အခန္း(၁၄) ဦးအာဒိစၥ နဲ
့ကုိရင္သာဂိ
မိုးဦးသို႕ဝင္ေရာက္စျပဳျပီျဖစ္၍
ေလျပင္းမ်ားလည္းတိုက္ခတ္၏။လွ်ပ္စီးမ်ားလည္း လက္၏။မိုးမ်ား လည္း ခ်ဳန္း၏။ ထစ္ခ်ဳန္းမိုးသည္
ရြာမလိုဟန္ျပင္ထားေသာ္လည္း ေလျပင္းမ်ားကသာလွ်င္ တရဆက္္တိုက္ ခတ္ေန၏။ သစ္ကိုင္းေျခာက္မ်ားက်ိဳးက်၏။စိုစြတ္စြတ္ သစ္ရြက္ေျခာက္မ်ားသည္
ေလႏွင့္အတူတိုက္ခတ္ လြင့္ေမ်ာ၏။ကိုရင္သာဂိသည္ မိမိ၏စိတ္ကို ၄င္းေလျပင္းမ်ားနွင့္အတူ
လြင့္ေမ်ာမသြားေစရန္ သတိကပ္ထား လိုက္သည္။’’လူ႕ဘဝအဓိပၸါယ္ဆိုတာ အေကာင္းဆုံးပန္းတိုင္တခုကိုဦးတည္ထားျပီး ဆင္ျခင္တုံတရား နဲ႕အညီ မေရာက္ေရာက္ေအာင္ေလွ်ာက္လွမ္းနိုင္ျခင္း’’ဆိုပါလား…။တိုက္ခတ္လာေသာ ေလျပင္း တခ်က္နဲ႕ အတူမိုးသားနွင့္ဖုန္မႈန္႕မ်ားေရာယွက္မႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာေသာ
ေျမသင္းရနံ႕ကိုရွဴရွိဴက္မိလိုက္သည္။ငယ္စဥ္
အခါႏြားေက်ာင္းခဲ့စဥ္ကာလက
ေပ်ာက္သြားေသာႏြားငယ္တစ္ေကာင္ကိုရွာေဖြရင္း စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ဟိုျပစ္ဒီျပစ္ ျပစ္ေဖၚလုပ္ေပးခဲ့ေသာ
ေလးဂြေလးကို သတိရလိုက္သည္။ေအာ္ ငါ့ေလးဂြေလး နဲ႕ေဝးကြာခဲ့တာေတာင္ ေႏြတခုကိုကုန္လြန္ျပီး ေႏြအသစ္တခုကို
ေရာက္ေနပါေရာ့လား…....ေလးဂြ ဆိုတာ လက္နက္တစ္ခုျဖစ္တယ္....သူတပါးရဲ႕အသက္ဇီဝိန္ကို
ေခၽြခ်ျပစ္နိုင္သလို ကိုယ့္ အသက္ ရဲ႕အႏၱရာယ္ ကိုလဲကာကြယ္နိုင္တယ္…သူတပါးရဲ႕အသက္ကိုလဲကယ္တင္နိုင္တယ္……အသုံးခ်တဲ့လူရဲ႕အေပၚမွာမူတည္
ျပီးေတာ့တန္ဖိုးသက္ေရာက္မႈရွိတယ္........မဟုတ္ဘူး....မဟုတ္ေသးဘူး…………………………..သူတပါးကို
ထိခိုက္နာက်င္ေစတာမွလက္နက္မဟုတ္ဘူး….သူတပါးကိုၾကင္နာယုယျခင္း…ရံခါအညံ့ခံေပးျခင္း…အညံ့ခံ
တာမဟုတ္ဘူး..အရွဴံးေပးတာ….ဟာ…အရွဴံးေပးတာလဲမဟုတ္ေသးဘူး…ခြင့္လႊတ္နားလည္ျပီးသည္းခံေပးတာ…
အဲ့ဒါဟာလည္း လက္နက္ပဲ…ေမတၱာလက္နက္နဲ႕ခႏၱီလက္နက္……..ဒါေပမဲ့ ေမတၱာနဲ႕ခႏၱီဆိုတာ
အရွဴံးေပးတာမဟုတ္ဘူး…..အနိုင္ယူတာ…….ေမတၱာဆိုတာ သူတပါးအက်ိဳးကိုလိုလားတာ……ခႏၱီဆိုတာ…. နားလည္ျပီးခြင့္လႊတ္ေပးတာ….ေလာကမွာ အမွားလုပ္တဲ့သူေတြရွိတယ္…အမွန္ကိုမျမင္တဲ့သူေတြရွိတယ္ ..အဲ့ဒိလူေတြက သူတို႕ရဲ႕အမွားကို
အမွားလို႕မျမင္နိုင္ရွာဘူး…သနားဖို႕အေတာ္ေကာင္းတယ္ …အဲ့ဒိသနားစရာလူေတြကိုပဲသနားရမွန္းမသိ…ေထာက္ခံတဲ့သူေတြရွိသလို…ဆန္႕က်င္ရန္ျဖစ္နသူလဲရွိတယ္ ….ျပီးေတာ့…သူေတာ့အမွန္ကိုသိပါေစ…သူ႕ရဲ႕ေနာက္လိုက္ေတြလဲ…အမွန္တရားကိုနားလည္ဆည္းကပ္နိုင္
ပါေစ…သူ႕ေၾကာင့္ဒုကၡေရာက္ၾကရမဲ့သတြါေတြလဲ…အဲ့ဒိဆင္းရဲျခင္းမွလြတ္မာက္ပါေစ..ဆိုတဲ့ေစတနာေမတၱာ
နဲ႕ သည္းခံေနတဲ့သူေတြ….ေစာင့္ၾကည့္ဆုံးမေနတဲ့သူေတြ….အနစ္နာခံေနတဲ့သူေတြ စသျဖင့္ေလာကမွာ အမ်ားၾကီးရွိတယ္….မင္းကဘယ္လူတန္းစားထဲမွာပါမွာလဲ….အမိုက္အမဲပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာလား၊အမိုက္အမဲေတြ
ကို
ေထာက္ခံတဲ့လူတန္းစားထဲမွာလား၊ရန္တုျဖစ္ေနတဲ့လူတန္းစားထဲမွာလား……..ဒါမွမဟုတ္..အဲ့ဒိလူ
