပးတာ သူကေတာ့ သူဆီကိုလာတာေတာင္ မသိခ်င္ ေယာင္ေဆာင္ေနတယ္….ဟုေျပာေျပာဆိုဆိုႏွင့္ပင္သာဂိ၏လက္ကိုဆဲြ၍စြတ္ေပးရန္ၾကိဳးစား၏။ သို႕ေသာ္ လက္စြပ္ ၏အတုိင္းမွာ ေရႊရီအတြက္ျဖစ္ေန၍ သာဂိ၏လက္ႏွင့္မေတာ္ပဲရွိေန၏။ေရႊရီကၾကိဳးစား၍ စြတ္ေပးရွာ၏။သို႕ေသာ္မရ။သာဂိက ကေလးဆိုးေလးကို စိတ္ခ်မ္းသာရင္ျပီးေရာ ဟုသေဘာထား၍ လက္နာေသာ္လည္းဘာမွ်မေျပာဘဲ ေအာင့္ထား၏။ၾကီးမားေသာ ေက်နပ္မႈတခုကလည္း လႊမ္းမိုး ထား၍လည္း ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေရႊရီကအၾကံရသြား၍ ပူစူးမဆီမွ အပ္ခ်ည္ၾကဳီးေတာင္းျပီး ခုႏွစ္ပင္ေလာက္ကို လွပေသသပ္ေအာင္ က်စ္၍ သာဂိ၏လည္ပင္း၌ ဆဲြေပးလိုက္၏။အက်ႌဝတ္တိုင္းလည္း ၄င္းလက္စြပ္ျဖင့္လုပ္ထားေသာ အပ္ခ်ည္ဆဲြၾကိဳးကို အျပင္၌ထုတ္ဝတ္ရန္မွာ၏။ေရႊရီဘာလုပ္လုပ္ ခပ္တည္ တည္သာ ျငိမ္ေနေသာ သာဂိ၏ စိတ္အစဥ္၌ၾကည္ႏူမႈမ်ားကေတာ့တားမရဆီးမရ။ ပူစူးမက အားလုံး အတြက္ဟု ေျပာ၍ လၻက္သုတ္တပန္းကန္လာခ်ေပး၏။အားလုံးဝိုင္းစားၾကသည္။သို႕ေသာ္ ဘယ္သူ မွ ဘာမွ မေျပာၾက၍ပူစူးမက သာဂိေနာ္နင္ အရင္နဲ႕မတူေတာ့ဘူး…အရင္ကဆိုရင္ စလိုက္ ေျပာင္လိုက္ ေပ်ာ္လိုက္ပါးလိုက္နဲ႕ ဘာေျပာေျပာဘာလုပ္လုပ္ တက္ၾကြလန္းဆန္းေနတာပဲ အခုၾကေတာ့ ရေသ့ေပါက္စ လိုလို ငအတေယာက္လိုလို ျဖစ္ေနျပီ ဟု ေျပာရင္းလၻက္တဇြန္းကို စားလိုက္သည္။ေရႊရီကလည္း ဟုတ္တယ္ ကိုၾကီးသာဂိ အရင္လိုမဟုတ္ေတာ့ဘူး…ဟုေျပာျပီး တစုံတရာကိုသတိရသြား၍ ဟာ ဟုတ္ျပီ သတိရျပီ အရင္ကဆုိရင္ ကိုၾကီးသာဂိက သမီးကိုပုံျပင္ေတြခဏခဏေျပာျပတယ္….အဲ့ဒိပုံျပင္ေတြက ဘယ္သူမွလည္း မေျပာဘယ္စာအုပ္ထဲမွာမွလည္းမပါတဲ့ပုံျပင္ေတြလို႕လဲေျပာဘူးတယ္…   အဲ့ဒိလိုပုံျပင္တခုေလာက္ေျပာျပပါ
