ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ (၄)

အခန္း(၄)အဘခ်ိဳနဲ႕ သာဂိ

“ေအးေလ မင္းက အဘေမးတဲ့ပုစၧာကို မွန္္ေအာင္ေျဖနိုင္တယ္ဆိုေတာ့ အဘအတြက္ ဟန္က်တာေပါ့ကြယ္၊ အဲ့ဒိအတြက္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊    အဘရဲ႕အကူအညီကိုေတာင္းဖို့အတြက္အဘရဲ႕ဇာတ္လမ္းေလးကိုေတာ့အက်ဥ္းခ်ဳပ္ေျပာျပရမွာေပါ့”ဟုေျပာလိုက္သည္။ သာဂိလည္း ဆက္လက္၍ေျပာလာမည့္စကားကို စူးစိုက္ နားေထာင္ဖို ့ရန္အသင့္အေနအထားျဖင့္ ျငိမ္ ၍နားေထာင္ေနလိုက္သည္။ “လြန္ခဲတဲ့ႏွစ္ေပါင္း ေလးဆယ္ေလာက္တုန္းကေပါ့ ကြယ္၊ အထက္ အညာေဒသရဲ႕ေတာရြာေလးတရြာကို အဘေရာက္သြားခဲ့တယ္၊ အဲ့ဒိအခ်ိန္တုန္းက အဘက ပညာရပ္မွန္သမွ်တတ္ကိုတတ္ရမယ္ ဆိုတဲ့အဓိ႒ာန္နဲ႕ပါဠိ၊ သကၠတ၊ဟိႏၵဴ၊အဂၤလိပ္စတဲ့ဘာသႏၱရဘာသာရပ္ေတြအျပင္ ျမန္မာ့ေဆးက်မ္းေပါင္းမ်ားစြာ ကိုလည္း ထုံးလိုေမႊေရလိုေႏွာက္ျပီးေလ့လာခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ေဗဒင္ပညာရပ္နဲ႕ေတာ့ အေတာ့္ကိုအလွန္းေဝးခဲ့တယ္၊ အဲ့ဒိအတြက္ေဗဒင္ပညာရပ္ကိုေလ့လာလိုက္စားခ်င္လို႕စုံစမ္းလိုက္ေတာ့ အညာဘက္မွာ ေဗဒင္ကို တဖက္ ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္တဲ့အထိသင္ေပးနိုင္တဲ့ ဆရာၾကီးတဆူရွိတယ္လို႕သတင္းၾကားလို ့မရ ရေအာင ္စုံစမ္း ျပီးေရာက္သြားခဲ့တာ၊အဲ့ဒိေရာက္ေတာ့ဆရာၾကီးကလြယ္လြယ္ကူကူပဲလကၡံသင္ၾကားေပးခဲ့ပါတယ္၊                         ဒါေပမဲ့မသင္ၾကားေပးခင္ကာလမွာေတာ့ ငါးပါးသီလ ယူရတယ္၊ဒီပညာရပ္ န ဲ့ပတ္ သက္ တဲ့စည္းကမ္းေတြကိုတစ္ေသြမသိိမ္းလိုက္နာပါမယ္ဆိုတဲ့ဝန္ခံကတိျပဳခ်က္ကိုေတာ သစၥာဆိုရတယ္၊ ဆရာၾကီးမွာကတပည့္ေတြအမ်ားၾကီးရွိတယ္၊ သမီးတစ္ေယာက္လည္းရွိတယ္၊ ဆရာၾကီး မအားလပ္ တဲ့ အခ်ိန္ေတြ၊ က်မၼာေရးမေကာင္းတဲ့အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕သမီးကသင္ၾကားေပးပါတယ္၊ သူနာမည္က ခင္ခင္ထားလို႕ေခၚတယ္၊အဘ အဲ့ဒိကိုမေရာက္ခင္ကတည္းက ခင္ခင္ထား မွာခ်စ္သူရွိေနျပီးသားပါ၊ ဆရာၾကီးရဲ႕တပည့္ေတြထဲကတစ္ေယာက္ပဲ၊ ဒါေပမဲ့အားလုံးက ဆရာၾကီးကို သိပ္ေၾကာက္္ျပီးေတာ့ရိုေသေလးစားရတာမို႕ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္သူကမွဖြင္ဟေျပာဆိုဖို႕မဝန္႕ရဲၾကဘူး” ဟုေျပာရင္းေရေႏြးခြက္ကိုေကာက္ေမာ့လိုက္ေလ၏။သာဂိကေတာ့အေတာ္စိတ္ဝင္စားသည္ဟန္ျဖင့္္“အဘ