သားေတြကိုအသက္နဲ႕ရင္းျပီး
ေစာင့္ၾကည့္သည္းခံဆုံးမျပီးေလာကကိုကူညီေဆာင္မမဲ့လူတန္းစားထဲမွာ
ပါမလား…မင္းေရြးခ်ယ္ခြင့္ရွိတယ္…။ျပီးေတာ့…………ျပီးေတာ့…..။
ကိုရင္သာဂိ၏ ေတြးလက္စ အေတြးစေလးမ်ားမျပက္ျပယ္ေသးခင္ ေဝါခနဲရြာခ်လာေသာမိုးေၾကာင့္
လမ္းသြားလမ္းလာမ်ားသည္ ကိုရင္သာဂိ သီတင္းသုံးရာျဖစ္ေသာ ရြာဦးေက်ာင္းမုဒ္ဦးသုိ႕ေျပး၍မိုးခို
လုိုက္ၾကသည္။ကိုရင္သာဂိသီတင္းသုံးေသာ ေက်ာင္းေဆာင္ၾကီးသည္ မုဒ္ဦးႏွင့္သိပ္မေဝးလွေပ။အမိုး
ကာရံထားေသာ ေစာင္းတန္းၾကီးကလဲရွိေန၍ မိုးရြာေနေသာ္လည္း မုဒ္ဦးမွေစာင္းတန္းသို႕ေသာ္လည္း
ေကာင္း၊ေစာင္းတန္းမွမုဒ္ဦးသို႕ေသာ္လည္းေကာင္း သြားလာနိုင္၏။မ္ိုးသည္ သည္းထန္စြာရြာသြန္းေန
ေသာ္လည္းႏြားေက်ာင္းသားမ်ား၊တရြာဝင္တရြာထြက္ လွည့္လည္ေနေသာ ေစ်းသည္မ်ား၊ေဆာ့ကစား
ေနေသာ ကေလးငယ္မ်ားစသည္ျဖင့္ မ်ားျပားလွေသာေၾကာင့္ ၄င္းတို႕၏အသံမ်ားသည္ ကိုရင္သာဂိ၏
နားသို႕ပဲ့တင္ထပ္ရိုက္ခတ္လာေလသည္။
ေစာင္းတန္းထဲမွာလူေတြေရာက္ေနၾကပါလား….သူတို႕ေသာက္စရာ ေသာက္ေရေရာ ရွိရဲ႕လားမသိဘူး
သြားၾကည့္ဦးမွပဲ ..ဟုေတြးမိ၍ ေက်ာင္းေအာက္သို႕ဆင္းလာခဲ့သည္။
‘’အဲ့ဒိဆရာေတာ္က အသက္ငယ္ငယ္ေလးနဲ႕ ဘုန္းတန္ခိုးသိပ္ၾကီးတာပဲ...ေအ့…ျပီးေတာ့ ဘုန္းၾကီး
ဝတ္တာလဲ သိပ္မၾကာေသးဘူးတဲ့…စာေတာင္ေကာင္းေကာင္းေရးတတ္ ဖတ္တတ္တာမဟုတ္ဘူး..ဒါ
ေပမဲ့..ျမိဳ႕ကအရာရွိၾကီးေတြ ကိုယ္တိုင္ကိုးကြယ္တာတဲ့ေတာ့…’’
ေသာက္ေရအိုးကို ေရျဖည့္ရန္ မုဒ္ဦးသို႕ေရာက္လာခဲ့ေသာ ကိုရင္သာဂိသည္ မိုးခိုသူမ်ားေျပာေန
ေသာစကားကို ၾကားလိုက္ရ၍ အနည္းငယ္စိတ္ဝင္စားသြားသည္။သို႕ေသာ္ ဝင္ေရာက္ေမးျမန္းျခင္း
မျပဳပဲ မသိလိုက္ဘာသာေန၍ ဘာဆက္ေျပာၾကမည္ကို အကဲခတ္နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
‘’ျပီးေတာ့ အဲ့ဒိဆရာေတာ္က တို႕ရြာမွာ ေစတီတေထာင္တည္မွာတဲ့ေတာ့’’
‘’ဟုတ္လား…ေစတီေတြ အဆူေပါင္း တေထာင္ေတာင္တည္မွာ…ဟုတ္ရဲ႕လားေအ ၾကည့္ၾကက္လဲ
ေျပာပါဦး…ဒို႕ရြာမွာ ေစတီတေထာင္တည္ဖို႕ေနေနသာသာ…ေစတီတဆူတည္ဖို႕ေတာင္ ခဲရာခဲဆစ္ ဥစၥာၾကီးကို….’’
‘’ေအး..ဟုတ္တယ္…မိၾကည္ေရ…အခုေစတီတေထာင္တည္မယ္ဆိုတဲ့ ဆရာေတာ္က သာမညရိုးရိုး
ဆရာေတာ္မွ မဟုတ္တာ….ဝတ္တာကသာမၾကာေသးေပမဲ့ သူက ဟိုးအရင္ေရွးဘဝေပါင္း ငါးရာေလာက္
တုန္းက ဘာတဲ့ ဘာေစတီမင္းၾကီးဆိုတာလားပဲ…ထားပါေတာ့ အဲ့ဒိဘုရင္ၾကီးနဲ႕ေဆြမ်ိဳး
ေတာ္တယ္ဆိုပဲ…ေအ့’’
၄င္းေစ်းသည္မ်ားအခ်င္းခ်င္းေျပာေနေသာစကားမ်ားမွာ အမွီးအေမွာက္မတည့္လွေသာ္လည္း ကိုရင္သာဂိက
အလြန္စိတ္ဝင္စားေနသည္။ထို႕ေၾကာင့္..ဒကာမၾကီးတို႕က ဘယ္ရြာကလဲ ဒကာမၾကီး
တို႕’’ဟု ဝင္ေရာက္ေမးျမန္းလိုက္သည္။
‘’ဒီခင္သာရြာကေန ေခ်ာင္းကိုျဖတ္ေက်ာ္လိုက္ရင္ တပည့္ေတာ္တို႕ရြာပဲ ေလ ကိုရင္ရဲ႕’’
‘’ေအာ္ ဟိုဘက္ရြာကလား’’
ကိုရင္သာဂိသည္ တခုခုဆက္ေျပာရန္စဥ္းစားျပီးမွ ဘာမွဆက္မေျပာေတာ့ပဲလွည့္ထြက္လာခဲ့သည္။
‘’ျပီးေတာ့ အဲ့ဒိဆရာေတာ္ေလးက ေဗဒင္လည္း သိပ္ျပီးေတာ့ ေတာ္တာပဲတဲ့..ေတာ္ေရ..’’