လား ဟု ကေလးဆန္စြာျဖင့္ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေသာ အျပံဳးေလးကိုျပံဳးလွ်က္ႏွင့္ ေျပာလိုက္ သည္။ အဲ့ဒိအျပံဳးေလး၏ ေနာက္ကြယ္မွာ သာဂိ၏ႏွလုံးသားကို ရစ္သိုင္းတုတ္ေႏွာင္ျခင္းနဲ႕အတူ ႏွစ္ဦးစလုံးအတြက္ ဝမ္းနည္းေၾကြကဲြဖြယ္ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္ကပ္လိုက္လာျခင္းကို ေတာ့ သူတို႕ႏွစ္ဦးစလုံးအျပင္ဘယ္သူမွလည္း မသိလိုက္ၾကေပ။သာဂိသည္မရယ္နိုင္မျပံဳးနိုင္ မရႊင္နိုင္ မလန္းနိုင္ျဖစ္ေနသည္မွာ ရက္သတၱ ႏွစ္ပတ္ခန္႕ ပင္ၾကာခဲ့ေလျပီ။အရင္ကဆိုရင္ ပုံျပင္ေျပာခါနီးတိုင္း ကဲေျပာ ရယ္စရာပုံျပင္ေျပာျပရမလား ဒါမဟုတ္သရဲ ပုံျပင္ေျပာျပရမလား ဒါမွမဟုတ္ ဘယ္လိုပုံျပင္မ်ိဳး နားေထာင္ခ်င္လည္း ေျပာ ဟု ေျပာေန က်ျဖစ္၏။ ယခုမူမေျပာနိုင္ေတာ့ျခင္းေလာ..မေျပာခ်င္ေတာ့ျခင္းေလာ ….ေသခ်ာစြာမသိ။ေသခ်ာသည္ကေတာ့ သာဂိ ေက်ာင္း သို႕ျပန္ခ်င္သည္။ဘယ္သူကိုမွစကားမေျပာလိုေတာ့………။သို႕ေသာ္ ေရႊရီ၏ခိုင္းေစခ်က္ ဒါမွ မဟုတ္ အမိန္႕ကို ဘယ္ႏွစ္ခါမ်ား ျငင္းဆန္ခဲ့ဘူးပါသလဲ…အခုျငင္းမယ္ဆိုရင္ေရာ ..ျငင္းနိုင ္တဲ့ အစြမ္းအစ ေတြရွိပါေသးရဲ႕လား…ဟူေသာအေမးပုစၦာတခုသည္ခႏၶၶာကိုတခုလုံးရွိေသြးေၾကာထဲသို႔ပင္စိမ့္ဝင္