ဆက္ပါဦး” ဟုစကားကိုေထာက္ေပးလိုက္၏။ “ေအးဒီလိုနဲ႕ သင္လာလိုက္ေတာ့ သုံးႏွစ္သုံးမိုၾကာ တဲ့အခါမွာအဘလည္း ေဗဒင္ပညာရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈမွာအထြတ္အထိပ္ကိုေရာက္ျပီလိုေျပာရမွာေပါကြယ္၊ ဒီေတာ့အဘလိုခ်င္တဲ့ပညာရပ္ကို သင္လို႕ျပီးစီးျပီဆိုေတာ့ျပန္ဖို ့ပဲရွိေတာ့တာေပါ့၊ အဲ့ဒိအခ်ိန္ မွာပဲ ဆရာၾကီးက အဘကိုေခၚျပီးေျပာတယ္” ဟုေျပာရင္းစကားကိုေရွ႕မဆက္ပဲ တစုံတရာ ကိုလြမ္းေမာ သြားဟန္ျဖင့္ျငိမ္သက္သြားသည္။ “ဘာေတြေျပာလဲအဘ” ဟုသာဂိကဝင္ေထာက္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ကုန္သြားေသာေရေႏြးခြက္ကို ငွဲ႕ျဖည္ရင္း “သူဟာအသက္အေတာ္ၾကီးျပီျဖစ္တဲ့အတြက္ မၾကာခင္မွာပဲ ဘဝကအဆုံးသပ္ေတာ့မယ္ေပါ့၊ အဲ့ဒိအတြက္ သူ႕သမီးကိုစိတ္ခ်ရေအာင္လို႕ အဘနဲ႕ ေနရာ ခ်ထား ေပးခဲ့ခ်င္တယ္ေပါ့၊ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ သူေမြးခဲ့တဲ့တပည့္ေတြအားလုံးထဲမွာ အဘဟာ အသြက္လက္ဆုံး၊အေတာ္ဆုံးနဲ႕စည္းကမ္းကို အလိုက္နာနိုင္ဆုံးလူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္လို႕ သူကေျပာတယ္၊အဘက ခင္ခင္ထားမွာ ခ်စ္သူရွိတဲ့အေၾကာင္း ကိုေျပာမလို႕ၾကိဳးစားပါေသးတယ္ ဒါေပမဲ့ ခင္ခင္ထားက လုံးဝမေျပာဖို႕တားျမစ္တာနဲ႕ဘာမွမေျပာဘဲျငိမ္ေနလိုက္ေတာ့တာ” ဟုေျပာေနစဥ္မွာ သာဂိကျဖတ္္၍ “ဒါဆိုအဘခ်ိဳက အဲ့ဒိခင္ခင္ထားဆိုတဲ့ မိန္းမကိုယူလိုက္ရတာေပါ့ ဟုတ္လား” ဟုဝင္ေမးလိုက္သည္။ “ေအးေပါ့ကြာေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီသေဘာပဲသက္ေရာက္သြားတာေပါ့” ဟုအဘခ်ိဳကေလးကန္လွေသာ ေလသံျဖင့္ျပန္ေျဖသည္။ သာဂိက စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားဟန္ျဖင့္ “ဟာအဘခ်ိဳကလည္း ဘယ္လိုၾကီး လဲ အဲ့ဒိသေဘာပဲသက္ေရာက္သြားတယ္ ဆိုတာက” ဟုေမး၍ အဘခ်ိဳကလည္း “ေအးဒီလိုကြ၊ခင္ခင္ၾကီးကလဲ သူ႕အေဖ လူ႕ေလာကမွာသိပ္ျပီးၾကာၾကာေနရေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ သိတဲ့အတြက္ အေဖ့ဆႏၵ အားလုံး ကို လိုက္ေရာခ်င္တယ္၊ ဆရာၾကီးကလည္း သူ႕သမီးခင္ခင္ထားကို အဘနဲ႕မွစိတ္ခ်ရမယ္ ယုံၾကည္တယ္၊ အဘကလည္း ဆရာၾကီးကိုဘယ္လိုေက်းဇူးဆပ္ရရင္ေကာင္းမလဲလို႕စဥ္းစားေနတာၾကာပါျပီ၊ ဒါေပမဲ့ ဆရာ့ရဲ႕ေက်းဇူးေတြကမ်ားလြန္းလို႕ဘယ္လိုဆပ္ရမွန္းမသိျဖစ္ေနတာေလ၊ဒီေတာ့ဆရာၾကီးရဲ႕ဆႏၵေတြ