လွည့္ထြက္လာခဲ့ေသာ္လည္း ေတာသူမ်ားပီပီ ေအာ္ၾကီးဟစ္က်ယ္ေျပာေနၾကျခင္းျဖစ္၍ ခပ္လွမ္းလွမ္း
ေရာက္တဲ့အထိၾကားေနရဆဲပင္ျဖစ္သည္။မထင္မွတ္ပဲ ၾကားသိလိုက္ရေသာဝမ္းနည္းဖြယ္သတင္း
စကားမ်ားေၾကာင့္ သာသနာနဲ႕ရပ္ရြာအတြက္တခုခုလုပ္ရန္ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။
ထစ္ခ်ဳန္းမိုးသည္မၾကာမွီအခ်ိန္ကာလ အေတာအတြင္းေလးမွာပင္ ရပ္တန္႕သြားခဲ့သည္။သို႕ေသာ္
ေလမ်ားကေတာ့ တျဖဴးျဖဴးတိုက္ခတ္ေနဆဲ။စိုတဝက္ေျခာက္တဝက္ျဖင့္ စိုထိုင္းထိုင္းျဖစ္ေနေသာ
ေျမသားမ်ားသည္ ရႊံဗြက္ အသြင္သို႕ေျပာင္းလဲသြားသည္။ျပင္းထန္ေသာ ေလအဟုန္ေၾကာင့္ေၾကြက်
သြားေသာ သရက္သီးမ်ားအားလည္း ရြာသားငယ္မ်ားက အေျပးအလႊားလာေရာက္ ေကာက္ယူၾက
သည္။ခုနစ္လႊာေရာင္စင္ ျဖန္႕က်က္ကြန္႕ျမဴးေတာက္ပေနေသာ သက္တန္႕ၾကီးကလည္း ပဲခူးရိုးမႏွင့္
ေကာင္းကင္ျပာကိုတံတားထိုးေပးထားသည့္ အလား။တိမ္မ်ားလည္းကင္းစင္ေနေပျပီ။ထို႕ေၾကာင့္
ခရီးဆက္မည့္သူမ်ားကလဲ ခရီးဆက္သြားၾကသလို ႏြားေက်ာင္းသားမ်ားကလည္း မိမိႏြားမ်ားအား
လွည့္လည္ ထိန္းေက်ာင္းရန္ထြက္္ခြါသြားၾကေပျပီ။
‘’ဆရာေတာ္ဘုရား တပည့္ေတာ္ ရြာထဲခဏသြားပါရေစဘုရား’’
သကၤန္းကိုလက္ကေတာ့ထိုး၍ ရိုေသစြာေလွ်ာက္ထားလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ကိုရင္သာဂိသည္ ကိုရင္စ
ဝတ္သည့္ေန႕မွစ၍ ရြာထဲသို႕သြားလာျခင္းလုံးဝမရွိခဲ့၍ ဆရာေတာ္ကလည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴပင္သြား
ခြင့္ျပဳလိုက္သည္။
‘’သြားေလ ကိုရင္သာဂိ..မိုးေတာ့မခ်ဳပ္ေစနဲ႕ေပါ့..’’
‘’တင္ပါဘုရား..’’
ရိုေသစြာေလွ်ာက္ထားျပီး ေနာက္သို႕ေျခလွမ္းသုံးလွမ္းဆုတ္၍ ထြက္ခြါခဲ့သည္။
ဆရာေတာ္ကေတာ့ ကိုရင္သာဂိ၏ ေနာက္ေၾကာကိုၾကည့္၍ အေတြးစတခုနဲ႕အတူ ေခါင္းတျငိမ့္ျငိမ္္႕
လုပ္ရင္း က်န္ရစ္ခဲ့သည္။
‘’တခုခုေတာ့ မွားေနျပီ…ဘုန္းၾကီးဝတ္တာမၾကာေသးဘူး..စာေတြေပေတြလဲ မတတ္ဘူး..ဘယ္လို
လုပ္ျပီးဆရာေတာ္ျဖစ္ရတာလဲ…ေက်ာင္းထိုင္မယ့္ဘုန္းၾကီးတပါးက အနည္းဆုံးဆယ္ဝါရွိရမယ္..