 ေျပးလႊားျပီး အေျဖထုတ္ခိုင္းေန၏။ကိုယ့္ေမးခြန္းကိုပင  ္ကိုယ္ျပန္ေၾကာက္ေနမိျပီ။  ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္ေနေသာမိမိ 
ကိုယ္ကို သတိထားျပီး ျပန္ေမးလိုက္သည္။ငါ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ မိမိကိုယ္ကိုမျငင္းဆန္နိုင္ေတာ့သည့္ အသိတရားတခုဝင္လာသည္။ငါ..ငါ ေရႊရီ႕ကို ဟုတ္တယ္ ငါေရႊရီကို ရင္ခုန္မိေနတာပဲ။ဒီရင္ခုန္မႈေၾကာင့္ ရွက္စိတ္ေတြဝင္ျပီးေဗ်ာင္းဆန္ေနတာ..ဟုတ္တယ္..ငါရွက္ေနတာ..ငါသူ႕ကိုခ်စ္မိေနတာလား..မဟုတ္ဘူး..
ခ်စ္သြားတာ မဟုတ္ဘူး…ရင္ခုန္တာ…သူနဲ႕ပတ္သက္ျပီးဘာလုပ္လုပ္ ဘာကိုင္ကိုင္ ခံစားလို႕ ရေနတာ …မၾကိဳက္ဘူးအဲ့ဒိရင္ခုန္တာၾကီးကိုမၾကိဳက္ဘူး…ငါ့ကိုမူမမွန္ေအာင္လုပ္ေနတာ…ေဖ်ာက္ျပစ္လိုက္..ေဖ်ာက္
ျပစ္လိုက္…ကိုယ့္ကိုယ္ကိုၾကိတ္၍ႏွလုံးသားကိုခ်ဳပ္ကိုင္ အမိန္႕ေပးလိုက္သည္။သို႕ေသာ္ ႏွလုံးသားကုို အမိန္ေမးလို႕ ရရိုးထုံးစံ ရွိပါသလား။ခ်စ္ျခင္းတရားကို အသိတရားက အနိုင္ရယူဆုံးမနိုင္စြမ္းရိွပါသလား။ရွိရွိ မရွိရွိ သာဂိကေတာ့အတင္းခ်ဳပ္ထားလိုက္သည္။ငါေခါင္းေတြကိုက္ေနလို႕ေရႊရီရဲ႕ေနာက္မွနားေထာင္ပါလား
ေနာက္မွ ေျပ ာျပမယ္ေလ ဟု မိမိေခါင္းကို မိမိပြတ္သပ္ရင္းေျပာလိုက္သည္။ရင္ခုန္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚ လာတဲ့ အခ်စ္တခုရဲ႕ေနာက္ကြယ္မွာ လိမ္ညာတတ္တဲ့ အတတ္ပညာဟာ အလိုလို လိုက္ပါ လာျခင္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။၄င္းနိယာမတရားကို မလြန္ဆန္နိုင္ေသာသာဂိသည္လည္း ယခု စလိမ္ တတ္လာေခ်ျပီ။ေရႊရီကေတာ့ သာဂိေျပာလိုက္သည္ကို လက္မခံ။မရဘူး မရဘူး ေခါင္းကိုက္ရင္ ေဆးတိုက္မယ္ ေဆးေသာက္ျပီးရင္ေျပာျပ ဟု ဇြတ္ကိုေတာင္းဆိုေန၏။ျငင္း၍လည္း ရမည္မဟုတ္ေတာ့ ဟု သိလိုက္ေသာ သာဂိက ကဲ ဒါဆိုလဲ ေျပာ ဘာပုံျပင္နားေထာင္ခ်င္လဲ ရယ္စရာလား သရဲအေၾကာင္းလား ဟုေမးလိုက္၏။ပူစူးမက ေန႕ခင္းဘက္ၾကီးသရဲအေၾကာင္း ေျပာလို႕မေကာင္းပါဘူး..ဒို႕ကေတာ့ ရယ္စရာ ပုံျပင္ေလးေတြပဲ နားေထာင္ခ်င္တယ္ ဟုေျပာ၏။ေရႊရီကလည္း ဟုတ္တယ္ ဟုတ္တယ္ မၾကီးပူစူးမ ေျပာတာမွန္တယ္ ရယ္စရာေလးေတြပဲ နားေထာင္ခ်င္တယ္ ဟုေျပာလိုက္၏။ရင္ခုန္ျခင္းနဲ႕ရွက္ျခင္း တို႕ရစ္သိုင္းဖဲြ႕ဝင္မႈေၾကာင့္ ေၾကာင္စီစီျဖစ္ေနေသာအေနအထားမွာ ရယ္စရာတခုကို ဘယ္လိုဖန္တီးရ ပါ့မလဲ။သို႕ေသာ္ ေရႊရီ၏ဆႏၵမွန္သမွ်ကို ဘယ္လိုအေနအထားမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၾကိဳးစားျဖည့္ဆီးေပး ခ်င္စိတ္၏ႏႈိးေဆာ္မႈေၾကာင့္ လႊတ္ခနဲ ေျပာမိသြား၏။ဒီတခါေတာ့ ထြင္ေျပာပုံျပင္မေျပာေတာ့ဘူး ..ျမိဳ႕က ဆရာေတာ္ၾကြလာတုန္းက ေျပာခဲ့တဲ့ပုံျပင္ေလးေျပာျပမယ္…