ကို လိုက္ေရာျပီးျဖစ္ခ်င္တာကိုလုပ္ေပးလိုက္မယ္ လို႕ဆုံးျဖတ္လိုက္ခဲ့တာကိုးကြ” ဟုေျပာရင္း ေရေႏြးတစ္ခြက္ ေကာက္ေမာ့လိုက္သည္။ သာဂိကလည္း ေနာက္လိုေသာ သေဘာျဖင့္ “အဘခ်ိဳရဲ႕ေက်းဇူးဆပ္နည္းကအေတာ္ေလး ေကာင္းပါ့ပဲ” ဟုရယ္ျပီးေျပာလိုက္သည္။ အဘခ်ိဳကမရယ္ခ်င္ေသာ္လည္းလူငယ္တစ္ေယာက္၏ လြတ္လပ္ေပါ့ပါးစြာရယ္သြမ္းနိုင္မႈကို မဖ်က္ဆီး လိုေသာေၾကာင့္ျပံဳးရုံမွ်ျပံဳရင္း “အဘ ဘဝရဲ့ ျပႆနာက အဲ့ဒိကစခဲ့တာကြဲ႕၊ ခင္ခင္ထားနဲ႕ အဘနဲ႕လက္ထက္ျပီးေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ဆရာၾကီးရဲ႕ေရာဂါကတေန႕တစ္ျခား ပိုျပိးဆိုးသည္ ထက္ဆိုးလာတယ္၊ အ့ဲဒိအခ်ိန္မွာ ဆရာၾကီးကအဘနဲ႕ခင္ခင္ထားကိုေခၚျပီးေတာ့ အထဲမွာ ဘာပါမွန္း မသိတဲ့ ေသတၱာေလးတစ္လုံးေပးတယ္၊ အဲ့ဒိေသတၱာေလးကိုလဲ အင္မတန္ ဆင္းရဲဒုကၡ ေရာက္တဲ့အခ်ိန္(သို႕မဟုတ္)ဘဝရဲ႕ရည္မွန္းခ်က္ေတြျပီးေျမာက္ျပီဆိုတဲ့အခ်ိန္မွသာလွ်င္ဖြင္ဖို႕မွာထားခဲ့တယ္၊ ျပီးေတာ့အဲ့ဒိေသတၱာကိုလကၡံမဲ့လူဟာလဲ လူအေယာက္တစ္ရာတိတိကို ကူညီပါမယ္လို႕သစၥာဆိုရမယ္တဲ့ေလ။ အဘကအထဲမွာ ဘာပါမွန္းမသိေတာ့ တန္ဘိုးၾကီးပစၥည္းျဖစ္ေနခဲ့ရင္သူသမီးကသာလွ်င္ရသင့္တယ္လို ့ယူဆတဲ့အတြက္ ခင္ခင္ထားကိုပဲလကၡံယူေစခဲ့တယ္၊ ဒါေပမဲ့ခင္ခင္ထားက အဘကိုသာ ယူထားဖို႕ အတန္တန္ေျပာလာတာမို႕အဘကပဲလကၡံယူထားလိုက္တယ္” ဟုုေျပာရင္းေခတၱျငိမ္သက္ေနသည္။ “ဒါဆိုရင္ အဘကလူအေယာက္တစ္တိတိကို ကူညီဖို႕ပါ သစၥာဆိုလိုက္ရတာေပါ့ ဟုတ္လား” ဟုသာဂိကေမးလိုက္သည္။