ျပီးေတာ့ ဘိကၡဳဝိဘင္း၊ဘိကၡဳနီဝိဘင္းဆိုတဲ့ ဝိဘင္းႏွစ္ပါးကိုလဲ ေကာင္းေကာင္းၾကီးတတ္သိနားလည္
ထားရမယ္…စာမတတ္ဘဲနဲ႕ဒီဝိဘင္းဆိုတာေတြကိုဘယ္လိုလုပ္ျပီးနားလည္မွာလဲ….ဒါေပမဲ့..ေက်ာင္း
ထိုင္ဆရာေတာ္ျဖစ္ေနတယ္တဲ့…ျပီးေတာ့ ေဗဒင္လည္းတြက္တယ္ဆိုပါလား….ရဟန္းသံဃာဆိုတာ
ေဗဒင္တြက္ျခင္းေဆးကုျခင္းကိုအထူးေရွာင္ရွားရမယ္…လို႕စာမွာရွိတယ္…ျပီးေတာ့ ေဗဒင္တြက္ေဆး
ကုလို႕ရလာတဲ့ အလွဴေငြနဲ႕ေက်ာင္းေဆာက္ရင္ အဲ့ဒိေက်ာင္းေပၚတက္တဲ့ရဟန္းတိုင္းဟာတခါတက္
ရင္ တခါအာပတ္သင့္တယ္…ေဗဒင္တြက္ေဆးကုျပီးရလာတဲ့လာဘ္လာဘကိုသာသနာအတြက္မသုံး
ေကာင္းဘူး….ဒါေၾကာင့္ေဗဒင္တြက္ေဆးကုတဲ့ရဟန္းကလဲ သာသနာဖ်က္တဲ့ရဟန္းျဖစ္တယ္…အဲ့ဒိ
ေဗဒင္တြက္ေဆးကုျခင္းျပဳလုပ္ေနတဲ့ရဟန္းဆီမွာ သြားျပီးေဗဒင္တြက္ခုိင္းေဆးကုခိုင္းတဲ့ဒကာ ဒကာမ
ဟာလဲ သာသနာဖ်က္ဒကာ ဒကာမေတြပဲျဖစ္တယ္….မျဖစ္ဘူး..မျဖစ္ဘူး…သူတို႕ကို ငါအခ်ိန္မွီတား
ျမစ္မွျဖစ္မယ္….’’ကိုရင္သာဂိသည္ ဤသို႕မီးခိုးၾကြက္ေလွ်ာက္ေတြးမဆုံးနုိင္ေသာ အေတြးမ်ားကို ထမ္းပိုး
လွ်က္ ေစတီတေထာင္တည္မည့္ ရြာဘက္သို႕ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းလာခဲ့သည္။၄င္း အေတြး
မ်ားထဲတြင္ သာသနာေတာ္ၾကီးကို ဝိုင္းဖ်က္မည့္အေရးအား မလိုလားျခင္းေဒါသ၊လမ္းမွားေနသည္ဟု
တြက္ခ်က္ရေသာ ဆရာေတာ္ငယ္ဆိုသူအား လမ္းမွန္သို႕ေရာက္ေစလိုေသာ ေစတနာ၊အယူမွားလိုက္
၍ ဒုကၡေရာက္ၾကမည့္ ဒကာ ဒကာမမ်ားအား ကယ္တင္လိုသည့္..ကရုဏာႏွင့္ေမတၱာတရားမ်ားက
ေရွ႕ေဆာင္ဦးရြက္အျဖစ္ပါဝင္သည္။
ကိုရင္သာဂိသည္ ခင္သာရြာေလး၏ ေတာင္ဘက္ျခမ္းရွိသဲေခ်ာင္းၾကီးကုိျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့သည္။
၄င္းသဲေခ်ာင္းတြင္ ရာသီအလိုက္ဆန္စပါးေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားကို စိုက္ပ်ိဴးၾကျပီး မိုးရာသီတြင္ ေခ်ာင္း
အတြင္း၌ေရမ်ားျပည့္လ်ံေန၍ မည္သည့္ေကာက္ပဲသီးႏွံကိုမွ်မစိုက္ပ်ိဳးနိုင္ၾကေခ်။ယခုလည္း မိုးဦးရြာ
သီျဖစ္၍ ေခ်ာင္းေရလ်ံေတာ့မည္ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေကာက္ပဲသီးႏွံမ်ားအားလုံးကို ရိပ္သိမ္းထားျပီးျဖစ္
သည္။ေႏြရာသီတြင္ေတာ့ ေရသည္ရွိသည္ဆိုရုံမွ်သာရွိ၍ ေသာက္ေရသုံးေရခပ္လိုလွ်င္ ၄င္းသဲမ်ားကို
တြင္းငယ္ေလးမ်ားတူ၍ ရယူၾကသည္။ေခ်ာင္းနံရံ ကမ္းပါးမ်ားသည္ အနီတရစ္ အဝါတရစ္ အညိဳတရစ္
လိေမၼာ္ေရာင္တရစ္စသည့္ျဖင့္ ေရာင္စုံအရစ္မ်ားေၾကာင့္ သဘာဝအတိုင္းလွခ်င္တိုင္းလွေနသည္။
ကမ္းပါးနံရံမ်ားတြင္ တြင္းမ်ားတူး၍ငွက္မ်ိဳးစုံစြာလည္းေပ်ာ္စံၾကသည္။၄င္းတြင္းေအာင္းငွက္မ်ား၏
တြန္က်ဴးသံႏွင့္ ကုန္းေပၚရွိခ်ံဳပုတ္မ်ားမွ ဘုတ္ငွက္တို႕၏ေအာ္မည္သံမ်ားကိုေပါင္းစပ္လိုက္လွ်င္ နား
ဝင္ခ်ိဳေသာ ဂီတသံစဥ္တခုျဖစ္ေပၚလာ၏။၄င္းဂီတသံစဥ္မ်ားကို ကိုရင္သာဂိ ႏြာေက်ာင္းသားျဖစ္ခဲ့
စဥ္ကာလက မၾကာမၾကာလာေရာက္ခံစားခဲ့ဘူးသည္။တခါတရံ ေရႊရီနွင့္အတူ၊တခါတရံ တကိုယ္
တည္း။
ကိုရင္သာဂိသည္ ၄င္းရႈခင္းမ်ား ေတးသံမ်ားကို ျပန္လည္ခံစားလိုက္ရ၍ ရင္ထဲတြင္စို႕နင္လာေအာင္ခံ
စားလိုက္ရသည္။ဤ၍ ဤမွ်လွပ ပါေသာ၊သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္အတိျဖင့္ျပီးေသာ ဤရပ္ဤေျမဤေဒ
သေလးသည္ လူမိုက္ လူဖ်င္း လူအ လူ႕ဗာလ ပညာမဲ့ေလာဘသား အၾကံသမားတို႕၏လက္ခ်က္ျဖင့္
သာသနာကိုဖ်က္စီးေသာနယ္ေျမျဖစ္ရေပေတာ့မည္။အမိုက္တရားတို႕ထြန္းကားရာနယ္ေျမျဖစ္ေျခ
ေတာ့မည္။အဓမၼဝါဒီမ်ားၾကီးစိုးရာနယ္ေျမအျဖစ္ျဖင့္ အလွတရားမ်ားကို တိမ္ေကာေပ်ာက္ကြယ္ေအာင္