                      ေျပာခ်င္တာေျပာ ရယ္ရရင္ျပီးေရာ …ဟုေျပာျပီး နားေထာင္ရန္ အစဥ္သင့္ အေနအထားသို႕ေနရာေျပာင္းယူလိုက္ၾကသည္။

          ဟိုးေရွးေရွး တုန္းကေပါ့ဟာ…ရြာေလးတရြာမွာ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းတေက်ာင္းရွိတယ္။အဲ့ဒိေက်ာင္းမွာ တရားမေဟာတတ္တဲ့ ဘုန္းၾကီးတပါးေက်ာင္းထိုင္ေနတယ္။ဘုန္းၾကီးက တရားမေဟာတတ္ေပမဲ့ စာေတာ့ အရမ္းတတ္တယ္…တရားေဟာစရာကိစၥၾကံဳလာျပီဆိုရင္ သူကိုယ္တိုင္ဘယ္ေတာ့မွတရား မေဟာဘူး …ေက်ာင္းမွာရွိတဲ့ တျခားဦးပဇင္းငယ္ေတြကိုပဲ ေဟာခိုင္းတယ္။ဒီလိုနဲ႕တေန႕မွာ ေက်ာင္းမွာ ရွိသမွ် ဦးပဇင္းအားလုံးကို တျခားရြာတရြာက ပ႒ာန္းရြတ္ဖို႕ပင့္သြားတယ္။အဲ့ဒိေတာ့ ေက်ာင္းမွာ ကိုရင ္ေပါက္စ ေတြနဲ႕ေက်ာင္းထိုင္ဆရာေတာ္ပဲက်န္ခဲ့ၾကတယ္။ပ႒ာန္းသြားရြတ္တဲ့ဦးပဇင္းေတြျပန္မလာခင္

မွာပဲတျခားရြာ
ေလးတရြြာကေနမဂၤလာေဆာင္အတြက္ဘုန္းၾကီးကိုလာပင့္တယ္။ဘုန္းၾကီးလဲအေတာ္ေလးစိတ္ညစ္သြား
တယ္။တျခားဦးပဇင္းေတြ ေက်ာင္းမွာမရွိၾက။သူကိုယ္တိုင္လဲတရားမေဟာတတ္။ကိုရင္ေလးေတြကလဲ ငယ္ေသးေတာ့ ေဟာနိုင္မွာမဟုတ္ၾက။ ဒီလိုနဲ႕ၾကံရာမရျဖစ္ျပီး ရြာထဲက နိဗၺာန္ေဆာ္ ဘုန္းၾကီး လူထြက္ၾကီး ကို ေခၚျပီး တရားေဟာတာ ဘယ္လိုေဟာရတာလဲ လို႕ေမးလိုက္တယ္။  နိဗၺာန္ေဆာ္ၾကီးကေတာ့ တရားေဟာတာ စကားေျပာတာေတြကို အရမ္းေက်ညက္ေနျပီဆိုေတာ့ လြယ္လြယ္ပဲ ေျပာလိုက္တာေပါ့ ....ဘုန္းၾကီးလဲ စာတတ္တဲ့သူပဲဘုရား...လမ္းမွေတြ႕တာကိုမွတ္သြားျပီး ကိုယ္တတ္တဲ့စာနဲ႕ ေပါင္းစပ္ ေဟာလိုက္ရင္ တရားတပုဒ္ျဖစ္သြားတာပဲဘုရားလို႕ေလွ်ာက္လိုက္တယ္။အဲ့ဒိေတာ့ ဆရာေတာ္က လဲ ဒကာေျပာတဲ့အတိုင္းလုပ္ဖို႕ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္။တရားေဟာဖို႕အသြားလမ္းမွာ ေတြ႕တာမွန္သမွ်လိုက္မွတ္ မယ္ဆိုျပီးေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကိုလဲ ဂရုစိုက္ျပီးသြားပါတယ္။ဒါေပမဲ့... ထူးထူးျခားျခားမွတ္သား စရာ ဘာဆိုဘာမွမေတြ႕ ဘူးဟ။ဒီလိုနဲ႕ဆက္ေလွ်ာက္လာ လာခဲ့တယ္။တေနရာအေရာက္မွာ ေရငတ္ ကလဲငတ္ ေညာင္းကလဲေညာင္းဆိုေတာ့ အနားယူဖို႕ပတ္ဝန္းက်င္မွာေနရာရွာၾကည့္လိုက္တယ္။မေရာက္ေသးတဲ့ ခတ္လွမ္းလွမ္းတေနရာမွာ လယ္တဲေလးတလုံးကိုလွမ္းျမင္လိုက္တယ္။အဲ့ဒိမွာဆိုရင္ ေသာက္ေရလ ဲရနိုင္ တာမို႕အဲ့ဒိမွာ ခဏနားဖို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္တာေပါ့ဟာ….တဲကေလးကိုေရာက္ေတာ့ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ကိုေတြ႕တယ္…ဒါနဲ႕ေရေတာင္းေသာက္ျပီးခဏနားခ်င္တဲ့အေၾကာင္းေျပာတယ္။ တဲပိုင္ရွင္ေတြကလဲ တရိုတေသေနရာခင္းက်င္းေပးျပီေတာ့ ေသာက္ေရကပ္ၾကတာေပါ့…ဒီလိုနဲ႕အလႅာပ သလႅာပ ခဏ တျဖဳတ္ ေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့…ဘုန္းၾကီးကေမးတယ္………
                ဒကာၾကီးနာမည္ ဘယ္လိုေခၚလဲ…