i love teacher....for my life

ခင္သာဇာတိ ေမာင္သာဂိ (၃)

အခန္း(၃)တာဝန္သိတဲ့ သာဂိ

                           အိမ္ျပန္ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ ဦးသာလွက အေပါက္ဝမွဆီး၍  "ေဟ့ေကာင္္သာဂိ မင္းဘယ္္ေလွ်ာက္သြားေနတာလဲ မင္းကိုမိဘေတြစိတ္ပူေနလိမ့္မယ္ လို ့နည္းနည္းေလးမွ မင္းမစဥ္းစား မိဘူးလား" ဟုေျပာပါေလေတာ့သည္။ သာဂိကလည္း "သားမွားသြားပါတယ္အေဖ၊ သားလည္း အေၾကာင္း မဲ့နဲ ့သြားတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အေဖတို ့စိတ္ပူေနလိမ့္မယ္ဆိုတာကို သိပါတယ္၊ဒါေပမဲ့ အဘခ်ိဳရဲ ့ေသေရးရွင္ေရးကပိုျပီးအေရးၾကီးေနလို ့ဘယ္သူ ့ကိုမွအသိေပးခ်ိန္မရလိုက္ပဲ ျဖစ္သြားတာပါ။

                                              ဒါေပမဲ့ သားအဘခ်ိဳဆီလိုက္သြားတယ္ဆိုတာကို မိုးဒီတို ့သိပါတယ္" ဟု ေခါင္းကိုငုံ ့ထားရင္းျပန္ေျပာပါသည္။ မိုးဒီကလည္း ဇီးရြက္ေလာက္သာရွိေသာမ်က္္ႏွာႏွင့္"က်ဳပ္က ဦးေလးတို ့ကို  သာဂိဘယ္မွာရွိတယ္ဆိုတာ ေျပာျပခ်င္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ဒီေကာင္သာဂိက သူနဲ ့ပက္သတ္တဲ ့အေၾကာင္းကို တျခားလူေတြဆီမွာေဖာက္သည္ျပန္ခ်ရင္ ငါ့ေလးဂြစာမိမယ္လို ့ေျပာထားဘူးလို ့မေျပာတာပါ" ဟုဝင္ေျပာပါသည္။"ကဲကဲ အားလုံးျပီးတာကို ျပီးတဲ့အတိုင္းရွိေစေတာ့ ၊ ကိုသာလွကလည္းကိုယ့္သားကိုဆူဖို ့မစဥ္းစားနဲ ့သားလည္းဘာမွထပ္ ရွင္းျပမေနနဲ ့ေတာ့၊ မိုးဒီလည္း အိမ္ျပန္ျပီး ေရမိုးခ်ိဳးလိုက္ဦး ျပီးရင္ အေဒၚတို ့အိမ္မွာထမင္းလာစားေနာ္".ဟုေျပာရင္းစကားဝိုင္း ကိုျဖတ္မည္အလုပ္မွာသာဂိက "သားအဘခ်ိဳဆီဒီညျပန္သြားမွ ရမွာအေမ ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ အခုတေလာအဘခ်ိဳရဲ ့က်မၼာေရးအရမ္းစိုးရိမ္ေနရတယ္ ၊ျပီးေတာ့အဘခ်ိဳကတေယာက္တည္းဆိုေတာ့ သားမွသြားျပီးမျပဳစုဘူးဆိုသူတေယာက္တည္း အရမ္းကိုဒုကၡေရာက္ေနေတာ့မွာ….