ျပဳၾကေပေတာ့မည္။
‘’လက္မခံဘူး..လုံးဝ လက္မခံဘူး..ဒါဟာငါ့ေျမျဖစ္တယ္..ဒါဟာ ငါ့ရြာျဖစ္တယ္…ဒီလိုအျဖစ္မ်ိဳးငါလုံးဝ
အျဖစ္မခံဘူး…ငါကိုယ္တိုင္ကာကြယ္မယ္’’စသျဖင့္ ဇာတိမာန္မ်ားလည္းနိုးၾကြလာသည္။
ကိုရင္သာဂိသည္ ေပါက္တူးျဖင့္ ေပါက္၍ျပဳလုပ္ထားေသာ ေခ်ာင္းကမ္းပါးအတက္ေျမနီေလွကား
လမ္းကေလးအတုိင္းတက္လာခဲ့သည္။၄င္းရြာသည္ ကိုရင္သာဂိ ႏြားေက်ာင္းသားဘဝျဖင့္ေမႊေႏွာက္
သြားလာခဲ့သည္ အရပ္ေဒသမ်ားျဖစ္ေသာ္လည္း ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအသစ္မည္သည့္ေနရာတြင္ရွိသည္
ကို မသိေသး၍စုံစမ္းရဦးမည္။ထိုရြာတြင္ အရင္က ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းမရွိေသး။သို႕ေသာ္ မုဒ္ဦးတြင္ မိုးခို
ခဲ့ေသာ ဒကာ ဒကာမမ်ား၏ ေျပာဆိုခ်က္အရ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအသစ္ရွိကိုရွိရမည္။ေထြေထြထူးထူးမ
စုံစမ္းလိုက္ရ။ေခ်ာင္းကမ္းပါးေပၚသို႕ေရာက္ေရာက္ျခင္း အိမ္သစ္ၾကီးတလုံးႏွင့္ လူမ်ားစည္ကားေန
သည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
အိမ္သစ္ၾကီးဆိုေသာ္လည္း သစ္သားအိမ္မွ်သာျဖစ္သည္။အမုိးအသစ္၊အကာအရံအသစ္၊ျပီးေတာ့ အရင္က
ထိုေနရာတြင္ ဘာအိမ္ ဘာအေဆာက္အဦးမွ်မရွိေသးေပ။၄င္းလူစည္ကားရာ အိမ္သစ္ၾကီး
ကို ကိုရင္သာဂိစိတ္ဝင္စားမိသည္။ဘာေၾကာင့္လူေတြစည္ေနတာပါလိမ့္ ဟုလဲေတြးမိသည္။ထို႕
ေၾကာင့္ ထိုေနရာသို႕ဦးတည္ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့သည္။ကိုရင္သာဂိသည္ အနီးသို႕ေရာက္ေသာအခါ
ေတြ႕ျမင္လိုက္ရေသာ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ လြန္စြာပင္ အံ့ၾသထိတ္လန္႕တုန္လႈပ္သြားသည္။
မဟာအတုလ ဆရာေတာ္ေက်ာင္းဆိုပါလား…ဗုဒၶသာသနာ ကမၻာကိုလႊမ္းေစရမည္တဲ့….အၾကမ္းဗ်ဥ္း
မွ်သာ ေရးျခစ္ထားျပီး မခ်ိတ္ဆဲြရေသးပဲ နံရံတြင္ကပ္လ်က္ေထာင္ထားေသာဆိုင္းဘုတ္ကို ေတြ႕ျမင္
လိုက္သည္။ေအာ္..ဒါဘုန္းၾကီးေက်ာင္းပဲ..အိမ္မွမဟုတ္တာ ဟု သိလိုက္သည္။ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းအ
သစ္တည္မယ္ဆိုရင္ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္ဆရာေတာ္ သမေတာ္ေတြကို အသိေပးရတယ္ မဟုတ္ပါလား…။
ဘာျဖစ္လို႕…..။အေတြးမ်ားမဆုံးေသးခင္မွာပင္ အတြင္းသို႕လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္။ျမင္လိုက္ရေသာ
ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႕မႈမ်ားနဲ႕အတူ ၾကီးမားေသာေပါက္ကဲြသံစဥ္တခုကိုသည္ ကိုရင္သာဂိ
၏ ႏွလုံးအိမ္ကို ရိုက္ခတ္သြားသည္။ငယ္စဥ္က စိတ္မ်ိဳး အေျခေနမ်ိဳးနဲ႕ဆိုရင္ လက္ထဲမွာ အျမဲရွိေန
သည္ ေလးဂြႏွင့္စြဲျပစ္မိလိမ့္မည္ ။သို႕ေသာ္ သကၤန္းနဲ႕ေဒါသ၊ဗုဒၶတရားေတာ္ႏွင့္ ရန္လိုျခင္း၊ျငိမ္းခ်မ္း
ေရးခရီးႏွင့္ စိတ္လိုက္မာန္ပါျပဳမူျခင္း ဘယ္လိုမွ မအပ္စပ္ ဟူေသာအသိတစ္ခ်က္ ေၾကာင့္ အရာရာ
ကိုထိမ္းခ်ဳပ္နိုင္ခဲ့သည္။သူတို႕ဘာေတြဆက္လုပ္မည္၊ဘာေတြေျပာဆိုၾကမည္ကို အျပင္မွ လွမ္း၍ ရပ္
ၾကည့္ေနလိုက္သည္။
အတြင္းသုံးဆယ့္ခုနစ္မင္း၊အျပင္သုံးဆယ့္ခုနစ္မင္း၊ရွိရွိသမွ်နတ္အားလုံးတြင္ မႏွဲေလး ကိုေအာင္နိုင္
အစ ဝိရူဠက ဝိရူပကၡအဆုံး အားလုံးေသာနတ္ရုပ္မွန္သမွ်ကို စင္ေပၚသို႕တင္ထားသည္။ဆရာေတာ္
ငယ္ဆိုသူက ၄င္းနတ္္စင္ေအာက္တြင္ ဒူးတုတ္လက္အုပ္ခ်ီ၍ မည္သူမွ်နားလည္နိုင္မည္မဟုတ္ေသာ
ဘာသာစကားမ်ားကို လွ်င္ျမန္စြာ ရြတ္ဆိုေနသည္။အျခံရံ ပရိတ္သတ္မ်ားက ၄င္းအား ယပ္ခပ္ေပးၾက