                တပည္ေတာ္နာမည္ သာဒုတ္ပါဘုရား….

                 ဒကာမၾကီးနာမည္ကေရာ….

                 တပည့္ေတာ္နာမည္ မိနုပါဘုရား….

                  ေအာ္…ဒကာ သာဒုတ္နဲက ဒကာမ မိႏုတို႕က ဘာေတြလုပ္ကိုင္စားေသာက္ၾကသလဲကြဲ႕..

                 တပည့္ေတာ္တို႕ကေတာ့ ေထြေထြထူးထူးမရွိပါဘူးရား………ေႏြပိုင္းအခါမွာ ေတာကလာတဲ့ ယုံတို႕ ပတတ္တို႕ ဖြတ္တို ့ကို ဖမ္းျပီး ေရာင္းသင့္တာေရာင္း စားသင့္တာစားေပါ့ဘုရား   …………ဟုေလွ်ာက္ထားလိုက္တယ္။ဒီလိုနဲ႕ဘုန္းၾကီလဲ တရားေဟာ အမွီသြားရမွာမို႕ ခဏနားျပီး ဆက္ထြက္ လာခဲ့တယ္…….မဂၤလာေဆာင္အိမ္ေရာက္ေတာ့ ဆြမ္းစားျပီးတရားေဟာ တာေပါ့ဟာ …တရားေဟာေတာ့….စာကလဲတတ္ျပီးသား…လမ္းမွာကလဲ မွတ္သားမိတာဆိုလို႕ သာဒုတ္တို႕ မိနုတို႕ အေၾကာင္းပဲရွိတာဆိုေတာ့…

             တုမွာေယာ တပၸေဒါ တြေပၹါ၊

             ဣေမ သတၱာ ႏြာေခ လာၾကာ။

             မုနိနာ သုဒၶါ ကာေစႏၱိ၊

             ဒိေန ဒိေန ဘကၡယႏၱိ။

ဟု သာဂိက ဘုန္းၾကီးတပါး၏ ေလသံျဖင့္ေဟာျပီး ရပ္ေနလိုက္၏။ေရႊရီတို႕ပူစူးမတို႕ကေတာ ဘာမ်ား ရယ္ရမလဲဟူေသာ အေတြးနွင့္ သာဂိဘာမ်ားဆက္ေျပာပါ့မလဲ ေစာင့္ေန၏။ သာဂိက ဘာမ ွဆက္ မေျပာေတာ့၍   ကိုၾကီးသာဂိဆက္ေျပာေလ ....

                     ဟာ...ပုံျပင္ကျပီးသြားျပီေလ...

                     ဟင္..ဘာမွလဲ မရယ္ရဘူး.....ရယ္ခ်င္လို႕လား...

                    ရယ္စရာေျပာပါတယ္ဆို ..ရယ္ရမွျဖစ္မွာေပါ့....

                    ဒါဆိုရင္ စကားေျပာင္းျပန္တတ္လား...

                    တတ္ဘူး...