ဟိုတညကလည္းသားနဲ ့မေတြ ့ရင္ အဘခ်ိဳေတာ့သြားျပီ.အခုခ်ိန္ထိေတာင္အသက္ရွည္မွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး……လမ္းမွာမူးလဲေနတာ ဘယ္သူမွကူညီမဲ့လူမရွိဘူးေလ  အဲ့ဒါသားကတဲြေခၚျပီးအိမ္အေရာက္ျပန္ပို ့ေပးလို ့သာေပါ့… အခုထက္ ထိ လည္း အိပ္ရာထဲမွာလဲေနတုန္းပဲ..ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္မဲ့လူမရွိလို ့အိမ္ကိုျပန္မလာဘဲနဲ ့အဲ ့ဒိမွာပဲ ဆက္ေန ေန လိုက္တာ" ဟုေျပာသည္။ ေဒၚရင္မႈန္က"ဒီေန ့ေတာ့မိုးခ်ဳပ္ေနပါျပီ သားရယ္ နက္ျဖန္မွသြားေတာ့ေနာ္" ဟု ေခ်ာ့ေျပာေသာ္ လည္းသာဂိက "မျဖစ္လို ့ပါအေမရယ္ သားဒီညျပန္ေရာက္မွ အဘခ်ိဳအတြက္အစဥ္ေျပမွာမို ့ပါ၊သူ ့ခမ်ာသနားပါတယ္၊ ေဆြမရွိမ်ိဳးမရွိ နဲ ့တေယာက္တည္း ေနရတာ ညဘက္တ ခုခုျဖစ္ရင္ဘယ္လို ့လုပ္မလဲ" ဟုျဖတ္ေျပာလိုက္ပါသည္။ ဟုတ္ေတာ့လည္းဟုတ္သည္။ အဘခ်ိဳသည္ ခင္သာရြာႏွင့္အေတာ္လွန္းေသာ လယ္ကြင္းၾကီးထဲတြင္တေယာက္တည္းေနထိုင္သူျဖစ္သည္။ သူဘယ္ကလာမွန္းကိုမည္သူမွ မသိၾကသလို ဘယ္လိုေနဘယ္လိုထိုင္ ျပီးဘယ္လိုရွာေဖ ြစား ေသာက္ ေန သည္ ကိုလည္း မည္သူမွ်မသိၾက။ဘယ္သူ ့ကိုမွလည္း အေရာတဝင္ဆက္ဆံျခင္းမရွိ၍ မည္သူကမွလည္း သူနဲ ့သြားျပီအေရာတဝင္မရွိခဲ့ၾကပါ။ အဘခ်ိဳသည္ အသက္ခုနစ္ဆယ္ေက်ာ္ျပီျဖစ္သည္။ သား သမီးေက်ာေထာက္ေနာက္ခံကလည္းမရွိ။ ထို ့ေၾကာင့္သာဂိကလည္း အဘခ်ိဳကိုျပဳစုဖို ့တာဝန္ရွိသည္ ဟု သူခံယူသည္။ မူးလဲသည့္ေန ့ကလဲ သူကသြားထူသည္။ သို ့ေသာ္အဘခ်ိဳကလက္မခံ။ "မင္းကဘာေကာင္မို ့လို ့ငါ့ကိုထူခ်င္ရတာလဲက"ြ ဟုေမးသည္။ သာဂိကလည္း "အကူအညီလိုမယ္ထင္တဲ့လူကိုကူညီခ်င္တဲ့ အေကာင္မို ့ထူခ်င္ရတာေပါ့အဘခ်ိဳရယ္" ဟုအရႊန္းေဖာက္ျပီးေျပာလိုက္ေတာ့မွ ဘာမွျပန္မေျပာဘဲ အထူခံသည္။