သည္။ဆရာေတာ္ငယ္ကို ရွိခိုးရမလား၊နတ္ေတြကိုပဲ ရွိခိုးရမလား၊မည္သူ႕ကိုရွိခိုးဦးတိုက္ရမည္မွန္း မေဝ
ခဲြနိုင္၍ ၄င္းႏွင့္နတ္မ်ားအားတလွည့္စီလွည့္၍ ရွိခုိးေနသူမ်ားလည္း ရွိသည္။အထူးျခားဆုံးမွာ ပ
ရိတ္သတ္အားလုံး ဖိနပ္မ်ားကို ခါးျခားထိုးထားၾကျခင္းပင္ျဖစ္သည္။မိန္းမမ်ားကလည္း ဖိနပ္မ်ားကို
လက္ထဲတြင္ကိုင္ထားၾကသည္။ဆရာေတာ္ငယ္အား လာေရာက္ပူေဇာ္သူအားလုံးမွာ ရြာနီးခ်ဳပ္စပ္မွ
မဟုတ္ၾကဘဲ ျမိဳ႕ေနလူတန္းစားမ်ားပုံေပၚသည္။ေရႊတြဲလဲ ေငြတဲြလဲ မ်ားပင္ျဖစ္ၾကသည္။ႏႈတ္ခမ္းနီရဲ
ရဲ ဝျပဲျပဲမ်ားမိန္းမၾကီးမ်ားနွင့္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္နာရီလက္ပတ္မ်ား ၊ေယာပုဆိုး အက်ႌလက္ရွည္လည္ကု
တုံးဝတ္ဆင္ထားေသာ သူမ်ားျဖစ္ၾကသည္။ဆရာေတာ္ငယ္ဆိုသူ၏ရြတ္ဆိုသံမွာ ျမန္မာအသံထြက္
ထြက္လာေသာေၾကာင့္ နားစိုက္ေထာင္လိုက္သည္။
ဘုရားငါဆူ၊ႏွစ္က်ိပ္ရွစ္ဆူ၊ဂဂၤါဝဠဳသဲစုမက ပြင့္ေတာ္မူျပီးကုန္ေသာဘုရားရွင္အားလုံးရဲ႕အမိန္႕ေတာ္
တန္ခိုးေတာ္၊စြမ္းပကားတို႕ေၾကာင့္ ယခုေရာက္လာၾကကုန္ေသာ ဘုန္းရွင္ကံရွင္ ဒါယကာ ဒါယိကာ
မ်ား၏ ဒုကၡခပ္သိမ္းသည္လြတ္စရာ လြတ္၊ကၽြတ္စရာကၽြတ္ေစသတည္း။
ဟာ ဘယ္ႏွယ့္ သူတို႕ဘာသာေအးေအးေဆး နိဗၺာန္ေရာက္သြားတဲ့ ဘုရားရွင္ေတြကိုေတာင္ အလြတ္
မေပးပဲ အမိန္႕ေခၚေပးခိုင္းေနရတာလဲ၊ဘုရားရွင္ေတြ သက္ရွိထင္ရွားရွိစဥ္္ကာလကေတာင္ ဒီ
လူဒီပုဂၢိဳလ္ေတာ့ နိဗၺာန္၊ နတ္ျပည္ကို ခ်က္ခ်င္းေရာက္ေစသတည္းလို႕အမိန္႕မေပးခဲ့ပါပဲ …သူကမ်ား…
ကိုရင္သာဂိသည္ ျမင္ကြင္းႏွင့္ၾကားလိုက္ရေသာ အသံမ်ားေၾကာင့္ ေဒါပြမိသလိုလို ခံစားမိလိုက္သည္။
ဝိဇၨာ ေဇာ္ဂ်ီ တပသီ နဲ႕ရြာေတာ္ရွင္ ကိုးျမိဳ႕ရွင္ အဘဦးရွင္ၾကီး၊အဘဘိုးဘိုးေအာင္၊အဘေအာင္မင္း
ေခါင္ပါမက်န္အားလုံးေသာ တန္းခိုးရွင္သူေတာ္စင္ၾကီးတို႕သည္ ယေန႕လာေရာက္ၾကကုန္ေသာ ဒါယ
ကာ ဒါယိကာမ်ား၏ အသက္အိုးအိမ္စည္းစိမ္မွန္သမွ်ကို ႏွမ္းေစ့မွ်အေရြ႕အေပ်ာက္မခံပဲ ၾကည့္ရႈေစာင္
မၾကပါေစကုန္သတည္း။
‘’ဟာ…လုပ္ျပန္ျပီ…လုပ္ျပန္ျပီ…..ဘုန္းၾကီးတစ္ပါးက ကိုယ့္ေလာက္မွအက်င့္သိကၡာမရွိ နိမ့္က်တဲ့ဘုိး
ေတာ္ဆိုတာေတြ နတ္ဆိုတာေတြကို အဘလိုက္ေခၚေနတယ္…သြားပါျပီ..သြားပါျပီ….။မျပီးေသးဘူး။
ဘာေတြဆိုေနျပန္ျပီလဲမသိဘူးနားေထာင္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္’’။ကိုရင္သာဂိလည္း အံ့ၾသထိတ္လန္႕
မႈမ်ားနဲ႕အတူ တေယာက္တည္း တိတ္တိတ္ေလး ေရရြတ္ရင္း ဆက္လက္နားေထာင္ေနလိုက္သည္။
အတြင္းသုံးဆယ္ခုနစ္မင္း၊အျပင္သုံးဆယ့္ခုနစ္မင္းနွင့္တကြ နတ္ျပည္ေျခာက္ထပ္မွာနတ္မင္းၾကီးမ်ား၊
ျဗဟၼျပည္ဆယ့္ေျခာက္ထပ္မွ ျဗဟၼာမင္းၾကီးမ်ား၏တန္းခိုးရွိန္ေစာ္အာဏုေဘာ္ေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊
က်နုပ္အရွင္ အာဒိစၥ၏ ဒါယကာ ဒါယကာမ်ားအေပၚထားရွိေသာ ေမတၱာေစတနာနွင့္သီလသမာဓိ
ပညာ သိကၡာသုံးပါး စြမ္းပကားတို႕ေၾကာင့္ ယေန႕ေရာက္လာၾကကုန္ေသာ ဒါယကာ ဒါယိကာမအ
ေပါင္း သူတို႕ေကာင္းတို႕၏စီ္းပြားဥစၥာ ဂုဏ္သိကၡာႏွင့္ ရာထူးဌာနႏၱရ အဝဝတို႕သည္တေန႕တျခား
ဒီေရအလားကဲ့သို႕တိုးတက္ပြားမ်ားျပီးသကာလ ဘယ္ဘက္ကတဆုတ္က်ဲ ညာဘက္ကတလွည္းဝင္၍
လွဴနိုင္တန္းနိုင္သာသနာျပဳနိုင္ေသာ အမ်ိဳးေကာင္းသား အမ်ိဳးေကာင္းသမီးမ်ားျဖစ္ၾကပါေစသတည္း။
ေအာ္ …သူ႕နာမည္က ဦးအာဒိစၥတဲ့လား….ေတာက္…ယုတ္မာလိုက္တာ…သူ႕ရဲ႕သိကၡာသုံးပါးဆိုပဲ…
လုပ္ထားဦးေပါ့..ေတြ႕မယ္…ဒင္း..ေတာ့ ငါနဲ႕ေတြ႕မယ္…ဟုစိတ္ထဲတြင္က်ိတ္၍ ၾကိမ္းဝါးလိုက္ျပီးမွ