                    ဒီလိုဟာ....ေရခ်ိဳးတယ္ ဆိုရင္ ရိုးေခ်....ဗိုက္ဆာ ဆိုရင္ ဗာဆိုက္ေပါ့ အဲ့ဒိလိုေျပာတာ..

                     သိတယ္ သိတယ္  အဲ့ဒါနဲ႕ပုံျပင္နဲ႕ဘာဆိုင္လို႕လဲ.

                     ဆိုင္တာေပါ့....တုမွာေယာကိုေျပာင္းျပန္ ဆိုရင္ ....ဟုသာဂိကေထာက္ေပး၏။ေရႊရီက ေပါက္ျပီေပါက္ျပီ တုမွာေယာ ဆိုတာ ေတာမွာယံု ...ဟုတ္လား....ဟုတ္တယ္.....ဒါဆိုရင္ ရျပီး ဟုေျပာျပီးသာဂိက...တုမွာေယာ္ ေတာမွာယုံတို႕သည္လည္းေကာင္း၊  တပၸေဒါေတာပတပ္ တို႕သည္ လည္းေကာင္း၊  တြေပၹါေတာဖြတ္တို႕သည္လည္းေကာင္း၊ ဣေမသတၱာ-ဤသတၱဝါတို႕သည္၊ ႏြာေခ-ေႏြအခါ၌၊လၾကာ-လာၾကကုန္၏၊ မုနိနာ-မိနုနွင္၊ သုဒၶါ-သာဒုတ္တို႕သည္၊ ကာေစႏၱိ-ကင္စားၾကကုန္၏၊ ဒိေန ဒိေန- ဒီေန႕ဒီေန႕(ဝါ) ဒီလိုေန႕မ်ိဳးတိုင္း၊  ဘကၡယႏၱိ- စားၾကေလကုန္ေတာ့သတည္း..........ဟ ုတကယ့္ ဆရာေတာ္ၾကီး တပါး၏ ေလသံျဖင့္ ရြတ္ျပလိုက္ေလ၏။ဟား..ဟား...ဟား...အားလုံးအားပါးတရ ဝိုင္းရယ္ ၾကပါသည္။ေရႊရီကလည္း အေတာ္ေလးအားရေၾကနပ္သြားဟန္ျဖင့္ဒို႕ကိုၾကီးသာဂိတို႕ကေတာ့ ....ဘယ္ ေလာက္ ဘဲ ဘာေတြျဖစ္ေနျဖစ္ေနပုံ ေျပာအရည္အခ်င္းကေတာ ့နည္းနည္းမွ ေရာ့မသြားဘူး ေဟ့...ဟုခ်ီးမြမ္္း၏။သာဂိက