ေအာ္ ..ငါဟာ ..ဘုရားသားေတာ္..ရွင္သာမေဏတပါးျဖစ္ေနျပီပဲ..ေဒါသေတြ႕မသင့္ေတာ္ပါလား…
ဟူေသာ အသိတခ်က္နဲ႕အတူ မိမိ၏ေဒါသေလးမ်ားကို ျပန္လည္ထိမ္းသိမ္းနိုင္ခဲ့သည္။ု
ထုိ႕ေနာက္ ဦးအာဒိစၥသည္ ၄င္းရြတ္ဆိုရာေရွ႕တြင္ခ်ထားေသာ ေရအိုးမ်ားထဲမွေရကုိေရာက္လာၾက
ေသာ ပရိသတ္မ်ားအားေသာက္ေစသည္။ကိုယ္တိုင္လည္း ၄င္းေရမ်ားကိုေရခြက္တြင္ထည့္၍ လက္နဲ႕
စြတ္လိုက္ ေယာက်္ားမိန္းမအားလုံး၏ ဆံပင္ထိပ္ဖ်ားမ်ား၊ဂုတ္ေက်ာမ်ားကို လိုက္လံသပ္ခ်ေပးသည္။
ခပ္ငယ္ငယ္အရြယ္ရွိေသာအမ်ိဳးသမီးေလးမ်ားကိုေတာ့ ပုခုံးေလးေတြကိုပါ ေလးငါးခ်က္ဆင့္ျပီးပုတ္
ေပးလိုက္ေသးသည္။ကိုရင္သာဂိသည္၄င္းတို႕၏သာသနာႏွင့္မအပ္စပ္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ား၊ဘာသာ
ျခားတို႕ေရွတြင္ ဒါဟာ ဗုဒၵဘာသာဝင္ေတြပါဗ်ာ ဟု လက္ညိႈးညႊန္ကာ ဂုဏ္ယူစရာမျဖစ္ေသာ လုပ္ရပ္မ်ားကို
ဆက္လက္၍ သည္းခံေစာင့္ၾကည့္ျခင္းငွာ မစြမ္းနိုင္ေတာ့သည့္ အဆုံး၌ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေခါင္းငိုက္စိုက္
က်လွ်ကျ္ပန္လာခဲ့သည္။ေခ်ာင္းကမ္းႏွဖူးနားအေရာက္ ေလွခါးထစ္မ်ားကိုဆင္းမည္အျပဳတြင္ ေနာက္မွ
လွမ္းေခၚသံတခုကိုၾကားလိုက္၍ ျပန္ၾကည့္လိုက္သည္။
ကိုရင္ေလး..ကိုရင္ေလး ဆရာေတာ္က ခဏျပန္ၾကြခဲ့ဖို႕ အမိန္႕ရွိလိုက္တယ္…ျပန္လာခဲ့ပါဦးခဏ
ေလာက္….။
ကိုရင္သာဂိသည္ ၄င္းတို႕ႏွင့္အဖက္လုပ္၍ စကားေျပာဆိုခ်င္စိတ္မရွိေသာ္လည္း တစုံတရာေတာ့ထူး
နိုင္ေကာင္းရဲ႕ဟူေသာ စူးစမ္းလိုစိတ္ေၾကာင့္လွည့္ျပန္လာလိုက္သည္။
ထိုင္ေလ ကိုရင္…ဒီမွာငါကသာသနာျပဳလုပ္ငန္းေတြလုပ္ေနရလို႕ ဧည့္သည္ကို ဧည့္ခံဖို႕လင္း
ဟင္းသြားတယ္…ဟုေျပာရင္းကိုရင္သာဂိအား ေနရာေပး၍ထိုင္ေစသည္။သို႕ေသာ္ကိုရင္သာဂိသည္
နတ္ရုပ္မ်ား၏ ေအာက္တြင္ထိုင္ရမည္ကိုမလိုလားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း၊ဦးအာဒိစၥဆိုသူအား
ဒူးေထာက္ခယ ဦးတိုက္ရမည္ကို ပို၍မလုိလားေသာေၾကာင့္လည္းေကာင္း ထိုင္ျခင္းျပဳျခင္းမရွိဘဲ မတ္
တတ္သာ ရပ္ေနလိုက္သည္။
ေဟ့ ..ဒကာလွစိုး..ဟိုဘီဒုိထဲက သကၤန္းတစ္စုံထုတ္ခဲ့စမ္းကြ…ငါဒီကိုရင္ကိုလွဴခ်င္လို႕…ဟုက်ယ္
ေလာင္ေသာ အသံျဖင့္လွမ္းေအာ္လိုက္၍ လွစိုးဆိုသူမွ သကၤန္းတစုံယူလာခဲ့သည္။၄င္းသကၤန္းကို
ဦးအာဒိစၥဆိုသူက ကိုရင္သာဂိ၏ေရွ႕ွတည့္တည့္တြင္ေခတၱခ်ထားလိုက္ျပီး..ဒီမွာကိုရင္…ဒီရြာမွာအရင္
တုန္းက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းဆိုတာ မရွိခဲ့ဘူး၊အခုေတာ့ရွိျပီ..ျပီးရင္ ဒီနားမွာပဲ ငါကိုယ္တုိင္ဦးေဆာင္ျပီး
ေတာ့ ေစတီတေထာင္တည္ဦးမွာကြ..အဲ့ဒါကိုသာသနာေတာ္တိုးတက္ျပန္႕ပြားတယ္လို႕ေခၚတယ္
…ဟုေျပာျပီးဆက္လက္၍ ကဲကဲေရာ့ မင္းအတြက္ငါသကၤန္းတစ္စုံလွဴလိုက္မယ္…ယူသြား…ေျပာရင္း
သကၤန္းကိုကိုရင္သာဂိအားလွမ္းေပးသည္။စိတ္ထဲမွာလဲေျပာခ်လိုက္ခ်င္သည့္စကားလုံးေပါင္းမ်ားစြာ
ကရွိေနသည္။ ကိုရင္သာဂိသည္ ပထမတြင္ ေၾကာင္အန္းအန္းျဖစ္သြားျပီးအားနာပါးနာႏွင့္ယူလိုက္ရမ
လိုလို၊သူ႕ရပ္သူ႕နယ္ပယ္ထဲတြင္္ရွိေန၍ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႕ပဲယူလိုက္ရေတာ့မလိုလို ျဖစ္ေနမိသည္။
သို႕ေသာ္ ‘’အားမနာနဲ႕ မေၾကာက္နဲ႕ေျပာစရာရွိရင္ ေျပာသင့္ရင္ရဲရဲေျပာ၊လုပ္စရာရွိရင္ လုပ္သင့္ရင္ ရဲ
ရဲလုပ္’’ဟူေသာ ဆရာေတာ္၏ ဆုံးမစကားတခြန္းသည္ နားထဲသို႕ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေျပးဝင္လာ၍………..