လည္း ေရႊရီ၏ ရႊင္လန္းမႈေလးကိုၾကည့္ျပီး ပီတိျဖစ္ ၾကည္ႏူးေနမိ၏။ပူစူုးမက ဒါနဲ႕စကားမစပ္ သာဂိေရ  နင္ကိုရင္ဝတ္ေတာ့မွာဆို ဟုတ္လားဟုတ္တယ္ အမ လာမဲ့သၾကၤန္မတိုင္မွီ က်ေနာ္ ကိုရင္ဝတ္ေတာ့မွာ..ေအးေကာင္းတယ္....နင္အခုရြတ္လိုက္တာ တကယ္တရားေဟာေနသလိုပဲ အရမ္းနားေထာင္လို႕ေကာင္းတယ္ဟ... နင္ဘုန္းၾကီးဝတ္ရင္ တသက္လုံးသာဝတ္လိုက္ဟာ... ဟုေျပာလိုက္ ေသာ ပူစူးမအား ေရႊရီက မေက်နပ္ဟန္ျဖင့္ မ်က္ေစာင္းထိုးၾကည့္လိုက္သည္ကို မည္သူမွ မရိပ္မိလိုက္ၾကေခ်။တသက္လုံးဝတ္ဖို႕ကလြယ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး ...ဒါေပမဲ့ က်ေနာ္ တသက္လုံး ဝတ္နိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားမွာပါ....ဟုသာဂိက ေျပာလိုက္၍ ေရႊရီက ဝတ္..ဝတ္ တသက္လုံးဝတ္ ဝတ္ျပီေတာ့ ေတာပါထြက္ ရြာကိုျပန္မလာခဲ့နဲ႕ ဟုေျပာျပီး အိမ္ေပၚက ေျပးဆင္းသြားလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း စိတ္လိုက္မာန္ပါမလုပ္မိေအာင္ထိန္းထားလိုက္သည္။ရယ္စရာပုံျပင္တပုဒ္ေျပာလိုက္ျပီးျဖစ္၍ရွက္စိတ္မ်ား
လည္းေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာေၾကာင့္ေရာက္တတ္ရာရာစကားမ်ားကို ေျပာဆိုၾကျပီး ေက်ာင္းသိုျ႔ပန္ လာခဲ့သည္။အိမ္မွအထြက္ ျခံစည္းရိုးဝတြင္ ေရႊရီက ကိုၾကီးသာဂိ တကယ္ပဲတသက္လုံး  ကိုရင္ ဝတ္လိုက္ ေတာ့ မွာလားဟုညိႈးငယ္ေသာမ်က္ႏွာေလးျဖင့္ေမးလို္က္သည္။သာဂိဘယ္လိုျပန္ေျဖရမည္ မသိ၍ ေခါင္းငုံ႕မ်က္ႏွာလႊဲျပီးထြက္ခဲ့လိုက္သည္။ အျမဲတန္းသြက္လက္္ေနေသာသာဂိ၏လက္ရွိေလးလံေနေသာ ေျခလွမ္းမ်ားကိုမူမဟာပထဝီေျမၾကီးမွတပါး သာဂိကိုယ္တိုင္ေတာင္ သတိထားမိပါ၏ေလာ။ ေက်ာင္းေရာက္ ေရာက္ခ်င္း အိပ္ယာထဲသို႕အရုပ္ၾကိဳးျပတ္္လဲက်သြားသည္။ဆရာေတာ္ၾကီးက ေခါင္းငိုက္စိုက္လွ်က္ ေက်ာင္းထဲသို႕ ဝင္လာေသာသာဂိအား ေက်ာင္းအေပၚထပ္ ေလသာျပဴတင္းမွ ၾကည့္၍ တစုံတရာ ကိုစဥ္းစားရင္းေခါင္းတဆတ္ဆတ္ညိွမ့္ေနသည္ကိုေတာ့ ရင္ခုန္သံလႈိင္းတပိုးၾကီးကို တနင့္တပိုး ထမ္းလာ သည့္ သာဂိတေယာက္ လုံးဝသတိျပဳမည္မဟုတ္ေပ။ထို႕ေနာက္ ရင္ဘတ္ထဲ စို႕တပ္ထား သလိုခံစား ေနရေသာ ၾကီးမားသည့္ေဝဒနာ အစိတ္အပိုင္းၾကီးတခုကိုသက္သာလိုသက္သာျငားျဖင့္ စာရြက္ႏွင့္ ခဲတံတို ေလးတစ္ေခ်ာင္းကိုယူ၍............

           သမုဒၵရာ.....

           စၾကာဝဠာ ....

         ျမင့္မိုရ္ေတာင္....

         ငါ့အခ်စ္.....

         မင္းအလွ.........ဘာနဲ႕မွ တုမရ.... ဟုေရးခ်ျပီး မျပည့္စုံေသာ္လည္း ဆက္လက္၍ဖဲြ႕ဆိုခ်င္းငွာ မလိုအပ္ေတာ့သည့္ ကဗ်ာတိုေလးကို အၾကိမ္ၾကိမ္ ရြတ္ဖတ္ရင္း တေနကုန္ ပင္ပန္းႏြမ္ႏြယ္ ေနေသာရင္ဘတ္ၾကီးသည္ သာဂိ၏အလစ္အငိုက္ကိုဖမ္း၍ ဘယ္အခ်ိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္ မသိ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေလေတာ့သတည္း။

ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။.......................................ေရးသားသူ။   ။တီအာဝုိင္