’’ဒီမွာကိုယ္ေတာ္…သာသနာတိုးတက္တယ၊္ျပန္ပြားတယ္၊ထြန္းကားတယ္ဆိုတဲ့ေနရာမွာ လူေတြဟာ
အနည္းဆုံးငါးပါးသီလေတာ့လုံၾကတယ္၊အခုဒီမွာရွိေနတဲ့လူေတြအားလုံးဟာ ကိုယ့္ဖိနပ္ကို
ခါးၾကားထိုးသူထိုးထားရတယ္..အိပ္နဲ႕ထုတ္သူထုတ္ထားရတယ္…ဒီထဲမွာ သူခိုးေတြရွိေနတယ္ဆိုတဲ့
အဓိပၸါယ္ကို ျပေနတယ္..ျပီးေတာ့ ကိုယ္ေတာ္တို႕လိုသာသနာနဲ႕မအပ္စပ္တဲ့အက်င့္ေတြနဲ႕ရလာတဲ့
ေဟာ ဒိသကၤန္းကုိ လုံးဝမလိုခ်င္ဘူး..
ရြံတယ္…ျပီးေတာ့ ထပ္ေျပာဦးမယ္…ဒီရပ္..ဒီရြာ..ဒီေဒသ ဟာ
စိုက္ပ်ိဳးေရးကို အေျခခံျပီးအသက္ရွင္ရပ္တည္ေနၾကတာ..ဒီေျမ..ဒီေရနဲ႕ဒီလယ္ေတာေတြဟာ ဒီရပ္ရြာ
ရဲ႕စပါးက်ီပဲ…အဲ့ဒိေျမေတြမွာ ဘယ္သူမွေတာင္ ဆြမ္းနပ္မွန္ေအာင္ကပ္နိုင္မွာမဟုတ္သလုိ ထံုးသကၤန္းေတာင္နွစ္စဥ္ပံုမွန္ကပ္နုိင္မွာမဟုတ္တဲ့ေစတီေတြကိုတည္မယ္ဆိုရင္လယ္ေျမလဲဆုံးရႈံးတယ္..
ဘုရားလဲဆြမ္းငတ္လိမ့္မယ္…ဘုရားကိုလဲေရညွိတက္လိမ့္မယ္ ဒီေတာ့ အဲ့ဒိကိစၥကို
လည္းလံုးဝသာဓုမေခၚနိုင္ဘူး…ကိုယ္ေတာ္ဆက္လုပ္မယ္ဆိုရင္ တပည့္ေတာ္ရေအာင္ဖ်က္ဖို႕အစဥ္
သင့္ပဲ ဟုေျပာျပီးလွည့္ထြက္မည္ အျပဳတြင္ ဦးအာဒိစၥဆိုသူက ဒုတ္ကိုေျပးစြဲ၍ ကိုရင္သာဂိကို
ရိုက္မည့္ဟန္ျပင္သည္။ကိုရင္သာဂိကလည္း မ်က္ႏွာေက်ာကိုတင္းထားလိုက္ျပီး ခပ္စပ္စပ္ျပန္ၾကည့္
သည့္အေနႏွင့္ ေခါင္းကိုပါထုိးေပးထားလိုက္သည္။ဦးအာဒိစၥသည္ ရိုက္မည့္ဟန္ျပင္ထားျပီးမွ ကိုရင္သာဂိ၏
ရဲရင့္တည္ၾကည္စြာ ျပန္လည္ရင္ဆိုင္လိုက္မႈေၾကာင့္ ဘာဆက္လုပ္ရမည္မသိပဲ ေၾကာင္
စီစီျဖင့္ရပ္တန္႕သြားသည္။လူပုဂၢိဳလ္မ်ားအားလုံးသည္လည္းမွင္သက္၍ဘာမွ်မေျပာမဆို မလႈပ္မယွက္
ဘဲ ျငိမ္သက္ ရပ္ၾကည့္ေနၾကသည္။ကိုရင္သာဂိလည္း မ်က္လႊာကိုခ်ရင္း မိမိေဒါသကို မိမိျပန္ျငွိမ္း
လိုက္နိုင္သည့္ ဟန္ျဖင့္လွည့္ထြက္လာသည္။ဦးအာဒိစၥ၏ က်ယ္ေလာင္စူူးရွလွေသာ ေတာက္ခတ္
သံကေတာ့ေခ်ာင္းထဲသို ့ျပဳတ္က်ျပီး ပဲ့တင္ထပ္သြားသည္ဟု ထင္္ရသည္။
ဆက္လက္ေရးသားပါဦးမည္။ ..................ေရးသားသူ။ ။နန္းရွင္
No comments:
Post a Comment